Χθες βράδυ σερφάροντας έπεσα για πρώτη φορά πάνω σε αυτές τις φωτογραφίες του Bruce Gilden. Με γοήτευσαν με την μια. Δηλώνω φαν. Διάβασα μια συνέντευξη, είδα ένα βίντεο και ύστερα ήθελα και άλλο και άλλο απ αυτό το εκπληκτικό site, που είναι γεμάτο με τέτοιο είδους δουλειές.
Καταναλώνω περιθώριο, όπως άλλοι καταναλώνουν πορνό. Το ένα παράθυρο φέρνει το άλλο, ύστερα άλλη μια πληροφορία, τα μάτια γεμίζουν με εικόνες παρακμής. Ο κίνδυνος πλημμυρίζει την οθόνη μου, ο δρόμος γεμίζει με σκόνη το πληκτρολόγιο αλλά τουλάχιστον έχω πει την αλήθεια στον εαυτό μου: Απλά παίρνω μάτι, φορώντας τις φόρμες μου, αγκαλιά με ένα ηλεκτρικό σώμα (σ.σ Δεν έχουν ανάψει την κεντρική θέρμανση. Λυπάμαι είναι η μόνη εικόνα παρακμής, απ την καθημερινή μου ζωή αυτή την στιγμή.)
Δεν ήταν πάντα έτσι. Από το Trainspotting μέχρι της εικόνες του Larry Clark και απ τα περιοδικά με εξώφυλλο την Κλοέ Σεβινί μέχρι την τρίτη φορά που είδα Requiem for a dream και La Haine είχα μπει σε ένα τριπακι να νομίζω ότι είμαι αυτό που καταναλώνω.
Βέβαια στο παιχνίδι αυτό δεν ήμουν μόνος. Μια στρατιά από δημοσιογράφους που νόμιζαν ότι είναι ο Hunter Thompson,προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ζουν στην κόψη του ξυραφιού. Και ότι εμείς καταναλώνουμε την κόψη του ξυραφιού άρα κοβόμαστε μαζί τους!
Από την άλλη είμαι ευγνώμων που έζησα αυτή τη φάση πριν το ίντερνετ.Μπόρεσα να δω με ψύχραιμο μάτι όταν άρχισα το σερφάρισμα, την αστεία πλευρά πολλών συνανθρώπων μου. Ελεύθεροι πια, χωρίς να έχουμε ανάγκη του δημοσιογράφους, γίναμε οι ίδιοι δημοσιογράφοι της υποτιθέμενης προσωπικής μας παρακμής. Ζωές στην κόψη του ξυραφιού. Στο ένα χέρι το μαχαίρι και με το άλλο τιτιβίζουμε την ενδιαφέρουσα παρακμή μας.Τουλάχιστον ας πούμε την αλήθεια στον εαυτό μας: Πότε θα ανάψουν τα καλοριφέρ;
σχόλια