Αύγουστος, εδώ. Χωρίς τα τζιτζίκια ακούς τις μοναξιές. Ένας μόνο ήχος. Ένα μόνο καλωσόρισμα: Το καλωσόρισμα των Windows. Από τις ανοικτές μπαλκονόπορτες δενόμαστε με φωσφορούχα καλώδια. Δεμένοι πειρατές μέσα στην κυβερνοθάλασσα. Πελαγωμένοι. Μαζί και ο καθένας μόνος του.
Αύγουστος, εδώ. Χωρίς τις μηχανές στους δρόμους βλέπεις καθαρά τους ανθρώπους. Περπατούν σαν ζωντανές ακτινογραφίες. Μπορείς να δεις άμα θες ακόμα και την καρδιά τους. Να επικεντρωθείς σε αυτό που βάζει σε λειτουργία αυτή την αντλία. Να βουρκώσεις καθώς παρατηρείς χιλιάδες καρδιές, χιλιάδες αντλίες να δουλεύουν ταυτόχρονα. Ακούραστα.
Αύγουστος, εδώ. Χωρίς το βάρος των χρόνων σου βλέπεις τις ανάλαφρες σανίδες. Χαϊδεύουν τα «σκαλάκια», γδέρνουν το τσιμέντο της Σταδίου και της Πειραιώς, όρθια τοτέμ της φυλής μέσα στο τραμ. Οι ινδιάνοι των πόλεων.
Αύγουστος, εδώ. Χωρίς το instagram είσαι ελεύθερος. Τσιμπιέσαι για να ξαναθυμηθείς ότι ζεις. Τα αληθινά χρώματα είναι πιο έντονα. Οι αποχρώσεις πιο καθαρές. Η πραγματικότητα πιο ενδιαφέρουσα. Το «σαν» έφυγε και έμεινε το «είναι». Οι παρομοιώσεις όλες κλεισμένες σε ένα φέρετρο. Ρίξε το χώμα.
Αύγουστος, εδώ. Χωρίς τον ήχο της τηλεόρασης βυθίζεσαι στην ζάλη της εικόνας της. Μια βουβή κωμωδία εικόνων. Μια βουβή εναλλαγή του τίποτα. Αλήθεια, ποιες εικόνες θα έβλεπε η τηλεόραση πάνω από το νεκροκρέβατο της; Τι θα έπαιζαν τα τελευταία κλάσματα του δευτερολέπτου της πριν την οριστική ευθεία;
Αύγουστος, εδώ. Χωρίς να μπορείς να κάνεις αλλιώς θυμάσαι. Για κάποιον ο τελευταίος ο Αύγουστος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Κάποιος, αυτή την στιγμή πεθαίνει. Ετοιμάζεται να γίνει ανάμνηση στις γωνιές αυτής της πόλης. Όπως, τότε. Όπως κάθε τελευταίο Αύγουστο.
Αύγουστος, εδώ. Χωρίς να έχουν το παραμικρό είναι ευτυχισμένοι. Σε ένα υπόγειο. Το ανοιχτό τους παράθυρο ένα ζωντανό πορνό ευτυχίας. Οι ανοιχτές κουρτίνες ένα οφθαλμόλουτρο της αγάπης τους.
Αύγουστος, εδώ. Χωρίς να σε ρωτήσει ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση. Μέτρα.
σχόλια