Τον λυπήθηκα για λίγο τον πάμπλουτο John du Pont καθώς έβλεπα το «Foxcatcher». Είναι η γνωστή τραγική ιστορία από την ανάποδη. Αυτός που τα έχει όλα προσπαθεί να αποδείξει ότι αξίζει κάτι. Ίσως τέτοιες ιστορίες να είναι τραγικότερες από αυτούς που δεν έχουν τίποτα και προσπαθούν να αποδείξουν την αξία τους. Ίσως τα κίνητρα για να κάνεις κάτι να βρίσκονται ευκολότερα μέσα στην φτώχια. Άντε να βρεις τα κίνητρα αυτά όταν έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου. Ο υπερβολικός πλούτος αντί να ανοίγει δρόμους για εξέλιξη βάζει φραγμούς. Και όταν δεν υπάρχει κάποιος από την οικογένεια να δημιουργήσει μια τεχνητή έλλειψη ή όταν εσύ ο ίδιος δεν προσπαθείς να την δημιουργήσεις στον εαυτού σου, τα πάρα πολλά λεφτά γίνονται θηλιά γύρω από το λαιμό σου.
«Ανακάλυψα ότι τον μοναδικό φίλο που είχα στο σχολείο τον πλήρωνε η μητέρα μου» λέει . Και μετά από λίγο αυτή η μητέρα, όταν το γερασμένο παιδί της φέρνει το χρυσό μετάλλιο τον κοιτάει κατάματα και τον πυροβολεί με την αλήθεια της: «Είναι αγώνες που χρηματοδότησες εσύ;» ρωτάει και τον ισοπεδώνει. Έπειτα η μάνα πεθαίνει και ακολουθεί εκείνη η σκηνή όπου απελευθερώνει τα άλογα, τα οποία σιχαίνεται γιατί τα λατρεύει η οικογένεια του. Στιγμιαία ίσως να αισθάνεται ότι πετάει το οικογενειακό φορτίο που κουβαλάει μια ζωή μακριά του. Αλλά το φορτίο αυτό το κουβαλάς ακόμα και όταν αυτοί που σου το έδωσαν λιώνουν κάτω από το χώμα.
Να λυπηθούμε τώρα αυτούς που έτυχε να γεννηθούν πάμπλουτοι και δεν ξέρουν τι να κάνουν με αυτό; Όχι, αλλά τουλάχιστον ας σταματήσουμε να τον ζηλεύουμε. Έχουν και αυτοί να παλέψουν με τους δικούς τους δαίμονες.
σχόλια