H εμπειρία μου από το συγκεκριμένο opening ήταν αρκετά αλλοπρόσαλλη: Από τη στιγμή που πέρασα από τις πλαστικές κουρτίνες σε στυλ ψυγείου και βρέθηκα στον σκοτεινό προθάλαμο του εκθεσιακού χώρου, ένιωσα σαν να βρίσκομαι σε κάποιο θεματικό πάρκο που σκοπός του ήταν να διερευνήσει τις ψυχολογικές μου διακυμάνσεις στη θέαση του κάθε έργου.
Από τα πρώτα βήματα στον εκθεσιακό χώρο και στο αντίκρυσμα των πρώτων έργων, το μόνο σίγουρο ήταν πως το the system of objects που δημιούργησε ο Ανδρέας Αγγελιδάκης δεν έμοιαζε με καμία έκθεση που είχα δει τον τελευταίο καιρό.
Ο όγκος της πληροφορίας που κουβαλάει ένα τέτοιο εγχείρημα είναι αδύνατο να αφομοιωθεί σε μία μόνο επίσκεψη την ημέρα των εγκαινίων. Έτσι λοιπόν, πριν από μερικές μέρες βρέθηκα και πάλι στην Ν. Ιωνία.
Υποψιασμένη αυτή τη φορά, πέρασα ξανά τις πλαστικές κουρτίνες στον σκοτεινό προθάλαμο και ξεκίνησα να προσέχω πράγματα που μου είχαν ξεφύγει στην πρώτη επίσκεψη, όπως το Victor&Rolf couture δίπλα στο πορτρέτο του Yves Saint Laurent, το video της Cheryl Donegan, το απρόσμενο juxtaposition μεταξύ του Απόστολου Γεωργίου, των armadillos του Μc Queen και των μπαρόκ ειδωλίων που απεικονίζουν τον Χριστό με φόντο το τύπωμα του Jeff Koons.
Installation view
Η έκθεση αποτελεί μια περιήγηση σε όλο το κτήριο με ιδιόμορφα διαφοροποιητικά διαστήματα. Αυτή τη φορά φανερώνονται χώροι που δεν είχαμε ξαναδεί, οι οποίοι –όπως στην περίπτωση που το αναβατόριο χρησιμοποιήθηκε ως βάση για το γλυπτό του David Altmejd- μοιάζουν να αποτελούν μαζί με τα αντικείμενα μια ενιαία εγκατάσταση, ένα νέο έργο τέχνης. Όσον αφορά τα δωμάτια του κτηρίου, καθένα έχει μια δική του θεματική.
Installation view
Στο πρώτο δωμάτιο, η ταπετσαρία είναι ντυμένη με φωτογραφίες από το αρχείο του ιδρύματος, υπενθυμίζοντας πόσο αναλλοίωτη έχει μείνει η εικαστική σκηνή της Αθήνας τα τελευταία χρόνια. Έπειτα ακολουθεί το δωμάτιο-highlight της έκθεσης με την συλλογή επίπλων του Δάκη Ιωάννου να παρουσιάζεται για πρώτη φορά. Κραυγαλέα 60'ς αισθητική, κάτι ανάμεσα σε Space Odyssey και Austin Powers. Στη συνέχεια η μεγαλύτερη αίθουσα του ιδρύματος περιέχει τις see through εγκαταστάσεις του Ανδρέα Αγγελιδάκη, οι οποίες αποτελούμενες από ξύλινα τελάρα εν είδη τοίχων, φιλοξενούν κατά κύριο λόγω σχέδια της συλλογής. Αμέτρητα κάδρα και τελάρα μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν τα σχέδια του Sean Landers, του Νίκου Μπάικα, και φυσικά το παγώνι του Δρούγκα με τα φτερά του να χύνονται χαϊδεύοντας το δάπεδο. Στη συγκεκριμένη εγκατάσταση ο θεατής μπορεί να δει και πίσω από τα επιτοίχια έργα, όπου σφραγίδες προέλευσης, υπογραφές καλλιτεχνών αλλά και ιδιότροπες οδηγίες, μαρτυρούν μέρος της διαδρομής του κάθε εκθέματος.
Installation view
Installation view
Installation view
Αντίστοιχου ύφους εγκαταστάσεις συνεχίζονται και στην υπόλοιπη διαδρομή. Ακολουθούν στύλοι από γυψοσανίδα των οποίων τα ανοίγματα λειτουργούν ως cabinets des curiosités για να φιλοξενήσουν κάθε λογής αντικείμενα: ένα αρχαίο κυπριακό βάζο μέσα στον έναν στύλο, ένας Duchamp σε κάποιον άλλο, μια μακέτα του Jean Nouvel που του είχε ζητήσει ο Δάκης Ιωάννου για ένα κτήριο στην Κύπρο παραδίπλα, το Αmerican Αpparel κολάν που φορούσε η Daisy Lowe σε μια φωτογράφιση της από τον Jurgen Teller λίγο πιο κάτω και κάπου στην άκρη το Νu De Dos του Francis Picabia μοιάζει σαν κρυμμένος θησαυρός.
Installation View
Η έκθεση συνεχίζεται και μαζί με αυτήν οι εκπλήξεις που επιφυλάσσει το σύστημα των αντικειμένων του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ, ένα σύστημα που δανείζεται τον τίτλο του από το βιβλίο του Jean Βaudrillard (The system of objects, 1968) για να φτάσει να υιοθετεί τις απόψεις του επιμελητή του περί εικονικής κατανάλωσης και αναζήτησης νέων εκθεσιακών τυπολογιών.
Λίγο πριν το τέλος, τα μάτια τυφλώνονται από τον μεσημεριανό ήλιο που λειτουργεί σαν καθαρτήριο αλλά οι Wolfgang Tillmans και Ralph Zievrogel σε καλούν ξανά στο σκοτάδι και σα να βλέπεις όνειρο μέσα σε όνειρο χάνεσαι στην σκοτεινή death disco που θυμίζει αυτά τα απελπισμένα πρωινά που εύχεσαι να ήταν ακόμα βράδυ.
Η έκθεση κλείνει με το τελευταίο δωμάτιο-εγκατάσταση, ένα βουνό από crates πάνω στα οποία στέκονται κάθε λογής έκθέματα. Υπό το κλάμα του κλαρίνου στο έργο Tama sentimental της Μαρίας Παπαδημητρίου, ο θεατής περιηγείται γύρω από τον σωρό. Το video του Jon Pylypchuk, Hey Fuckface this is my nude beach, με θέμα μια αιματηρή συνδιαλλαγή μεταξύ δύο hot-dog με αφορμή μια παραλία γυμνιστών αξίζει λίγα λεπτά από τον χρόνο του θεατή, προσωπικά μου έφτιαξε τη μέρα.
Installation View
Συνοψίζοντας, η έκθεση χαίρει της γοητείας μιας πρωτογενούς πρακτικοθεωρητικής λογικής, αλλά πάσχει από την απουσία του σχεδιασμού της πραγμάτωσης της, με αποτέλεσμα πολλές φορές να θρυμματίζει την οντολογική υπεραξία των αντικειμένων, υποβάλλοντας τα σε ένα σύστημα το οποίο τελικά θα μπορούσε να αφομοιώσει κάθε είδους περιεχόμενο.
Από την άλλη μεριά, η έκθεση του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ αποτελεί ένα ιδιότυπο και ενδιαφέρον εγχείρημα το οποίο μέσα από μια διαδικασία ενδοσκόπησης διηγείται την ιστορία του, με θέμα της την ίδια την διαδικασία του συλλέγειν.
Η έκθεση The System of Objects θα παρουσιάζεται ως τις 30 Νοεμβρίου στο Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ.
σχόλια