Μοναξιά και ματαιότητα μέσα στις φλόγες
Είναι κάτι τέτοιες στιγμές ολοκληρωτικής καταστροφής που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την μοναξιά του. Το πόσο μόνος είναι μέσα σε ένα κράτος που ουσιαστικά δεν υπάρχει.Σκέφτεται ότι κανείς δεν πρέπει να περιμένει καμία βοήθεια από πουθενά .Είναι μόνος του απέναντι στο κακό που τον βρήκε. Μόνος του απέναντι σε οποιαδήποτε καταστροφή .Μόνος του πρέπει να παλέψει ,να σταθεί ξανά στα πόδια του ,να δώσει κουράγιο στον εαυτό του και στους δικούς του.
Συνειδητοποιεί ότι ο κρατικός μηχανισμός ,το κράτος πρόνοιας ,η κατάσταση έκτακτης ανάγκης της χώρας , η κρατική βοήθεια ,η αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης είναι απλά λέξεις. Μόνο λέξεις, στην πράξη υπάρχει μόνο ο μοναχικός αγώνας απέναντι στις φλόγες. Στο μόνο πράγμα που πρέπει να βασίζεται όπως έλεγε και ο Αλμοδοβάρ «είναι στην καλοσύνη των ξένων» μόνο εκεί ,πουθενά αλλού. Ούτε σε θεούς ούτε σε κρατικούς μηχανισμούς ,μόνο στην βοήθεια γνωστών –αγνώστων πουθενά αλλού.
Εκτός από την μοναξιά ,ο άνθρωπος απέναντι σε τέτοιες καταστροφές βλέπει και την ματαιότητα των πάντων. Το πόσο μάταιες είναι οι κακές σκέψεις που κάνει για την επιτυχία του διπλανού του. Πόσο μάταιο είναι να σκέφτεσαι το καλύτερο αμάξι του διπλανού ,τα μετρητά στην τράπεζα του πρώτου του χωριού , τα χωράφια που είναι σε καλύτερη θέση απ την δική του και γενικά κάθε σύγκριση πέφτει στο κενό σαν χάρτινος πύργος. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε σάρκα και αίμα με κοινό προορισμό τον θάνατο. Όλοι συμπεραίνουμε ότι απέναντι στις φυσικές καταστροφές είμαστε ίσοι. Όλοι σκεφτόμαστε μέσα στην φωτιά ότι τα περισσότερα απ αυτά που νομίζαμε σημαντικά είναι τελικά τα περιττά, είναι αυτά που δεν θα πάρουμε μαζί μας όταν όλα τελειώσουν.
Φυσικά δεν έχω καμία απαίτηση από τους ανθρώπους που καίγονται να κάνουν όλες αυτές τις σκέψεις μοναξιάς και ματαιότητας που κάνω εγώ από το καθιστικό μου. Όταν καίγεται το σπίτι σου τρέχεις να το σώσεις και το τελευταίο που θες είναι να φιλοσοφήσεις. Το θέμα είναι το μετά :Θα καταλάβουμε όλοι ότι κανένα κράτος δεν πρόκειται να μας βοηθήσει όταν υπάρξει ανάγκη ;Θα καταλάβουμε ποτέ ότι οι συγκρίσεις με τα υλικά αγαθά του διπλανού μας δεν έχουν κανένα νόημα ;
Θέλω να πιστέψω ότι θα βάλουμε μυαλό μετά από όλα αυτά ,αλλά αν θες να σου πω τι αισθάνομαι πραγματικά σου λέω ότι αμφιβάλω . Δύσκολα θα αλλάξουμε είναι το μόνο σίγουρο...
σχόλια