Αλόνησσος

(συν πέντε αγαπημένα)

Πριν πολλά χρόνια , επιστρέφοντας από την Σκιάθο με την πλάτη καμένη από τον ήλιο και το σβέρκο πιασμένο από το ψυχρό αέρα της ντίσκο BBC είχα ακούσει το απίθανο  «Αν πάτε Αλόννησο πάρτε μαζί σας και την εγκυκλοπαίδεια». Έτσι το  «εκεί που πηγαίνουν οι φώκιες»  γρήγορα αντικαταστήθηκε στο εικοσάχρονο μυαλό μου από το «εκεί που πηγαίνουν οι φώκιες και αυτοί που θέλουν να διαβάσουν» ή ακόμα χειρότερα «εκεί που πηγαίνουν οι φώκιες για να διαβάσουν».

Πολύ γρήγορα στο πλοίο κατάλαβα ότι δεν είχα να κάνω με διανοούμενους αλλά με απλό καθημερινό κόσμο που διάβαζε τα διαφημιζόμενα από το Alter βιβλία και σχολίαζε τον ασπρομάλλη πρωταγωνιστή του Κάρματος  («Είδατε τον σκύλο του ;Με αυτή μαζί είναι ;Θλιμμένος φαίνεται λέτε να τους έκοψαν;»).Έτσι ηρέμησα

Εκτός από έλληνες τηλεθεατές οι παραλίες της Αλοννήσου είναι γεμάτες με οικογένειες άγγλων , Ιταλών και Ρώσων . Οι άγγλοι δίνουν νέο νόημα στον όρο οικογενειακές διακοπές. Τα παιδιά τους είναι ήσυχα σαν να τους ρίχνουν κάτι στο γάλα κοιμούνται κάτω από τις ομπρέλες, με τους γονείς να χαμουρεύονται δίπλα . Τελικά οι εικόνες από τα αγγλικά φεστιβάλ με τα παιδιά μέσα στις λάσπες , τα μπυρόνια και τις σκηνές δεν είναι για τα μάτια του κόσμου. Με έπιασε μια νοσταλγία για την κυρά Χρυσούλα που κυνηγά το Δημητράκη της με το τάπερ , λες και το κεφτεδάκι λειτουργεί ως σωσίβιο σε περίπτωση πνιγμού. Επίσης οι άγγλοι δεν είναι πια τόσο κόκκινοι όσο παλιά μάλλον έχουν ανακαλύψει την χρήση αντηλιακού.  

Οι Ιταλοί κοντεύουν να μετατρέψουν την παραλία Χρυσή μηλιά σε στούντιο με παρουσιάστρια την Ραφαέλα Καρά .Παίζουν κάτι παιχνίδια στο διπλανό ξενοδοχείο , γκαρίζουν απ τα μικρόφωνα ακούμε και εμείς κάτω από τις ομπρέλες αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι λένε. Να γιατί μια δεύτερη γλώσσα χρειάζεται  αλλά που μυαλό .

Οι Ρώσοι είναι ίσως οι καλύτεροι τουρίστες. Μπουκώνονται οι άνθρωποι  με αστακομακαρονάδες δεν ενοχλούν κανέναν , σκάφος –ταβέρνα-μπάνιο –σκάφος .Ούτε φωνές , ούτε θόρυβο. Το μόνο περίεργο που βρίσκω σε αυτούς είναι το βλέμμα που ρίχνουν πάνω στους αστακούς . Κοιτάνε με μια λιγούρα το πιάτο που κρατά ο σερβιτόρος έτοιμοι να ορμήσουν πριν καν το κατεβάσει στο τραπέζι. Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό . Μάλλον ο νεοπλουτισμός συνοδεύεται από την έλλειψη τρόπων σε κάποιες περιπτώσεις .

Ένα άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι το μεγάλο ποσοστό ξένων σερβιτόρων στην Αλόννησο . Μάλλιασε η γλώσσα μας να λέμε την τυρόπιτα τσίζ πάι , που ούτε και αυτό είναι κακό σου δίνει ένα κοσμοπολίτικο αέρα εκεί που δεν το περιμένεις.

Κοσμοπολίτικο αέρα σου δίνουν και τα σκάφη που είναι αραγμένα στο λιμάνι .Ξεχνάς για λίγο όλο αυτό με την κρίση  καθώς πίνεις το Μοχίτο  σου στο Πατητήρι και βλέπεις τα υπερωκεάνια με τα γυναικεία ονόματα (άραγε αυτή η Τζίνα πόσες καρδιές έχει κάψει μέχρι να πετύχει τον  πλούσιο της ζωής της ;).

Τέλος να σας πω ότι το πιο περίεργο  που είδα ήταν ο Ηλίας Ψινάκης να περπατά στην Χώρα παραμονή της ονομαστικής του γιορτής (Μικρή αγγελία :Ζητώ δουλειά σε κουτσομπολίστικο έντυπο πληροφορίες στο e-mail μου) χωρίς να δίνει σημασία για τα τηλέφωνα των απλών(!) ανθρώπων  που είχαν πάρει φωτιά δίπλα του ,με την λούπα για ώρες να παίζει στα αυτιά μου «Είδα τον Ψινάκη , Είδα τον Ψινάκη».

5 Αγαπημένα

Τυρόπιτα και τονοσαλάτα Αλοννήσου. Κόλαση .

Παραλία Βύθισμα .Δέκα λεπτά περπάτημα μέσα στο δάσος χωρίς ταμπέλα με το όνομα της παραλίας γραμμένο πάνω σε μια κολώνα της ΔΕΗ.

Ταράτσα της Πανσέληνου στη Χώρα.

Μπαρ Puerto Loca στο Πατητήρι .Αφίσες ταινιών και παλιές διαφημίσεις με φοβερή μουσική

Παραλία Κόκκινο Κάστρο .Τατουάζ και γκρούβαλοι