Η Eurovison δεν είναι διαγωνισμός είναι προορισμός.
Γεννήθηκα το 1979 την ημέρα του διαγωνισμού της Eurovision. Με το που έκοψαν τον ομφάλιο λώρο, η μάνα μου έτρεξε να δει την συμμετοχή μας. Ήταν το «Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ»
Η έλλειψη μητρικού χαδιού της πρώτες ώρες της γέννησης μου με έχει κάνει ευέξαπτο και φαντασιόπληκτο.
Με έβγαλαν Σωκράτη απ αυτό το κομμάτι και μόνο. Η μάνα μου το θεώρησε προφητικό και σίγουρα ήταν.
Οφείλω πολλά στη μάνα μου. Οφείλω και τα νεύρα μου.
Στα δέκα μου προσπάθησα να μιμηθώ τον Θάνο Καλλίρη στο Stop. Ανέβηκα σε μια καρέκλα, έπεσα και έσκισα το μέτωπο μου. Από τότε έχω το «σημάδι Eurovision» όπως χαρακτηριστικά λέω.
Στην αρχή ντρεπόμουν για το σημάδι στο μέτωπο. Άλλοι είχαν από αλάνες και τσαμπουκάδες και εγώ απ την Eurovision. Όταν κατάλαβα τον εαυτό μου το συμπάθησα αυτό το σημάδι. Το επιδεικνύω με την πρώτη ευκαιρία
Στα δεκατρία μου είχα φοβερό κόλλημα με το «Άνοιξη» της Βόσσου. Το τραγουδούσα στην αυλή του σχολείου τόσο δυνατά που έσπαγα σε όλους τα νεύρα. Έχω φάει αποβολή για την Άνοιξη απ την θρησκευτικού.
Απ την αποβολή της θρησκευτικού και μετά σταμάτησα να κάνω τον σταυρό μου. Οι θρησκείες με εκνευρίζουν. Θεός μου τώρα είναι η Dana International. Και μόνο
Ο πατέρας μου είναι ψαράς και η μαμά για να τιμήσει τον Κώστα Μπίγαλη όταν πήγε με το «τρεχαντήρι» έγραψε στις δυο βάρκες μας το όνομα του. Ο κόσμος το θεώρησε υπερβολή αλλά τη μαμά δεν την νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Γι αυτό ακριβώς το λόγο την αγαπάω
Η πιο αμήχανη στιγμή ως fan την Eurovision ήταν το 2002 όταν πήγε Ρακιντζής με το S.A.G.A.P.O. Ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί fan του διαγωνισμού αντέδρασαν έντονα. Μου άρεσε τόσο πολύ το κομμάτι που κυκλοφορούσα στην Πανεπιστημίου με δερμάτινα ρούχα νταλα κατακαλόκαιρο. Είχα βγάλει την μπέμπελη
Χρόνια μετά δικαιώθηκα. Ο Μπίγαλης ήταν ο πρώτος χιπστερ. Και το 6 dogs, 6 d.o.g.s το γράφουν σήμερα.
Πιστεύω στο κάρμα. Ο λοχαγός μου στο στρατό ήταν μεγάλος fan της Eurovision.H νίκη της Παπαρίζου με βρήκε το 2005 να υπηρετώ την θητεία μου στη Σάμο. Κάηκε το στρατόπεδο. Είχαμε βραδιά οπλίτη για πέντε βράδια
Δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα γινόταν αν μου απαγόρευαν να δω την Eurovision στο στρατό. Μπορεί να ήταν και η πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας σε στρατόπεδο για αυτό το λόγο( εννοείται με ξυραφάκια για να με προλάβουν, ώστε να μην χάσω τους διαγωνισμούς που θα ακολουθήσουν)
To Everything που ακολούθησε με βρήκε πολίτη. Το είδα ξανά παρέα με τη μαμά. Περιμέναμε πολλά από την Άννα. Μέσα μας πιστεύαμε ότι η πρώτη θέση της άξιζε. Κλαίγαμε όλο το βράδυ με το αποτέλεσμα
Η μαμά όταν πήρε αυτόγραφο από την Βίσση της είπε μυξοκλαίγοντας «Δεν πειράζει». Η σταρ την φίλησε και απευθυνόμενη σε αυτή είπε «Πουρ μπέιμπι» χαϊδεύοντας τα μαλλιά της μαμάς . Εγώ κοιτούσα άφωνος δίπλα στη μαμά. Δεν τολμούσα να πλησιάσω ένα από τα είδωλα μου. Αργότερα η μαμά με ρωτούσε επίμονα αν είναι καλό το «πουρ μπέιμπι» που της είπε. Εγώ είχα χάσει τον κόσμο και δεν απαντούσα
Το χειρότερο σε αυτή την ζωή είναι να είσαι παπάς και fan του διαγωνισμού. Μου εξομολογήθηκε ένας παπάς απ το fan club μας ότι έψελνε σε γάμο και σκεφτόταν την Καλομοίρα. Δεν πιστεύω σε Θεό αλλά του είπα ότι σίγουρα θα τον συγχωρέσει.
Τι θα γίνει φέτος; Κανείς δεν ξέρει. Ας σκεφτούμε όλη θετικά, ας ενώσουμε τις ψυχές μας στο υπερπέραν, ας σκεφτούμε το Λούκα νικητή, ας πάρουμε δύναμη απ όλους αυτούς που λύγισαν κουτάλια στου Γκέλερ, ας γίνει το αδύνατο δυνατό. Ξέχασα να σας πω ότι εκτός από fan της Eurovision είμαι και fan της Maria Papapetros.
σχόλια