Κυριακή 8/4
Σήμερα έχω έξοδο και είμαι έξω από το πρωί. Νιώθω αμήχανα αφού τα περισσότερα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης είναι κλειστά και δεν έχω που να πάω. Βρέχει, φαίνομαι ταλαιπωρημένος και άυπνος. Καταλαβαίνω ότι οι άλλοι στρατιώτες θα με αντιπαθήσουν, πηγαίνουν όλοι μαζί κοπάδι και δεν τους ακολουθώ ποτέ. Απεχθάνομαι να τρέχω μαζί με άλλους σε crowded μέρη. Δεν μπορώ να το παίζω cool σε μια παρέα που δεν ξέρω κανένα σαν να μην τρέχει τίποτα. Τους βρήκα στο internet cafe και δεν μου βγήκε να τους προτείνω να πάμε για τσίπουρα. Αν φύγω από τα Γιάννενα και δεν γίνω λιώμα απο τσίπουρα θα φύγω μισός.
Το πρωί πήρα την εφημερίδα μου, ήπια τον ελληνικό μου σε καφενείο, έφαγα παραδοσιακή γιαννιώτικη μπουγάτσα και πήγα στο internet cafe (τα internet cafe είναι από τα πράγματα που συχαίνομαι). Μου άρεσε το Cloud9 ένα μείγμα από Petite Fleur και Belle Epoque. Ο ιδιοκτήτης μου έφερε δύο ποτήρια νερό και μετά από ώρα που ξαναπέρασε του επιβεβαίωσα ότι θα είμαι μόνος.
Μου αρέσει πάντα να ζώ την κάθε πόλη σαν ντόπιος, να μην είμαι τουρίστας. Πιο συγκεκριμένα δεν αντέχω στην ιδέα ότι φαίνομαι στερημένος φαντάρος. Πράγμα που είναι παρεξηγημένο αφού όλοι κοιτάζουν καχύποπτα τις μεγάλες παρέες φαντάρων από την μια, τους απομυζούν τα λεφτά τους από την άλλη. Αν έχεις έξοδο σε μια πόλη που δεν γνωρίζεις, απο το πρωί ως το βράδυ είσαι αναγκασμένος να χαλάσεις πολλά λεφτά. Θα πιεις καφέ το πρωί, θα φας το μεσημέρι, θα πιεις καμιά μπύρα ή τσίπουρο το απόγευμα κτλ.
Εγώ τα κάνω όλα αυτά μόνος, πράγμα που φαίνεται παράξενο. Ακόμα πιο παράξενο αφου έχω τέλειο ξύρισμα, τέλεια τριμαρισμένο μουστάκι, κλειστό πουκάμισο, σακάκι και σωλήνα. Όταν βάζουμε τα πολιτικά στο στρατόπεδο είμαι σαν την μύγα μες το γάλα.
Όταν βγαίνω μόνος γράφω πολύ γιατί δεν έχω κανένα να μιλήσω. Αυτή την στιγμή είμαι στο Φίλοιστρον στο κάστρο. Είχα πάει για καφέ με τους άλλους πριν σε ένα απόλυτα εφιαλτικό μέρος για μένα. Σε μια τεράστια καφετέρια-αλάνα με λυκειόπαιδα που είχε τεράστιες οθόνες με αγώνες, βαβούρα, κάγκουρες, και σάπιες teenagers. Δεν αντεχόταν με τίποτα. Ήταν μια αναλαμπή καλοσύνης, ήθελα να γίνω λίγο φιλικός με τους άλλους, μάταια όμως. Το πιο ενδιαφέρον σκηνικό ήταν που κέρδισα τον πιο ''γαμάω'' στο τάβλι. Αυτό δεν το περίμενε κανείς. Ούτε εγώ αφού δεν ξέρω τάβλι. Προσπάθησα να αντέξω ανάμεσα σε εικοσάχρονα που έβλεπαν παντού μουνιά και γκολ. Αυτές τις μέρες δεν είμαι καλά, φοβάμαι ότι θα έχω την πρώτη έκρηξη μετά από καιρό. Έχω υπομείνει πολλά τον τελευταίο καιρό και καταλήγω στο ότι η κατάταξή μου στον ΕΣ είναι ένα μεγάλο λάθος. Και θα το πληρώσω.
σχόλια