(Ένα βράδυ στο Rex :ένα σαρκοφάγο ζώο ,η απαγγελία haiku και ένα εξάχρονο κοριτσάκι)
Όταν φτάνουμε στο Rex o Κότσιρας και ο Μπάσης έχουν βγει στην σκηνή .Είναι μόνο έντεκα και μισή και ο Κότσιρας τραγουδάει κάτι για την κρίση καθώς ένας εύσωμος άντρας απ την παρέα προσπαθεί να χωρέσει σε μια θέση του τραπεζιού που μόνο η Kate Moss θα καθόταν με άνεση .Τα νέφη καπνού στο πατάρι του Rex με αναγκάζουν να ξαναγίνω παθητικός καπνιστής ,που μυρίζει την πρώην αγαπημένη του μάρκα τσιγάρων απ τα διπλανά τραπέζια .Μετά από 4 χρόνια χωρίς τσιγάρο απόψε το βράδυ έχω μεταμορφωθεί σε ένα σαρκοφάγο ζώο που μυρίζει το θήραμα του δεξιά και αριστερά .Απίστευτο. Παλεύω ξανά με τον εθισμό μου στο πατάρι του Rex .
Όλοι σχεδόν οι bloggers μπορούν να γράψουν ένα σεντόνι , ένα ποίημα , μια καντάδα ,ένα σύνθημα για την μοναξιά που βιώνει ο άνθρωπος στην ζωή του . Οι συντάκτριες των γυναικείων περιοδικών μπορούν να απαντήσουν σε ερωτήματα για την «μοναξιά μέσα στην σχέση» στις τελευταίες σελίδες τους. Και ο Yalom πολύ εύστοχα θα γράψει την αγαπημένη μου φράση «Είμαστε όλοι μόνοι σε αυτό αλλά αρκεί που βλέπουμε τα άλλα φωτάκια να αναβοσβήνουν ».Κανείς όμως δεν μπορεί να καταλάβει την μοναξιά ενός ανθρώπου σε ένα καπνισμένο πατάρι που βαριέται αφόρητα το έντεχνο , σοβαρό κομμάτι μιας μουσικής βραδιάς ενώ όλοι στην παρέα μόνο αναπτήρες δεν ανάβουν .
Όταν βαριέσαι και δεν μπορείς να δραπετεύσεις μόνο ο εαυτός σου μπορεί να σε σώσει .Έτσι έχω αρχίσει να σκέφτομαι πιθανές απαντήσεις στην ερώτηση του Κότσιρα «Τι φοράς όταν κοιμάσαι ;»(a.Babydoll b γυμνή c leather και στον ύπνο d δεν απαντάω σε τέτοιες ερωτήσεις για ποια με πέρασες ;) , τραγουδάω δυνατά το ρεφρέν του «Τσιγάρου» κουνώντας πάνω κάτω το κεφάλι σαν καταπιεσμένος μεταλάς και σταυρώνω τα δάχτυλα των χεριών μου όταν ο Κότσιρας απαγγέλλει ένα τραγούδι του (διαβάζει τους στίχους με παύσεις) λες και είναι haiku για το Φουτζιγιάμα («Οι λάβες έπνιξαν την αγάπη μας Χαρούκι μου»).
Κάποια στιγμή όλο αυτό τελειώνει και επιτέλους περνάμε στο καλύτερο στο λαϊκό πρόγραμμα της βραδιάς . «Αφού ζεστάθηκε η ψυχή μας ώρα να ζεσταθεί και το κορμάκι μας» λέει ο καλλιτέχνης . «Παλιά ζεσταίναμε κορμί και ψυχή με prodigy. Ποιος του είπε ότι δεν μπορούμε να τα κάνουμε και τα δύο ;» λέω στην Κ πίνοντας ήδη το τρίτο ουίσκι της βραδιάς
Δεν έχω πάει με διάθεση να κανιβαλίσω τους δυο καλλιτέχνες. Δεν είναι η μουσική που μου αρέσει αλλά κανείς δεν μπορείς να αμφισβητήσει ότι έχουν καλές φωνές . Όταν όμως βλέπω το 2011 να συνεχίζεται ο υποτιθέμενος πόλεμος του έντεχνου με το λαϊκό (ενώ τα μπουκάλι παραμένει στα 140 και εδώ που ζεσταίνουμε ψυχή ) μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι .Χτυπάω κόκκινο όταν ο Κότσιρας με τον Μπάση παίζουν ένα σκετσάκι – γέφυρα του έντεχνου με το λαϊκό μέρος του προγράμματος . Κοροϊδεύουν μια διασκευή που έχει κάνει η Βίσση στο Restless και τραγουδούν το «Χέρια ψηλά» του Χατζηγιάννη σαν να είναι βαρύ ζεϊμπέκικο .Πίνω ήδη το τέταρτο ουίσκι και σχεδόν φωνάζω «Ναι εσύ έχεις κάνει την ψυχή σου χίλια κομματάκια και μας την πετάς ενώ η Βίσση είναι εμπορική .Άσε μας ρε άνθρωπε !» αναγκάζοντας μια υποτιθέμενη σωσίας της Φουρέιρα(ας πει κάποιος σε αυτές τις γυναίκες ότι δεν φτάνει μόνο το μαλλί θέλει και κορμί) να με αγριοκοιτάξει από το διπλανό τραπέζι.
Το λαϊκό πρόγραμμα είναι πολύ καλύτερο .Είναι αυτό που περίμενε ο κόσμος για αυτό οι δυο καλλιτέχνες δεν πρέπει να αισθάνονται ενοχές. Βέβαια ακόμα και σε αυτό οι έντεχνοι προσπαθούν να αφήσουν το στίγμα τους .Έτσι ακούμε το «του αγοριού απέναντι πείτε του πως πεθαίνω» με τις δυο σεμνές ,ομολογουμένως, β φωνές να παίζουν τις σερβιτόρες φλερτάροντας Μπάση ,Κότσιρα στα τραπέζια της ταβέρνας.
Τα γαρύφαλλα πέφτουν βροχή και επιτέλους ο Μπάσης φοράει υφασμάτινο παντελόνι (ήταν σε όλο το έντεχνο με το τζιν).Είπαμε κρίση , κρίση αλλά ακόμα και εμείς με υφασμάτινα ήρθαμε.
Τελευταία φορά που είχα πάει σε μεγάλη αθηναϊκή πίστα ήταν πριν αρκετά χρόνια σε ένα μαγαζί που τραγουδούσε η Κοκκίνου πρώτο όνομα μαζί με την Καλομοίρα Δεν θυμάμαι όνομα βαριέμαι τώρα να το ψάξω στο google .Πριν από την Καλομοίρα εμφανιζόταν μια κοπέλα που τραγουδούσε κάτι disco κομμάτια (μάλλον ήταν αμερικανίδα ) φορώντας rollers στα πόδια της. Ήταν ένα από τα πιο περίεργα πράγματα που έχω δει στην ζωή μου .Τσουλούσε ανάμεσα στα γαρύφαλλα με τα rollers (είχε ένα μικρό αλλά μάλλον πιστό κύκλο θαυμαστών που τις έριχνε γαρύφαλλα και πήγαινε από τις δέκα για να την δει) λες και ήταν η πίστα του μπουζουξίδικου το Palm Beach .Καθώς την παρακολουθούσα σκεφτόμουν αν ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο ή αν την είχαν αναγκάσει .
Απόψε το βράδυ στο Rex η ώρα έχει πάει 3 και μισή και νομίζω ότι καμία εικόνα δεν θα έχω στο μυαλό μου όταν τελειώσει όλο αυτό .Πίνω το πέμπτο και τελευταίο ποτήρι ουίσκι και σχεδόν στεναχωριέμαι σκεφτόμενος εκείνη την κοπέλα με τα Rollers. Όταν ξαφνικά ρίχνοντας μια τυχαία ματιά στην πίστα του μαγαζιού (όλοι έχουν γίνει ντίρλα και λέμε κάτι ακατάληπτα ) βλέπω το εξής :Ένα κοριτσάκι που δεν θα ήταν πάνω από έξι ,σηκώνεται από κάποιο τραπέζι της πρώτης σειράς , αρπάζει ένα από τα πεταμένα γαρύφαλλα και το δίνει στον Κότσιρα.
Εκείνος το παίρνει και πριν προλάβει να της χαϊδέψει το κεφάλι ,γλιστράει στο τραπέζι της .Ένα παιδί τρεις και μισή το πρωί στην πίστα του Rex .Μια σκηνή που αν την φωτογραφήσεις θα μπορούσε να είναι το θέμα μιας αφίσας , στην περίπτωση που ο Κότσιρας κατέβει υποψήφιος με κάποιο αριστερό κόμμα τις επόμενες εκλογές .
Την φαντάζομαι δέκα χρόνια μετά να κατεβαίνει τα σκαλιά του πατρικού της φορώντας μια μπλούζα κάποιας αμερικάνικης μπάντας , με τον ένα ώμο έξω και την μάνα της να ουρλιάζει «Που πας ;» και εκείνη για απάντηση να δείχνει τον κρίκο που έχει περάσει στην γλώσσα της .Ευτυχώς η βραδιά τελείωσε με αισιόδοξες σκέψεις …
σχόλια