Η φιμωμένη Monroe
Αυτό είναι το αγαπημένο μου γκραφίτι, απ όσα έχω δει ως τώρα στην Αθήνα. Βρίσκεται απέναντι από την είσοδο του Bios. Σκεφτόμουν καθώς το παρατηρούσα τις τελευταίες μέρες, ότι υπάρχουν δεκάδες λόγοι για τους οποίους κάποιος μπορεί να βαριέται αφόρητα την Marilyn Monroe και άλλοι τόσοι για να την συμπαθεί. Μπορούσα να πιάσω και την σημειολογία, το μικρόφωνο είναι κοντά στο άνοιγμα της φούστας, δεν τραγουδούσε δηλαδή με το στόμα αλλά με κάποιο άλλο σημείο του σώματος της και είναι εμφανές νομίζω με ποιο ακριβώς εννοεί ο δημιουργός. Όμως ήταν αρκετοί αυτοί οι λόγοι για να αισθάνομαι κάθε φορά που το έβλεπα, αυτό το αίσθημα ανακούφισης που νιώθουν όσοι έρχονται σε επαφή με μια καλλιτεχνική δημιουργία που μιλάει στην ψυχή τους; Λες και ο γκραφιτάς με λύτρωνε από κάτι; Άλλα από τι; Μετά από καμιά εβδομάδα συνεχής παρακολούθησης του τοίχου, ένα απόγευμα στο σπίτι καθώς σκούπιζα(σ. σ είναι τρομερό το πότε μπορεί να μιλήσει στην ψυχή σου ένα καλλιτεχνικό έργο), ένα μικρό φωτάκι άναψε στο πίσω μέρος του μυαλού μου και τα θυμήθηκα περίπου όλα. Δεκάδες βράδια στα κλαμπ της επαρχίας με τη φωνή του νεκρού ειδώλου, να βγαίνει απ τα ηχεία κάθε φορά που κάποιος είχε γενέθλια, άρχισα σιγά-σιγά να ανακαλώ στην μνήμη μου.
Μπορούσα να θυμηθώ αυτό το εκνευριστικό «Ηappy birthday Mr President» να ακούγεται, διακόπτοντας απότομα το ρεφρεν «Μην μου ζητάς να αλλάξω γνώμη, για εμάς απόψε δεν υπάρχουν άλλοι δρόμοι» του Μαζωνάκη, τα φώτα να σβήνουν και ένας συνήθως χοντρός τύπος μεγαλύτερος από εμάς, να φυσάει ένα ηλίθιο αναμμένο ερωτηματικό που ήταν καρφωμένο πάνω σε μια λευκή τούρτα. Μπορούσα να θυμηθώ τις σειρήνες να ακούγονται μετά την φωνή της Monroe, ένα τσιφτετέλι να βγαίνει σαν κολοβό φίδι απ τα ηχεία, την παρέα του χοντρού να χορεύει πάνω στα τραπέζια και εμένα να βρίζω από μέσα μου ξανά και ξανά όλη την οικογένεια Kennedy. To επόμενο σαββατοκύριακο σε άλλο κλαμπ πάλι η φωνή της, σαν να ζούσα την μέρα της Μαρμότας. Μια ξανθιά, το ερωτηματικό, η φωνή της Monroe και όλες οι κατάρες μου για αυτούς που είχαν γενέθλια και έκοβαν όχι το Μαζωνάκη αλλά τους Snap αυτή την φορά(«Rhythm is a dancer its a source companion, People feel it everywhere». Χέρια ψηλά)και μετά άναβαν τα φώτα, μετά οι σειρήνες και άντε πάλι τα ίδια κάποιο άλλο βράδυ. Σοβαρά, αν μπορούσα θα έπαιρνα μια βαριοπούλα, θα γκρέμιζα τον τοίχο και θα έπαιρνα τα κομμάτια του στο καθιστικό. Κατάλαβα μετά από χρόνια τι θα πει η φράση «Το έργο μιλάει στην ψυχή μου». Κατάλαβα πως μας λυτρώνει η τέχνη του δρόμου από όλες τις φρικτές αναμνήσεις. Άγνωστε δημιουργέ, αυτής της «Φιμωμένης Marilyn Monroe», έχεις τον σεβασμό μου. Για πάντα.
Ο drummer των Sigur Ros
Είναι το Σάββατο της Eurovision και κάθομαι και παίζω κρυφτό με τον εαυτό μου, βλέποντας το πρόγραμμα για την Νύχτα των Μουσείων. Προσποιούμαι ότι με ενδιαφέρουν περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο οι εκδηλώσεις, ότι είμαι κάποιος άλλος που δεν γνωρίζει καν ότι απόψε το βράδυ θα ξεκατινιαστεί το σύμπαν, την ίδια στιγμή που οι πιτσαρίες θα κάνουν Ανάσταση. Έχει πάει 7 το απόγευμα και έχω αποφασίσει να πάω μόνος μου σε ένα live που γίνεται στο Νομισματικό μουσείο καθώς μέσα μου μια φωνή ουρλιάζει «Αφού θες να δεις Eurovision, γιατί τα κάνεις αυτά;». Συνεχίζω το θέατρο από μέσα μου, με φοβερούς μονολόγους γεμάτους κλισέ («Ελπίζω όλοι να υποστηρίξουν τη Νύχτα των Μουσείων. Η πόλη έχει ανάγκη από τέτοιες εκδηλώσεις. Αυτές τις μέρες το καταφύγιο μας είναι η τέχνη.»)όταν χτυπάει το τηλέφωνο.
Είναι ο Γ και μου λέει ότι το βράδυ έχουν κανονίσει για Eurovision και εννοείται ότι θα έρθω. «Ρε συ, έχει Γιουροβίζιον; Το είχα ξεχάσει. Δεν το βλέπω να έρχομαι θα πάω στη Νύχτα των Μουσείων» του λέω Από την άλλη άκρη της γραμμής, ακούγεται ένα πνιχτό γέλιο «Σιγά μωρέ μαλάκα, τι νομίζεις ότι κάνεις πολιτιστική εκπομπή στην κρατική;» μου λέει. Και συνεχίζει υπενθυμίζοντας μου όλους τους σχολιασμούς που έχω κάνει στο παρελθόν όχι μόνο για την Eurovision αλλά και για όλα αυτά που ονομάζουμε trash tv, που τα συζητάμε μόνο με λίγους καλούς φίλους, που είναι έτοιμοι να τα χρησιμοποιήσουν, ως ακράδαντα επιχειρήματα για να πετύχουν το δικό τους όταν χρειαστεί. Κλείνω ταπεινωμένος το τηλέφωνο, έχοντας πάρει την απόφαση μου.
Μετά από μία ώρα είμαι στο μετρό με ένα μπουκάλι κρασί σε μια σακούλα, πηγαίνοντας στο σπίτι που θα δούμε τον διαγωνισμό. Είναι ένα απ τα πρώτα ζεστά βράδια της άνοιξης αλλά εγώ νιώθω τον παγωμένο αέρα να μου χτυπάει το πρόσωπο. Ζω σε μια κωμόπολη της Ισλανδίας. Έχω έρθει στο Ρέικιαβικ να δω τον κολλητό μου τον Orri Páll Dýrason, τον drummer τον Sigur Ros. Μπορεί να έφτασε ψηλά, αλλά ποτέ δεν ξεχνά τους παλιούς του φίλους, όταν περνάει από εδώ. Θα μας βάλει να ακούσουμε το καινούριο κομμάτι της μπάντας. Εννοείται ότι κανείς δεν ασχολείται με την Γιουροβίζιον, κάποιοι απ την παρέα δεν γνωρίζουν καν ότι υπάρχει τέτοιος διαγωνισμός (σ. σ Ναι, τόσο περιθώριο). Ανυπομονώ για την καινούρια τους δουλειά μέχρι που μια φωνή ανακοινώνει: «Επόμενη στάση Αμπελόκηποι», καθώς η αθηναϊκή ζέστη λιώνει το Ισλανδικό φανταστικό παγόβουνο.
Άθεος στο Σύνταγμα.
Ετοιμάζομαι να σηκωθώ απ το παγκάκι της πλατείας καθώς με πλησιάζει ένας τύπος γύρω στα εικοσιπέντε. Φοράει ένα μπλε κουστούμι και μια ριγέ γραβάτα, τον ακολουθεί μια κοπέλα που φοράει κάτι περίεργα κόκκινα all stars με μαύρες νεκροκεφαλές αλλά είναι το ίδιο συντηρητικά ντυμένη με αυτόν. Μπλε φούστα και άσπρο πουκάμισο. Νομίζω ότι θέλουν κάποια πληροφορία. Μου λένε στα αγγλικά «Γεια είμαστε φοιτητές. Εσείς τι δουλειά κάνετε;». Για κάποιο ανεξήγητο λόγο του λέω αυθόρμητα την αλήθεια, νομίζοντας ότι είναι κάποιο κοινωνικό πείραμα(«Πως αντιδρούν οι κάτοικοι της Αθήνας όταν τους πλησιάζει ένας ξένος με ασιατικά χαρακτηριστικά»). Κοιτάζω πίσω μου νομίζοντας ότι κάπου κρύβεται η κάμερα και τους ρωτάω ευγενικά «Εσείς τι δουλειά κάνετε;». «Είμαστε φοιτητές από την Κορέα. Σπουδάζουμε την Βίβλο.» μου λένε. Τους αφήνω. Προσπαθώ να ανέβω τα σκαλάκια, σχεδόν με τραβάνε απ το μανίκι. Ο νεαρός έχει πέσει σε παραλήρημα και η κοπέλα ακολουθεί αμίλητη.
Μου λέει κάτι για την συγχώρεση του Θεού, για τον Ιησού, για τις ψυχές. «Get to the point» ουρλιάζω. Βγάζει μικρές εικόνες, κάτι που μοιάζουν με τάματα και κάτι υγρό που μάλλον είναι αγιασμός. 10 ευρώ οι εικόνες. 5 ευρώ το μπουκάλι «Iam an atheist» του λέω κοιτάζοντας κουρασμένος την πορτοκαλί ταμπέλα του Public. Τον νιώθω να συρρικνώνεται δίπλα μου…
σχόλια