Στο «Οι πρόσφυγες που Δακρύζουν» από την εκπομπή Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα μετανάστες της χώρας μας έρχονται σε επαφή με το έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Παρακολουθούν αποσπάσματα από τις ταινίες του και ύστερα παίρνουν τον λόγο. Όλοι είναι συγκινημένοι για τον τρόπο με τον οποίο αναδεικνύει το ζήτημα της μετανάστευσης ο σκηνοθέτης. Αργότερα στο στούντιο του μοντάζ ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σχολιάζει όσα είπαν.
Στο 32:00 κάποιος μιλάει για τα πτώματα μεταναστών στη θάλασσα τα οποία τα αντιμετωπίζουμε σαν να είναι αριθμοί. Αμέσως μετά κάποιος άλλος μιλώντας για τα πτώματα που ξεβράζει η θάλασσα και μπαίνουν σε σακούλες νιώθει ένα κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό του. Για την κάθε σακούλα που κλείνει μέσα της έναν άνθρωπο που αυτό που ήθελε ήταν μια καλύτερη ζωή. Στο τέλος, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος νιώθει τον ίδιο κόμπο καθώς σκέφτεται τον εαυτό του παιδί, όταν έψαχνε το πτώμα του πατέρα του καθώς η μητέρα του τον κρατούσε από το χέρι.
Αυτοί οι κόμποι από δάκρυα που δεν λύνονται και ανεβαίνουν στο λαιμό μας κάθε φορά που ακούμε κάτι φρικτό που μας αγγίζει είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων που διαθέτουν ενσυναίσθηση. Αυτό λείπει περισσότερο από την κοινωνία του σήμερα.
Υ.Γ
Η εκπομπή προβλήθηκε για πρώτη φορά πριν δέκα χρόνια, στις 12-5-2004. Τότε που δεν δίναμε και τόση σημασία στα πτώματα που ξέβραζε η θάλασσα.
σχόλια