Ολοκληρώνεται σήμερα το τετραήμερο φεστιβαλ Being A Man Festival. Έγινε για πρώτη φορά στο Λονδίνο και περιλάμβανε μια σειρά από συζητήσεις, καλλιτεχνικές παρουσιάσεις και συναυλίες. Κεντρικό θέμα των events ήταν ο ρόλος του άντρα την σημερινή εποχή, ο επαναπροσδιορισμός του ανδρισμού, οι αλλαγές που έχουν επέλθει στην ανδρική ταυτότητα μέσα στο χρόνο. Διοργανώτρια του φεστιβαλ μια γυναίκα, η Jude Kelly καλλιτεχνική διευθύντρια του Southbank Centre, η οποία άντλησε την έμπνευση της όπως από αυτό που όλοι ακούμε εδώ και πολλές δεκαετίες: «Οι άντρες είναι καλό να μοιράζονται τα προβλήματα τους».
Σε μια από τις συζητήσεις που έγιναν κατά την διάρκεια του φεστιβάλ και παρακολούθησα με θέμα την πατρότητα έλαβε μέρος ο Ziauddin Yousafzai πατέρας της Malala της έφηβης από το Πακιστάν που οι Taliban είχαν πυροβολήσει, επειδή αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των κοριτσιών στην μόρφωση. Ανάμεσα σε άλλα o Yousafzai αναφέρει ότι όχι μόνο όλα τα κορίτσια θα πρέπει να μορφώνονται αλλά και όλα τα αγόρια θα πρέπει να μορφώνονται ώστε να αναγνωρίζουν το δικαίωμα των κοριτσιών στη μόρφωση. Στην ίδια κουβέντα ο συγγραφέας Nick Makoha ακούγεται να λέει για τον αγώνα που έδωσε να μείνει κοντά στα παιδιά του, ένας ρόλος δύσκολος από την στιγμή που μεγάλωσε με ένα πατέρα που ήταν απόμακρος, και για την στιγμή που κράτησε για πρώτη φορά το παιδί του αγκαλιά «είναι σαν η καρδιά σου να μεγαλώνει λόγω της αγάπης που αισθάνεσαι». Στην ίδια κουβέντα και ο Michael Kaufman όπου είναι ο πρόεδρος ενός κινήματος που αγωνίζεται για την εξάλειψη της βίας ενάντια των γυναικών αλλά και για ισότιμα δικαιώματα των γυναικών στον εργασιακό χώρο.
Μου κίνησε επίσης το ενδιαφέρον η περφορμανς του Zachary Oberzan με τίτλο «Your Brother. Remember?». Πριν 20 χρόνια ο Oberzan μαζί με τον αδερφό του έπαιζαν σκηνές από τις ταινίες του Jean-Claude Van Damme και τις κατέγραφαν με κάμερα. Εκείνος έγινε καλλιτέχνης και o αδερφός του αυτοκαταστροφικός. Ο καλλιτέχνης επιστρέφει μετά από 20 χρόνια στο πατρικό του για να γυρίσει τις ίδιες σκηνές. Στο έργο του τον απασχολεί το πώς τα αντρικά πρότυπα του σινεμά επηρεάζουν την αντρική ταυτότητα.
Το φεστιβαλ δικαιολόγησε το ακρωνύμιο του(BAM) και ήδη προκάλεσε θόρυβο. Από κάποιους, λανθασμένα κατα την γνώμη μου, παρουσιάζεται σαν απάντηση στις φεμινίστριες. Τα σχόλια στην Guardian κινούνται ανάμεσα στην έκπληξη, την αμηχανία και κάποιες φορές το θυμό. Κάποιος αισθάνεται ότι προσβάλλεται η αντρική του ταυτότητα επειδή του ζητάνε να την αλλοιώσει. Άλλος πιστεύει ότι οι φεμινίστριες λένε στους άντρες τι να κάνουν και το φεστιβάλ μόνο για αυτό το λόγο είναι γελοίο(σ.σ Μην ξεχνάμε ότι διοργανώθηκε από γυναίκα). «Όλο το φεστιβάλ είναι ένα σαρκασμός στα χειρότερα του» γράφει κάποιος. To Time Out το πήρε λίγο στην πλάκα και προσπάθησε να ξορκίσει το κακό φτιάχνοντας μια λίστα με αυτά που πρέπει να κάνει ένας άντρας στο Λονδίνο σήμερα. Εντελώς μακριά από αυτό που πρεσβεύει το φεστιβάλ.
Ένα σχόλιο
Στις μέρες μας η ταυτότητα(αντρική ή γυναικεία) παραμένει ένα μεγάλο ζήτημα. Ακόμα και αν προσπαθήσεις να την προσεγγίσεις με σοβαρότητα όπως έκανε το BAM(σ.σ Τι πιο σοβαρή προσέγγιση από μια κανονική συζήτηση;) θα βρεθείς αντιμέτωπος με ειρωνεία και επιθετικότητα. Οι διαχωριστικές γραμμές που τραβούν τα στερεότυπα είναι περισσότερο έντονες μέσα στο κεφάλι μας. Η πατριαρχία συνεχίζει να διαμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε άντρες και γυναίκες τον κόσμο. Κάποια σχολίασε: «Θα προτιμούσα ένα φεστιβάλ για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος σήμερα παρά για το σημαίνει να είσαι άντρας ή γυναίκα». Δεν διαφωνώ. Είμαστε όμως έτοιμοι για κάτι τέτοιο; Η ταμπέλα μας φαίνεται για πολλούς να είναι πάνω απο την ανθρώπινη τους υπόσταση.
Ένα βίντεο για το ποιες πραγματικά ήταν οι προθέσεις του BAM:
Περισσότερα βίντεο με τις συζητήσεις του φεστιβάλ εδώ
σχόλια