Περίοδος :Ειρηνική /Απώλεια :Ενα κομμένο πόδι

Χθες το βράδυ ήταν η πρώτη βραδιά που ο 17χρονος από την Κατερίνη κοιμήθηκε(αν κοιμήθηκε) με ένα πόδι.Οι γιατροί της Θεσσαλονίκης αναγκάστηκαν να το κόψουν για να αποφύγουν τα χειρότερα. Θα μπορούσε να είχε σωθεί το πόδι του αν δεν έλειπαν σε άδεια και οι τέσσερις γιατροί της  ίδιας ειδικότητας του νοσοκομείου ,που τον μετέφεραν μετά το τροχαίο. Υστερα από λίγες ώρες πήγε σε άλλο νοσοκομείο όπου  και εκεί έγινε το τίποτα για να καταλήξει πάρα πολλές ώρες αργότερα στην Θεσσαλονίκη ,που ήταν πλέον αργά.

Βλέπω τον αδερφό του 17χρονου να μιλάει στην τηλεόραση και δεν είναι καθόλου εκνευρισμένος  με τους γιατρούς. Διακρίνω στο βλέμμα του την απόγνωση για αυτά που πρόκειται να έρθουν. Για το ότι τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο ,ούτε για τον αδερφό του ,ούτε για τους γονείς του ,ούτε για τον ίδιο τον 17χρονο. Δεν υπάρχει χώρος για νεύρα η ματαιότητα τον έχει καταβάλει. Όχι άδικα. Αυτό που έρχεται για την οικογένεια του 17 χρονου(για τον ίδιο ας μην το αναφέρω καν) μπορεί να είναι χειρότερο από το θάνατο. Στον θάνατο συνηθίζεις (δεν λέω ξεχνάς) με το πέρασμα του χρόνου. Σε τέτοιες περιπτώσεις κάθε μέρα το μίσος σου μεγαλώνει περισσότερο. Το κομμένο πόδι σου το θυμίζει Σκέφτεσαι συνέχεια τι θα γινόταν αν κάποιος από αυτούς τους γιατρούς ήταν στην θέση του και έκανε αυτό για το οποίο πληρώνεται. Τι θα γινόταν αν ένας έστω από τους τέσσερις είχε την ευθιξία να μείνει πίσω τον Αύγουστο για να καλύψει το κενό.Τι θα γινόταν αν κάποιος από τους τέσσερις έφευγε με άδεια τον Ιούλιο.

 

Έχω πολύ άσχημη εικόνα για τους γιατρούς .Αυτή η εικόνα διαμορφώθηκε περισσότερο με την περιπέτεια  υγείας του πατέρα μου. Όταν ο πατέρας μου έπρεπε να κάνει την τελευταία εγχείρηση η οποία θα του εξασφάλιζε μια ποιότητα ζωής για τους μήνες που του απέμεναν, η μητέρα μου αναγκάστηκε και λεφτά να δώσει και δώρα να κάνει και να βλέπει το γιατρό να τα παίρνει χωρίς να λέει ούτε ευχαριστώ γιατί ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι θα δώσεις ,όπως της είπε μια άλλη γυναίκα που περνούσε παρόμοια φάση. Θυμάμαι τότε ότι είχαμε τσακωθεί πολύ άγρια. Της είχα πει να μην το κάνει ,ότι έτσι και αλλιώς δεν υπάρχει νόημα στο τελευταίο στάδιο καρκίνου  ,ότι δεν εξασφαλίζει αυτό ότι θα είναι καλύτερη η εγχείρηση ότι ,ότι ,ότι…..Φυσικά αυτή έκανε αυτό που ήθελε γιατί ο άνθρωπος πάνω στην απόγνωση δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά. Δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα

Χρόνια αργότερα στην περιοχή που μένω είχα πάει να βγάλω σε ιδιωτικό κέντρο(με την ουρά στο ΙΚΑ ακόμα θα περίμενα) μια ακτινογραφία. Τίποτα σοβαρό, μια πανοραμική για την οδοντίατρο. Στην ουρά όμως περίμεναν πολλές γυναίκες αποτελέσματα μαστογραφίας .Ένιωθες στον αέρα ότι υπήρχε μια αγωνία. Το στομάχι σου γινόταν κόμπος ,βλέποντας αυτές τις γυναίκες ακόμα και αν δεν τις γνώριζες προσωπικά. Αυτό το βουβό «Και αν είναι τι θα κάνω».

Πηγαίνοντας να πληρώσω τον ακτινολόγο –μονοπώλιο της περιοχής ,αισθάνθηκα την αηδία για το ανθρώπινο είδος. Σου έδινε την ακτινογραφία με το κεφάλι σκυφτό χωρίς να σε κοιτάει στα μάτια λέγοντας «με απόδειξη τόσο ,χωρίς απόδειξη τόσο».Η μυρωδιά του θανάτου δεν είχε φτάσει καθόλου στα ρουθούνια του…

Υπάρχουν γιατροί που δεν τα παίρνουν ;Εννοείται. Είναι οι δακτυλοδεικτούμενοι! Οι ασθενείς τους ξέρουν πολύ καλά. και τους δείχνουν με το δάχτυλο .Έχω ακούσει να λένε σε νοσοκομείο : «Μην δώσετε σε αυτόν τίποτα ,ούτε δώρα ,ούτε φακελάκι. Το έχω κάνει γύρισε εκνευρισμένος λέγοντας ότι τον προσβάλω».

Κλείνω αυτό το κείμενο γιατί με αφορμή τον 17χρονο το καπάκι έπεσε και αρκετό καυτό νερό βγήκε από μέσα ,δεν υπάρχει νόημα να πω κάτι άλλο.Μόνο μια τελευταία παράκληση :Όταν αναφερόμαστε στο σύστημα υγείας ας σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε την λέξη μπουρδέλο. Διότι στα μπουρδέλα κάποιοι βρίσκουν μια ολιγόλεπτη ψεύτικη ανακούφιση ,είναι λιγότερη η κυνικότητα που επικρατεί από πολλά νοσοκομεία. Δεν αντέχω επίσης την λέξη «Τρελοκομείο» .Διότι μέσα στα ψυχιατρεία μπορεί να βρίσκονται άνθρωποι που αξίζουν περισσότερο από αυτούς που «είναι καλά» και είναι εκεί έξω.