I love Athens #27

Η μυσταγωγία των drog_a_tek

Φτάνοντας στο τέλος της η σχεδόν τρίωρη, μυσταγωγία  των drog_a_tek, μπορούσες να δεις στα πρόσωπα του κοινού την ικανοποίηση, την χαρά και σε κάποιους την έκσταση. Μπορεί να ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά, αλλά μόνο οι πραγματικοί πιστοί αυτού του απροσδιόριστου αστικού ήχου, βρέθηκαν στο Gagarin χθες βράδυ.Ο χώρος δεν γέμισε ασφυκτικά, αλλά με τα δεδομένα που επικρατούσαν(χωρίς μέσα μεταφοράς και ταξί) η συναυλία μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη, από πλευράς ανταπόκρισης του κόσμου.

Είναι η πρώτη φορά που παρακολούθησα συναυλία, και αισθάνθηκα ένα είδος εσωτερικού παραληρήματος, ίδιο περίπου με των πιστών της οποιαδήποτε θρησκείας που παρακολουθούν τον Μεσσία τους. Δεν μπήκα στην διαδικασία να  εξηγήσω την αλήθεια τους, την δεχόμουν άκριτα παρασυρμένος απ το αστικό τους τροπάριο, χωρίς ερωτήσεις.

Οι κινηματογραφικές τους εικόνες μπλεκόντουσαν με τα φωνητικά της Θάλειας Ιωαννίδου (σ. σ εκπληκτική), ενώ η ελευθερία που τους έδινε ο αυτοσχεδιασμός φαινόταν ότι πατούσε σε ώρες δουλειάς στο στούντιο.Ο θεατής ανάλογα με το τι μουσική έχει ακούσει, τι ταινίες έχει δει, ποια βιβλία έχει διαβάσει έπαιρνε τα μηνύματα τους. Την ίδια στιγμή τίποτα από αυτά  δεν είχε σημασία. Ανεξάρτητα από το τι κουβαλάει ο καθένας μέσα του, η αίσθηση ότι ο αστικός ήχος μπορεί να ενώσει τους διαφορετικούς πολίτες μιας κοινωνίας, το να νιώσεις έστω για τρεις ώρες, μια κοινοβιακή γαλήνη ήταν το μεγαλύτερο κέρδος απ αυτό το live.Όταν άναψαν τα φώτα, ανάμεσα στον κόσμο διέκρινα δυο μυστήριους τύπους που φορούσαν   ριγέ χιτώνες.  Ήμουν σίγουρος πια ότι παρακολούθησα μια τελετή…

(*Θα ήταν καλό να υπήρχε εισιτήριο, και όχι αυτή η απρόσωπη απόδειξη παροχής υπηρεσιών)

Ένας δεκάχρονος στον Damien Hirst

Διαβάζω τις λεζάντες κάτω απ τα χάπια, στην έκθεση New Religion του Damien Hirst στο μουσείο Μπενάκη. Εύστοχα σχόλια κατακερματίζουν τα θρησκευτικά στερεότυπα, όμως κάτω απ το πέπλο της ειρωνείας κοχλάζει ο φόβος του θανάτου. Ένα ζευγάρι στέκεται δίπλα μου. «Απίθανο! Έχει βάλει το χάπι της χοληστερίνης στον μυστικό δείπνο. Δεν είναι τίποτα τυχαίο» λέει η γυναίκα και μετά αρχίζει να κάνει ερωτήσεις στον γιατρό ή φαρμακοποιό άντρα της για το κάθε χάπι. Εκείνος απαντά  λες και ξαναδίνει εξετάσεις, όταν την προσοχή μου αποσπά ένα παιδί που δεν θα είναι πάνω από δέκα.

Φορά στον λαιμό ένα κολάρο και συνοδεύεται μάλλον απ τον πατέρα του. «Δεν μπορούσε να βάλει κάτι άλλο από χάπια;», «Αυτές οι αφίσες είναι ίδιες με άλλο χρώμα» και όταν στέκεται κάτω απ τον πίνακα με την νεκροκεφαλή λέει «Μου αρέσουν τα δόντια του». Όσο βαριέμαι τα μικρομέγαλα, τόσο συμπαθώ αυτά τα παιδιά που με τον αυθορμητισμό  και την αθώα τους ματιά μπορούν να ισοπεδώσουν τα πράγματα που οι ενήλικες θεωρούν σπουδαία.

Όταν περνάνε στην δεύτερη αίθουσα, παρατηρώ από μακριά τον άντρα να του εξηγεί ποιος ξέρει τι και με ποιο τρόπο, ένα έργο του Hirst.Δεν ξέρω αν αυτός ο δεκάχρονος  θα γίνει ένας σπουδαίος άνθρωπος ή ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου αλλά προς το παρόν είναι ένα τυχερό παιδί.Σε μια ηλικία που άλλα παιδιά  τα μόνα «έργα τέχνης» που βλέπουν είναι τα γελοία αντικείμενα των ποδοσφαιρικών ομάδων(κούπες, κουμπαράδες,  κ. τ. λ) και η μόνη πνευματική τροφή που μασουλάει ο εγκέφαλος τους είναι γεμάτη απ το λίπος των video games, η έκθεση τους σε κάτι διαφορετικό ίσως αποδειχθεί σωτήρια για το μέλλον τους.

Παραισθησιογόνος τοίχος

Διαβάζοντας το άρθρο για την νέα Αθήνα σε αυτή την Lifo, μπορεί να σε ρίξει ψυχολογικά γιατί η πραγματικότητα αυτή την στιγμή στην πρωτεύουσα είναι αυτή. Όταν διαβάσεις το άρθρο των NY Times για την τέχνη που γεννιέται μέσα στα αθηναϊκά χαλάσματα, μπορεί και να γεμίσεις συγκρατημένη αισιοδοξία για το καινούριο που πρόκειται να έρθει. Ζω στο κέντρο και το ψυχολογικό σκαμπανέβασμα όταν περπατάω στους δρόμους της Αθήνας, τα βιώνω καθημερινά. Δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια σε όλη αυτή την δυστυχία που επικρατεί γύρω σου(σ. σ ούτε και την μύτη σου με τα σκουπίδια των τελευταίων ημερών) αλλά ούτε μπορείς να κάνεις ότι δεν βλέπεις και αυτό το  γκράφιτι.

Στη Στουρνάρη, σε έναν απ τους δρόμους του κέντρου που φιλοξενεί κάθε είδους ανθρώπινης δυστυχίας βρίσκεται  αυτό το έργο τέχνης.  Όλοι ψάχνουμε αυτές τις μέρες να κρατηθούμε από κάπου, ακόμα και από τους τοίχους.

 Οι πιο ευτυχισμένοι τουρίστες της Αθήνας

Στύλοι του Ολυμπίου Διός . Γιαπωνέζοι φωτογραφίζονται μπροστά τους, την περασμένη Κυριακή λίγο πριν ξεσπάσει η μπόρα. Δεν ξέρω αν είναι το DNA του λαού αλλά δεν έχω δει θλιμμένο γιαπωνέζο τουρίστα στην Αθήνα. Τους παρατηρώ στο μετρό και στα ξενοδοχεία του κέντρου. Είναι αποφασισμένοι να περάσουν καλά; Αγαπούν τόσο πολύ την Ελλάδα; Όταν ταξιδεύουν νομίζουν ότι ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα;Δεν ξέρω τις απαντήσεις, αλλά η Αθήνα τους έχει ανάγκη όσο ποτέ.

Το πιο sexy κλειστό περίπτερο.

Στη Σταδίου