Frank Haines, Untitled, archival pigment print, 2010
Πως σχετίζεται η δουλειά σου με τον αποκρυφισμό;
Τα τελευταία δέκα χρόνια έχω μελετήσει ενεργά τα θέματα που αφορούν τον αποκρυφισμό. Ως καλλιτέχνης, αλλά ακόμα πιο απλά ως άνθρωπος, θεωρώ πως η ουσιαστική ενασχόληση μαζί του, παρέχει έναν τρόπο επέκτασης της συνείδησης του ατόμου.
Πολλά άτομα απευθύνονται στον αποκρυφισμό για να βρουν γρήγορες και εύκολες απαντήσεις για τη ζωή. Αυτό που εγώ έχω κερδίσει από τις μελέτες μου όλα αυτά τα χρόνια, είναι ένα μοντέλο αυτογνωσίας και συνείδησης.
Επίσης η ιστορία της εικονογράφησης του αποκρυφισμού χρησιμεύει ως μία ουσιαστική σχεδιαστική αναφορά στη δουλειά μου.
Από όλα τα διαφορετικά θέματα που υπάρχουν στο κεφάλαιο του αποκρυφισμού, αυτό που μου κέντρισε περισσότερο την προσοχή και μπορούσε να εφαρμοστεί στο έργο μου, είναι τα Ταρώ.
Περισσότερο από ένα απλό εργαλείο μαντικής, τα Ταρώ είναι από τα καλύτερα μέσα-καθρέπτες επέκτασης του συνειδητού και του ασυνείδητου.
Μεγάλο μέρος της ενασχόλησής μου με αυτού του είδους τις μελέτες, έχει αφομοιωθεί στη δουλειά μου. Προτιμώ περισσότερο να αφομοιώνω μια ιδέα και να την προσαρμόζω στο έργο μου, παρά να επαναλαμβάνω συνεχώς κάποια παλιά φόρμουλα. Υπάρχουν βέβαια και οι παραδόσεις. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να υπάρχω μέσα στο συνεχές της τέχνης, γνωρίζοντας τι είχε υπάρξει πριν από μένα, και να επαναφέρω στην επιφάνεια θαμμένους θησαυρούς του παρελθόντος που θα μπορούν να έχουν και πάλι απήχηση.
Frank Haines, Untitled, archival pigment print, 2010
Λέγοντας μου για τα Ταρώ, θα ήθελα να μου μιλήσεις λίγο παραπάνω για τη σημασία των συμβόλων στη δουλειά σου.
Πέραν των κλασσικών συμβόλων, στη δουλειά μου έχει μεγάλη συμβολική σημασία και το χρώμα. Οι σχέσεις των χρωμάτων είναι πολύ σημαντικές για μένα και σκέφτομαι το χρώμα στα πλαίσια μιας αλληγορίας.
Άσπρο-μαύρο, κόκκινο-μπλε, πετρόλ-μαύρο.
Η βασική σχέση ισορροπίας του σύμπαντος, είναι ότι ανατέλλει για να δύσει και πάλι. Από τη ζωή στο θάνατο. Το κόκκινο προσεγγίζει, το μπλε υποχωρεί.
Ένα άλλο σύμβολο που χρησιμοποιώ είναι το πλέγμα, το οποίο είναι μία σύγχρονη εφεύρεση που εξυπηρετεί την ανάγκη μας για χαρτογράφηση και φανερώνει κάθε φορά αυτό που περιβάλλει. Δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτό το πλέγμα. Το πλέγμα από τον ιστό της αράχνης απέχει μόλις ένα μικρό βήμα, και ύστερα θα πρέπει να σκεφτεί κανείς τι υπάρχει στη μέση του ιστού. Όπως αυτή η σούπερ τεράστια μαύρη τρύπα, ο Τοξότης, που κάθεται στη μέση του σπειροειδούς γαλαξία μας. Από το πρόδηλο στο ανεκδήλωτο.
untitled, ink and paint on paper, 42 x 42 inches, 2011
Frank Haines, Untitled, mixed media, 2008
Θεωρείς ότι η τέχνη είναι ένα εργαλείο μέσα από το οποίο μπορούμε να έρθουμε πιο κοντά στον εσώτερο εαυτό μας;
Τι είναι ο εαυτός;
Είναι πολύ πιθανόν αυτός ο εσώτερος εαυτός να είναι ένα αιμοβόρο τέρας. ‘Ισως αυτό το τέρας να είναι κάποιος που μπορείς να θέσεις σε μια συμβιωτική σχέση.
Η ψυχανάλυση, αλλά ακόμα και τα ναρκωτικά μπορούν να σε βοηθήσουν να έρθεις πιο κοντά στον εσώτερο εαυτό σου, αλλά ούτως ή άλλως, ο καθένας μας συγκροτείται στο δικό του κόσμο. Όλο το θέμα της αντίληψης είναι ένα ρίσκο. Για πολλούς ανθρώπους, η τέχνη είναι ένας τρόπος να διακοσμήσεις ένα σπίτι. Πλέον μόνο η μισή παραγωγή της εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό.
Νομίζω πως η τέχνη είναι το αποτέλεσμα ενός τύπου ψυχολογικής εξόρυξης. Ο καλλιτέχνης πάει ένα ταξίδι και επιστρέφει με απτό αποτέλεσμα. Είναι όπως η κατάδυση σε μία βαθειά θάλασσα, ή η κατάβαση σε μια σπηλιά. Άλλωστε τα πρώτα θεμέλια της δυτικής τέχνης είναι ζωγραφιές των σπηλαίων.
Είναι ένα παλιό αρχέτυπο, που συνεχίζεται από τον Προμηθέα και μετά.
Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στη δουλειά σου;
Τα πάντα είναι γύρω από τη δόνηση.
Κάνω τη μουσική για τις performance μου, χρησιμοποιώντας μεταξύ άλλων και ένα αναλογικό συνθεσάιζερ. Η Νέα Υόρκη ευνοεί πολύ την live μουσική, καθώς τα περισσότερα συγκροτήματα σταματάνε εκεί στις περιοδείες τους. Τον τελευταίο καιρό φαίνεται να με τραβάνε πιο πολύ τα death και τα black metal shows.
Επίσης η Νέα Υόρκη έχει την παράδοση της Metropolitan Opera. Η όπερα έχει επηρεάσει πολύ σαν άνθρωπο, και προσπαθώ να πηγαίνω εκεί όσο περισσότερο μπορώ. Ευτυχώς η αγαπημένη μου όπερα, η Gounod’s Faust, είναι στο ρεπερτόριο της φετινής σεζόν.
Frank Haines, Untitled, archival pigment print, 2010
Ποια είναι η αποψή σου για την εικαστική σκηνή της Νεας Υόρκης και πως κινείσαι σε αυτή;
Υπάρχουν τα πάντα εδώ. Είναι πολύ καλό για έναν καλλιτέχνη να μένει στη Νέα Υόρκη, γιατί είναι μια πόλη που σε ωθεί. Είναι μια ακριβή πόλη και πρέπει κανείς να τα βγάλει πέρα μόνος του. Είναι πολύ πιο εύκολο αν έχεις οικονομική υποστήριξη, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω δεν έχουν, και έτσι ο καθένας έχει βρει τον δικό του ξεχωριστό τρόπο να επιβιώνει εδώ. Το να μένεις εδώ μπορεί να σε κάνει να νοιώθεις πως είσαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή, αλλά ο καθένας είναι στον κόσμο του.
Frank Haines, Untitled, archival pigment print, 2010
Ξέρω πως η performance παίζει σημαντικό ρόλο στη δουλειά σου. Θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια γι αυτό.
Ξεκίνησα να κάνω σόλο performance το 2006. Πριν από αυτό η μόνη performance που είχα κάνει, ήταν στα μικρά βίντεο που έκανα και στα περίεργα hardcore συγκροτήματα που έπαιζα. Εκείνη την περίοδο δανειζόμουν πολύ στοιχεία από τελετουργικές παραδόσεις, χρησιμοποιώντας τα πάντα με τον δικό μου τρόπο. ‘Έκανα δυο performances που συνέπιπταν με κάποια ουράνια γεγονότα, όταν ο ήλιος κινήθηκε στον Ταύρο (που είναι και το ζώδιο μου) και στην πτώση της ισημερίας (η ισορροπία και η πτώση προς σκοτεινότερες μέρες). Ήταν πολύ σημαντικό να τοποθετήσω αρμονικά αυτό το σώμα δουλειάς στο context γεγονότων, μεγαλύτερων από εμένα τον ίδιο. Η ενέργεια που εξέπεμπε αυτό το σώμα δουλειάς, είχε ως στόχο να είναι καλοπροαίρετη, με κάποιες σκιές εδώ και εκεί.
Ήμουν μεγάλος φαν του πρωτοπόρου της ηλεκτρονικής μουσικής Bruce Haacke. Αφού παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ για αυτόν, βρήκα πως ένας από τους συνεργάτες του, ο Chris Kachulis, έμενε ακόμα στη Νέα Υόρκη. Ήρθα σε επαφή με αυτόν και έτσι ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί, σε ένα πρότζεκτ που ονομάσαμε Blanko & Noiry, στο οποίο ο Chris φορούσε πάντα μαύρα ρούχα και εγώ λευκά. Έτσι λοιπόν, βασισμένοι στις γνώσεις του Chris για την αμερικάνικη μουσική του 20ου αιώνα, ξεκινήσαμε με ‘χαλασμένες’ ηλεκτρονικές διασκευές τραγουδιών από το αμερικανικό ρεπερτόριο.
Σιγά σιγά οι τελετουργικές πτυχές των προηγούμενων performance που είχα κάνει, άρχισαν να εισχωρούν στις τωρινές. Νέα στοιχεία και κοστούμια δημιούργησαν ένα καινούριο μείγμα, κάτι που επιταχύνθηκε περισσότερο με την προσθήκη ενός ακόμα στοιχείου, του φίλου μου Reuben Lorch Miller.
Η αποκορύφωση ήρθε το καλοκαίρι του 2009, όταν μου προτάθηκε να επιμεληθώ μια βραδιά με performances, σε συνδυασμό με το show του Kenneth Anger στο PS1. Η θεσμική υποστήριξη μας παρείχε τους πόρους και τον χώρο για να στήσουμε το show που πάντα θέλαμε. Τα τελετουργικά στοιχεία συνδυάστηκαν με την επιρροή του βιεννέζικου αξιονισμού και ιδιαίτερα του Οtto Meuhl, δίνοντας το τέλειο αποτέλεσμα.
Τον τελευταίο χρόνο ξεκίνησα και πάλι να δουλεύω μόνος μου, και το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο διαφορετικό και σκοτεινό από ότι πριν.
Τον Οκτώβρη του 2010, καθόμουν στην βάση του Soviet War Memorial του Βερολίνου, στο Treptower Park, ακούγοντας ‘Wolf Eyes’. Τότε σκέφτηκα να οραματιστώ αυτή τη σκοτεινή φιγούρα σαν μια προέκταση του εαυτού μου.
Αυτή η φιγούρα, που έχω ονομάσει Francis Heinzfeller, πρωτοεμφανίστηκε στο Basso στο Βερολίνο και στη συνέχεια στη Νέα Υόρκη, στο Santo’s Party House on Halloween.
Ο Francis Heinzfeller δεν είναι μία καλοπροαίρετη φιγούρα, αλλά μία μολυσμένη εκδήλωση του σκοτεινού στη δουλειά μου.
Η ψυχανάλυση που έκανα το 2010, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Ένα μέρος αυτής ήταν το να γνωρίσω τη σκιά μου και να γίνω φίλος της.
Blanko & Noiry PS1, NYC, 2009
Ο Frank Haines εκπροσωπείται από την γκαλερί Lisa Cooley στη Νέα Υόρκη.
σχόλια