(13 χρόνια πριν το chatroulette.Ένα κείμενο του περιοδικού «Εικόνες του κόσμου» για το CUSeeMe )
Πλησιάζω στο μικρόφωνο που είναι τοποθετημένο ακριβώς μπροστά από το πληκτρολόγιο .Έχω καλέσει τον John Feel Good από τον Καναδά , που σαν σχόλιο έχει βάλει «Είμαι εδώ για να σε ευχαριστήσω».Τα ηχεία που είναι τοποθετημένα ακριβώς δίπλα στο PC βγάζουν ένα ήχο ίδιο με αυτό το χτύπο του τηλεφώνου.Ο John το απαντάει «Χέλοου !Τι κάνεις ;». Εμφανίζεται μια πιξελωτή εικόνα όπου αμιδρά διακρίνω μια ανθρώπινη φιγούρα . «Με βλέπεις τώρα Maria ;».Σαν όνομα έχω βάλει το Maria Magdalena με σχόλιο «Άγγιξε με»-ίσως γιατί όλα τα ονόματα στην λίστα General 03 έχουν σεξουαλικά υπονοούμενα .
Κάθεται σε μια τριμμένη δερμάτινη πολυθρόνα και φτιάχνει τα μαλλιά του με νευρικότητα .Πίσω διακρίνεται ο χώρος μέσα στον οποίο βρίσκεται μια βιβλιοθήκη με κάμποσα βιβλία – κόβω το κεφάλι μου πως θα είναι του τύπου «Η ζωή και το έργο του Bill Gates» , «150 λόγοι για να παντρευτείς το pc σου» κ.λ.π
Κοιταζόμαστε για λίγη ώρα χωρίς να μιλάμε .Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος εμφανίστηκε στην οθόνη του κομπιούτερ μου είναι τόσο αφοπλιστικό που μου βουλώνει το στόμα .Ο John ανοιγοκλείνει το στόμα του και η φωνή του έρχεται με κάποια δευτερόλεπτα καθυστέρηση.
«Από πού είσαι Maria ;»
«Αθήνα , Ελλάδα»
«Souvlaki me pitta. Χα , χα ,χα»
Βολεύεται καλύτερα στην πολυθρόνα του ,γέρνει το κεφάλι του προς τη μια μεριά , ακουμπάει προς τα πίσω και μου κλείνει το μάτι.
«Είσαι πολύ ωραίο κορίτσι»
«Ευχαριστώ»
Έχει και τα δύο του χέρια κάτω απ το γραφείο του και τα κουνάει πάνω –κάτω .Σαν να χαϊδεύεται , μπορεί να κάνω και λάθος όμως . «Τι κάνεις εκεί ;»τον ρωτάω με αγωνία . «Μμμ μπορώ να δω το στήθος σου ;»…
Κοιτάω την ώρα στο ψηφιακό ρολόι που είναι ακουμπισμένο πάνω στο γραφείο .Έχουν περάσει τρεις ώρες από τότε που πρωτοάκουσα την απρόσωπη γυναικεία φωνή να με καλωσορίζει στο Internet Phone Release της Volcatec και νιώθω ότι με έχει κυριεύσει μια απίστευτη μανία να δω όσο το δυνατόν περισσότερα πρόσωπα , δωμάτια , ξεκούμπωτα , πουκάμισα .
Είναι στ αλήθεια κάπως ρομαντικό να μιλάς με κάποιον που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου , ξέροντας ότι δεν πρόκειται να τον δεις ποτέ από κοντά . Απ την άλλη δεν ξέρω αν νιώθω καλύτερα βλέποντας ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν απ το να αυνανίζονται μπροστά στην οθόνη τους –ίσως όμως να ναι παρήγορο εκείνες τις στιγμές που νιώθεις εντελώς βαρεμένος .Όπως κι ο Σαμ απ την Μινεσότα με τον οποίο δεν ανταλλάξαμε ούτε μια κουβέντα .Το μόνο που ήταν να κάθεται μπροστά στην κάμερα και να με κοιτάει πίνοντας μπύρες και καπνίζοντας , ανέκφραστος .Η μόνη στιγμή που είδα μια υποψία χαμόγελου ήταν όταν είπα να βάλω ένα σφηνάκι τεκίλα. Τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας στο γυαλί και αποσυνδεθήκαμε.
Ο κατάλογος με τα ονόματα των χρηστών συνεχίζει να αυξάνεται και η ώρα συνεχίζει να περνάει .Εκατοντάδες άνθρωποι παγιδευμένοι μέσα στις προσωπικές τους φυσαλίδες επικοινωνίας , ψάχνουν για ένα δεσμό .Από την Μινεσότα στο Λίβανο. Μιλάω με ένα ηλικιωμένο ζευγάρι με ευγενική φυσιογνωμία
«Τι δουλειά κάνεις κοριτσάκι μου ;»
«Χορεύω το χορό της κοιλιάς σε νυχτερινά μαγαζιά» τους λέω και τους δείχνω την κοιλιά μου για να τους σοκάρω. Αυτοί όμως γελάνε με καλοσύνη
«Έχετε παιδιά ;»
«Ναι ένα γιο είναι πυρηνικός φυσικός και ζει στην Αμερική»
Με κλείνουνε βιαστικά γιατί κάποιος τους χτυπάει την πόρτα. Αναρωτιέμαι πως αυτό το ζευγάρι βρέθηκε μέσα στα καλώδια .Ίσως ο γιος τους να τους χάρισε μια συνδρομή στο internet , ποιος ξέρει.
Κλείνω για λίγο τον ήχο και πηγαίνω στην βεράντα .Η ώρα είναι περασμένες τέσσερις –νύχτα βαθιά .Τα περισσότερα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν αυτή την ώρα στην λεωφόρο είναι ταξί. Στο μυαλό μου’ρχονται φάτσες ανθρώπων απ όλες τις φυλές του κόσμου .Κι όχι μόνο φάτσες , αλλά και εκείνο το εσώρουχο του Γιαπωνέζου , του Μίνο , που είχε μια στάμπα δράκου στο μπροστινό του μέρος .Δεν μου έδειχνε με τίποτα το πρόσωπο του , όσες φορές και αν του το ζήτησα .
Γελάω μόνη μου καθώς θυμάμαι αυτούς τους Ιταλούς !Στην αρχή στην οθόνη μου εμφανίστηκαν δύο οπίσθια – καλοσχηματισμένα ομολογώ. «Γύρνα και απ την άλλη»είπα γελώντας .Τότε η κάμερα απομακρύνθηκε κι άφησε να φανεί ο Ιταλός που με τα δάχτυλα του σχημάτιζε ένα κώλο. Δίπλα του ένας φίλος του , λυμένος στα γέλια , φώναζε «Γκούντ ε ;Γκούντ»
Συνάντησα κι έναν Έλληνα γεννημένο στην Αυστραλία που μου έκανε καμάκι , λέγοντας του ότι η γκόμενα του έκανε ντους εκείνη την ώρα και δεν τον άκουγε. Δεν πίστευα ότι υπήρχε γυναίκα στο σπίτι , μέχρι που άκουσα μια γυναικεία φωνή και είδα στα μάτια του Νίκου μια μικρή φρίκη.
Ρίχνω άλλη μια ματιά κάτω στον δρόμο .Αναρωτιέμαι πως δεν έχει κίνηση σήμερα που είναι Παρασκευή .Κοιτάω προς τα μέσα , στο γραφείο μου.Το κομπιούτερ είναι ακόμα αναμμένο.Το παγκόσμιο «πάρτυ» στο «κλάμπ» CUSeeMe συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία .Συνδέομαι με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Μπροστά μου μια παρέα Αράβων που φορούν κατάλευκες κελεμπίες και φεσάκια
Είναι όλοι τους πολλοί γοητευτικοί και ιδιαίτερα ο Μωχάμεντ που δεν μιλάει αγγλικά. Βγάζει το φεσάκι του και κρύβει μέσα σε αυτό το πρόσωπο του. Είναι πολύ ντροπαλός , τα μάγουλα του είναι αναψοκοκκινισμένα .Ρωτάει κάτι τον φίλο του στα αραβικά και εκείνος του ψιθυρίζει στ’ αυτί .Παίρνει μια βαθιά ανάσα και με σπασμένη προφορά ξεστομίζει «Αι λάβ γιου» Κλικάρω στο disconnect και κλείνω το κομπιούτερ.
Η φωνή της τραγουδίστριας των jane διαχέεται γλυκά στο ναρκωμένο μου εγκέφαλο «It’s gonna be a fine day tonight , It’s gonna be a fine day tomorrow.We will eat salad...»
(κείμενο:Μερόπη Κοκκίνη , περιοδικό :Εικόνες του κόσμου , Μάιος 1997 ,ακριβώς πριν δεκατρία χρόνια , τεύχος 4,εξωφυλλο :Ναόμι Κάμπελ Δραχμές 1000
Σελίδες :52, 54.Μέρος από το 8σέλιδο αφιέρωμα του περιοδικού στην νέα μανία του ίντερνετ το CUSeeMe.)
Υ.Γ
Το σκισμένο εξώφυλλο και ο βλάκας απ τον στρατό
Είχα τρελαθεί από την πρώτη στιγμή που άκουσα για το Chatroulette να θυμηθώ που είχα διαβάσει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν. Έψαχνα τα 01 και δεν έβρισκα τίποτα (σ. σ Τα έχω στη βιβλιοθήκη μου , γιατί πριν δυο χρόνια ήταν σε μια ντουλάπα στο πατρικό μου και όταν το ποτάμι φούσκωσε , παραλίγο να πλημμυρήσουμε , έπαιρνα τηλέφωνο την μάνα μου και της έλεγα να προσέξει την ντουλάπα. Όχι δεν αισθάνομαι άσχημα που είμαι ένας μαντράχαλος και παίρνει τη μάνα του τηλέφωνο για να σώσει τα περιοδικά του. Αυτή πρέπει να αισθάνεται άσχημα που κατά λάθος μου πέταξε το κόκκινο κουτί με την Λιβ Τάιλερ , πριν χρόνια. Τέλος πάντων τα πήρα από το πατρικό μου)
Τελικά πριν μερικές μέρες που ήμουν πάλι στο πατρικό μου , κοιτώντας την καφέ ντουλάπα με τα παλιά περιοδικά , θυμήθηκα. Ήταν στις Εικόνες του κόσμου! Ανακουφίστηκα με την καλή μνήμη μου. Την ίδια στιγμή ανακάλυψα ότι όχι απλώς θυμάμαι αυτά που θέλω αλλά και αυτά που θέλω να ξεχάσω .Είδα σκισμένο ένα εξώφυλλο των Εικόνων του κόσμου .Αυτό το γαλάζιο με τους πιγκουΐνους στην Ανταρκτική .Τι είχε συμβεί ;Όταν έβγαινε το συγκεκριμένο τεύχος ήμουν φαντάρος .Το είχα αφήσει πάνω στο κρεβάτι για να πάω στο ΚΨΜ για τσιγάρα .Δεν άφηνα τίποτα στο θάλαμο σε κοινή θέα , ειδικά περιοδικό που αμέσως εξαφανιζόταν. Έκανα αυτό το λάθος .Ένας βλάκας βρήκε αστείο να ζωγραφίσει ψάρια πάνω στους πιγκουΐνους και να γράψει «Ψαρά 250 είναι πολλές;» με μαύρο μαρκαδόρο .Τσακώθηκα άσχημα με τον ηλίθιο για το κρύο αστείο , για την καταστροφή του εξώφυλλου , μα πάνω απ όλα γιατί ήταν και σειρά μου(246) .Τάσο σε είχα συγχωρέσει άλλα τώρα μου ξαναγυρίζεις το μάτι ανάποδα.
Κάποιος εικοσάρης που διαβάζει τα παραπάνω μπορεί να τα θεωρεί αστεία .Ας θυμηθούμε όμως την χρονιά .1997.Στην Ελλάδα ακόμα η ενασχόληση με το ίντερνετ ήταν υπόθεση των λίγων . Οι Εικόνες του κόσμου ήταν ένα περιοδικό που έδινε βάρος στην πληροφορία εκτός από τις εντυπωσιακές εικόνες που είχε .Όσοι το έχετε διαβάσει έστω μια φορά θα θυμάστε ότι πολλά κείμενα των πρώτων σελίδων , συνεχιζόντουσαν στις τελευταίες σελίδες του περιοδικού .Κάλυπτε την ανάγκη για φρέσκια πληροφόρηση , μια δεκαετία πριν το ίντερνετ περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από κάθε μηνιαίο και εβδομαδιαίο έντυπο.
σχόλια