Μεγάλη νύχτα η αποψινή για τον ελληνικό κινηματογράφο! Νύχτα γιορτής και χαράς για την ακρίβεια! Η ταινία ''Miss Violence'' του Αλέξανδρου Αβρανά έφυγε με τον Αργυρό Λέοντα Σκηνοθεσίας για τον ίδιο και το Βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας για τον Θέμη Πάνου! Όλο αυτό συνέβη στη χθεσινή τελετή απονομής των βραβείων του Φεστιβάλ Βενετίας! Εγώ το έμαθα από τον Μάριο και τη σύντροφο του, που ήρθαν από τη Θεσσαλονίκη στην Καβάλα για να δουν τη Γώγου, έχοντας διαβάσει - όπως μου είπαν - το σχετικό post στο lifo.gr
Όποιος δε χαίρεται μ' αυτή τη σημαντική διάκριση ενός Έλληνα σκηνοθέτη στο εξωτερικό, ειδικά αν προέρχεται από το κινηματογραφικό σινάφι, είναι τουλάχιστον μίζερος. Σε μία περίοδο που ο εγχώριος πολιτισμός υποτιμάται και πολεμάται εκ των έσω, η βράβευση του Αβρανά και της ταινίας του ισοδυναμεί με ένεση δυναμωτική για όλους όσοι αγωνίζονται να παράξουν τέχνη στον τόπο αυτό. Μου είναι παντελώς αδιάφορο επί της παρούσης αν έκανε καλή ή κακή ταινία, για τα δικά μου γούστα, ο Αβρανάς. Με νοιάζει μόνο που ένα σύγχρονο ελληνικό έργο τέχνης κατακτά το διεθνές στερέωμα, δίνοντας μου ελπίδα πως τα πράγματα θ' αλλάξουν προς το καλύτερο αργά ή γρήγορα. Το λέω εγώ που όλη μου η εθνική συνείδηση φιλτράρεται όχι μέσα από σημαίες και σύνορα, αλλά μόνο μέσα από συγκεκριμένους καλλιτέχνες και τα έργα τους. Και κάτσε τώρα συ, Σμαραγδή, και τραγούδα μαντινάδες στον Σαμαρά...Συγνώμη, αλλά έτσι ακριβώς είναι, όπως το λέω.
Πάμε τώρα στο ''Αγόρι'' που ''τρώει το φαγητό του πουλιού'', την άλλη διεθνώς διακεκριμένη ελληνική ταινία του Έκτορα Λυγίζου. Την είδα πρώτη φορά χθες, αρκετά καθυστερημένα, στην 3η μέρα του Underground Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Καβάλας. Δυο - τρεις χώροι όλοι κι όλοι στην ταινία, δυο - τρία πρόσωπα βουβά μπροστά στο εξίσου βουβό δράμα του ήρωα, μια ισχυρή πείνα για φαγητό, εργασία, έρωτα και ανθρώπινη επικοινωνία, μια σιωπή όμοια με σπαραχτικό ουρλιαχτό - The scream of the butterfly, όπως θά'λεγε ο Jim Morrison -, μια χώρα σάπια από τα ιστορικά της θεμέλια, απρόσωπη και απάνθρωπη - Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα, είχες ντυθεί τ' αρχαία σου τα λούσα, εδώ όπως θά'λεγε ο Νικόλαος Γκάτσος. Και στο κέντρο ένας συγκλονιστικός Γιάννης Παπαδόπουλος, αλλά και μια κάμερα που με την υποκειμενική ματιά της ερεθίζει, ταράζει και εν τέλει συγκινεί τον θεατή. Ένα διαμάντι μπρεσονικού τύπου, ένα μινιμαλιστικό απόσπασμα από τα Κατά Ματθαίων Πάθη στην Αθήνα της κρίσης και του απόλυτου Μηδέν, μια παράθεση σκληρών εικόνων και ταυτόχρονα ένα λιτό εγκώμιο στα όρια και στις αντοχές της ανθρώπινης ύπαρξης.
Δεν έχω κάτι να γράψω για την προβολή του ντοκιμαντέρ ''Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου'', αφενός διότι βαριέμαι, αφετέρου διότι η θέαση της ταινίας του Έκτορα ήταν πρωτόγνωρη κινηματογραφική εμπειρία και μετά ήρθαν και τα ευχάριστα νέα για τον Αβρανά και το ''Miss Violence''! Να το πω αλλιώς, ποιος χέστηκε για το ταπεινό μου ντοκιμαντεράκι;
Ή μάλλον έχω να πω. Δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι από τα 60 άτομα που είχε η προβολή, τα 10 είχαν έρθει από το Προσκλητήριο Ζώντων & Νεκρών, δηλαδή ούτε από το facebook, ούτε από την επίσημη ιστοσελίδα του ντοκιμαντέρ - κάτι που με χαροποιεί ιδιαιτέρως και φανερώνει πως το blog αυτό έχει ήδη βρει τους φαν του!
Και το δεύτερο και σημαντικότερο είναι πως στη χθεσινή 3η και προτελευταία μέρα του Underground Φεστιβάλ στην Καβάλα εμφανίστηκε η Ελληνογερμανίδα Μάγδα Smitt, υπεύθυνη προγράμματος του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Μονάχου στη Γερμανία. Η κυρία Smitt με πλησίασε ευγενέστατα αμέσως μετά το τέλος της προβολής και μου ζήτησε το ντοκιμαντέρ για τη Γώγου να προβληθεί στο Μόναχο τον Νοέμβριο μαζί με το ''Αγόρι'' του Λυγίζου. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, της έδωσα και το νούμερο του Έκτορα, χαιρετηθήκαμε. Κοίτα να δεις που ότι δεν κάνουν οι κρατικοί κινηματογραφικοί φορείς, το κάνουν τα φεστιβάλ αντιεξουσιαστών. Ωραία, ωραία, μια χαρά, πότε πάμε Μόναχο είπαμε;
