To Σαββατοκύριακο είδα σε ένα ελληνικό μουσικό κανάλι μια εκπομπή για το hip hop. Ξέρω ελάχιστα για αυτό το μουσικό είδος και ο μοναδικός λόγος που έμεινα καρφωμένος στην οθόνη ήταν ο παρουσιαστής. Φορώντας σκούρα γυαλιά και καπέλο, το γνωστό φαρδύ παντελόνι, πήγαινε τα χέρια πέρα-δώθε, μιλούσε κοφτά (όχι ότι έλεγε τίποτα σπουδαίο τους τίτλους των κομματιών) και γενικά η φάση ήταν «γκέτο σου λέω μέχρι τα μπούνια». Τον παρακολουθούσα όπως θα παρακολουθούσα ένα τροχαίο ατύχημα στην Εθνική που δεν θα μπορούσα να προσφέρω καμία βοήθεια: Με το χέρι μου μπροστά στο στόμα και μάτια γουρλωμένα. Η λίστα πλησίαζε στην κορυφή και ο παρουσιαστής γινόταν όλο και πιο επιθετικός. Σε κάποια φάση καθώς κουνούσε τα δυο του χέρια, είμαι σίγουρος ότι ένα από αυτά (δεξί ή αριστερό θα σας γελάσω) πέρασε ξυστά ανάμεσα από τα πόδια του, και φίλε ναι σου λέω, μπορεί και να τον έπιασε.
Προφανώς, ο άνθρωπος προσπαθούσε να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του γκέτο όπως το είχε στο μυαλό του. Ήθελε να πει: «Ντάξ, ερχόμαστε στο κανάλι και κάνουμε εκπομπή, αλλά να ούμε είμαστε και παιδιά του δρόμου, κάνε στην άκρη σου λέω μην βγάλω κανένα νεροπίστολο». Αναρωτιέμαι: «Που ακριβώς απευθύνεται όλο αυτό»;
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι απευθύνεται σε εφήβους, με τίποτα. Αν ένας 17χρονος ακούει σήμερα hip hop, με όλη αυτή την πληροφορία που υπάρχει στο ίντερνετ, σίγουρα δεν περιμένει να ενημερωθεί από αυτόν τον τύπο. Μετά σκέφτηκα ότι ίσως θέλει να «χτυπήσει» τις μικρότερες ηλικίες 5-12 χρόνων. Όμως και πάλι τα παιδιά των φίλων μου που συναντώ είναι τόσο έξυπνα, που το πιθανότερο είναι καθώς κουνιέται αυτός ο τύπος να ρωτούσαν γιατί κουνιέται έτσι. Έσπασα το κεφάλι μου να βρω που απευθύνεται και κατέληξα: Στους ηλικιωμένους.
Αρκετές φορές, άνθρωποι κάποιας ηλικίας, πιάνουν στον αέρα διάφορες λέξεις που συζητάνε οι μικρότεροι τους. Ακούνε ας πούμε την λέξη «ραπερ». Ρωτάνε τι είναι, όχι επειδή θα ακολουθήσουν την συγκεκριμένη κουλτούρα στα εβδομήντα τους, αλλά από μια λυσσασμένη περιέργεια για κάτι άγνωστο για αυτούς. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι αγαπάνε την ζωή και η επαφή τους με το καινούριο τους κρατάει ζωντανούς. Δείχνοντας αυτή την καρικατούρα ο ηλικιωμένος άνθρωπος καταλαβαίνει, παίρνει μια ιδέα, τι υποτίθεται ότι είναι το hip hop, του λες και δυο λόγια για τις κακόφημες γειτονιές και τους πυροβολισμούς, του γυρίζεις το κανάλι στο «Σουλεϊμάν» και καθάρισες.
Άραγε αυτό να (θέλει να) είναι το target group του το κανάλι;
Μεγαλώσαμε με το MTV και «γκούχου, γκούχου καλά μου παιδιά» τότε δεν είχαμε ίντερνετ και η πληροφορία ερχόταν αποκλειστικά από εκεί και από τα λίγα περιοδικά που κυκλοφορούσαν.
Οι παρουσιαστές ήταν μούρες αλλά δεν το έπαιζαν μούρες. Βλέπαμε τα μάτια τους, και δεν χρειαζόταν να φορέσουν σκούρα γυαλιά. Ξέρεις γιατί; Γιατί είχαν κάτι να πουν. Και όταν έχεις κάτι να πεις δεν χρειάζεσαι το περιτύλιγμα. Για αυτό σήμερα, αν ψάξεις στο ίντερνετ, θα βρεις νοσταλγικά αφιερώματα για εκείνες τις εκπομπές του MTV. Σήμερα που η πληροφορία τρέχει για να κρατηθείς στην τηλεόραση χρειάζεται να έχεις άποψη για τα πράγματα. Κάτι το οποίο δεν αποκτάς φορώντας ένα ζευγάρι σκούρα γυαλιά και χτυπώντας δυο τατουαζ δράκους.
Τέλος, για ακόμα μια φορά θέλω να γράψω, για το πώς έχουμε ξεφτιλίσει αυτό το είδος μουσικής σε αυτή την χώρα. Από τα γκρουπ που κάνουν ντουετάκια με σκυλοτραγουδιστές, μέχρι κάτι ηλίθιες διαμάχες ανάμεσα στους εκπροσώπους του κάθε υποείδους αυτής της μουσικής κουλτούρας («Μάθαμε τα βασικά θέλουμε και τα υποείδη») το πράγμα βρωμάει ναφθαλίνη. Ποιος θα ανοίξει το παράθυρο να μπει καθαρός αέρας; Σίγουρα όχι αυτός ο τύπος.
Υ. Γ
Στο τέλος ο παρουσιαστής μας διαφήμισε και το παρτάκι του. Γαμώτο, έχει πεθάνει η γιαγιά μου. Αν ζούσε θα την έπαιρνα να πάμε. Εκτός αν έχει τόσο αυστηρή πόρτα...
ΥΓ2
Αυτή η γιαγιά μάλιστα!
σχόλια