Πέρσι το Σεπτέμβρη στις Νύχτες Πρεμιέρας, κατά την διάρκεια των ερωτήσεων στο σκηνοθέτη Φατιχ Ακιν μετά το τέλος της προβολής του ντοκιμαντέρ «Μολυσμένος Παράδεισος», ένας άντρας ξέσπασε. Ήταν κάτοικος Κερατέας και η προβολή του ντοκιμαντέρ για την μόλυνση του τούρκικου χωριού στη Μαύρη Θάλασσα αναγκαστικά τον είχε επηρεάσει. Κάλεσε τον σκηνοθέτη να προβάλει την ταινία και στην Κερατέα, τα έβαλε με τους κυβερνώντες που εκμεταλλεύονται τους λαούς, αναφέρθηκε στο περιβαλλοντικό έγκλημα που γίνεται στην περιοχή του και στο τέλος πάνω στην φούρια του τα έβαλε και με έναν επιχειρηματία και τα σκάγια πήραν ακόμα και το περιοδικό που ήταν υπεύθυνο για την εκδήλωση (Άστοχη τοποθέτηση κατά την γνώμη μου η τελευταία. Τα άκουσαν για τον επιχειρηματία και τα συμφέροντα του οι άνθρωποι του περιοδικού. Και άκομψη αν σκεφτείς ότι το περιοδικό οργάνωσε την βραδιά και του έδωσε την δυνατότητα να πει ελεύθερα την άποψη του).
Η (έβδομη) τέχνη είχε καταφέρει στο μυαλό αυτού του άντρα να φωτίσει τις ομοιότητες που έχει με ένα Τούρκο. Του είχε δείξει ότι οι διαφορές με τον τουρκικό λαό δεν είναι τόσο σημαντικές από την στιγμή που όλοι οι άνθρωποι αποζητούν το ίδιο: Ένα καθαρό περιβάλλον για να μεγαλώσουν αυτοί και τα παιδιά τους. Η απόσταση ανάμεσα στην Κερατέα και την Μαύρη Θάλασσα σχεδόν εκμηδενίστηκε στο μυαλό του. Το που μένεις δεν είχε πια σημασία από την στιγμή που αναζητείς το ίδιο πράγμα: Ποιότητα ζωής.
Θυμήθηκα χθες το περιστατικό, περνώντας από την αντιφασιστική πορεία στο Σύνταγμα. Εδώ, μια δολοφονία ενός αθώου μετανάστη είχε ενώσει Έλληνες και ξένους. Δυστυχώς η πραγματική ζωή και όχι η τέχνη υπενθύμιζε στους ανθρώπους ότι όλοι θέλουμε το ίδιο πράγμα: Να ζήσουμε ειρηνικά. Ότι δεν πρέπει να αφήσουμε την φριχτή πληγή του νεοναζισμού να εξαπλωθεί άλλο. Ότι όλοι θέλουν να κυκλοφορούν ελεύθερα στο δρόμο, να πηγαίνουν στις δουλείες τους, να ζουν με ασφάλεια. Ότι είμαστε περισσότεροι ίδιοι παρά διαφέρουμε.
Ξέρω καλά, ότι για πολλούς όλα αυτά ακούγονται λίγο...ρομαντικά. Ότι αν η Πολιτεία δεν πάρει σοβαρά μέτρα για να διαφυλάξει την προστασία των πολιτών με τα λόγια δεν γίνεται τίποτα. Έτσι είναι. Όμως όσο μέσα στο κεφάλι μας παίζει το έργο «Εμείς και Αυτοί» δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Δεν είναι «Εμείς και Αυτοί» είμαστε όλοι. Και πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όσο είναι ακόμα καιρός. Δεν χρειαζόμαστε την τέχνη για να μας το υπενθυμίσει. Ούτε άλλο ένα αθώο θύμα...
σχόλια