Το Σάββατο αφού είδαμε Το παιδί με το ποδήλατο, πήγαμε για ένα ποτό. Ένα σχόλιο μου στην παρέα άναψε σε κάποια τα λαμπάκια.«Μου άρεσε τόσο το τέλος. Δεν έχει σημασία αν το παιδί είναι δικό σου τελικά, σημασία έχει πως το μεγαλώνεις.» είπα«Έχει πολύ μεγάλη σημασία να είναι δικό σου το παιδί. Δεν μπορείς να φερθείς σε ένα υιοθετημένο παιδί, όπως θα φερόσουν σε ένα δικό σου. Θα είναι ένα ξένο παιδί. Αυτό θα το θυμάσαι πάντα. Θα είσαι ή πολύ αυστηρός ή πολύ επιεικής μαζί του» είπε«Δηλαδή όσες γυναίκες γεννάνε τα παιδιά τους, δημιουργούν του τέλειους ενήλικες» είπα (και από μέσα μου δαγκώθηκα, γιατί είχα ξεχάσει ότι προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να κάνει ένα παιδί, όμως δεν το έκανα επίτηδες)
«Όχι. Άλλα έχεις μεγαλύτερη άνεση αν το παιδί είναι δικό σου. Μπορείς να είσαι όσο αυστηρός ή όσο επιεικής θες. Τα άλλα έρχονται» είπε
Ύστερα πήρε το λόγο κάποιος άλλος.
«Η γυναίκα στη ταινία αγωνίστηκε για αυτό το παιδί. Ξεχάσατε την σκηνή που την μαχαίρωσε και αυτή προσπαθούσε να κρατήσει την πόρτα κλειστή; Σκεφτόμουν ότι έτσι θα έκανε μια πραγματική μάνα» είπε. Τότε η πρώτη ξαναπήρε το λόγο « Η μητρότητα είναι στη φύση της γυναίκας. Προστάτεψε το παιδί όπως θα έκανε κάθε γυναίκα στην θέση της» είπε
Μου ήρθε να της θυμίσω περιπτώσεις γυναικών που πέταξαν τα παιδιά τους στα σκουπίδια, που τα πούλησαν ή άσκησαν βία πάνω τους. Άλλα δεν το έκανα.Συνέχισε απτόητη. « Είδατε ο πραγματικός του πατέρας τι στάση είχε; Πέταξε το παιδί του γιατί του ήταν εμπόδιο. H πραγματική του μάνα δεν θα το έκανε αυτό» είπε
«Η πραγματική μάνα και ο πραγματικός πατέρας», « Η φύση της γυναίκας», «Το πώς θα φερθείς σε ένα υιοθετημένο». Στη συνέχεια ένας μίλησε για το ταλέντο του μικρού πρωταγωνιστή, έπειτα άλλος αναφέρθηκε στο σώμα της πρωταγωνίστριας, και κάποια είπε ότι «ήταν σαν να έτρεχε η ίδια με το ποδήλατο, λαχάνιασε» και γέλασε μόνη της.
Τέλος ένας εξυπνάκιας πήρε τον λόγο και με περιπαικτικό ύφος είπε ότι «Θα φτάσουμε στο σημείο που τα gay ζευγάρια, θα υιοθετούν παιδιά» και η πρώτη με τα αναμμένα λαμπάκια μισογέλασε και σχεδόν στοργικά του είπε «όπως πάντα ένα σοβαρό θέμα το ξεφτιλίζεις». Εκεί τελείωσε το θέμα, και ευτυχώς δεν προχωρήσαμε στο επόμενο θέμα, «το καταφύγιο των βαρετών ανθρώπων», τον καιρό γιατί υπήρχε άλλο συναρπαστικό θέμα:Η κρίση. Άσε που είχε έναν απίθανο έναστρο ουρανό.
σχόλια