Ακούω το ''Do it again'' των Steely Dan από τα 1972 που αγόρασα χθες στο Μοναστηράκι σε βινύλιο, αλλά μάλλον παραείναι mainstream για τα δικά μου γούστα στο πλαίσιο των oldies but goodies ροκάδικων αναζητήσεων. Κι όμως, έχει κάτι ασύλληπτα οργανικά μέρη μέσα, που το βάζω και το ξαναβάζω μόλις η βελόνα ολοκληρώσει τους κύκλους της.
Η Μαρία Φαραντούρη μού τραγουδάει από το τηλέφωνο ηπειρώτικα μοιρολόγια. Στις 17 Σεπτεμβρίου, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, θα γιορτάσει τα 50 χρόνια της στο ελληνικό τραγούδι. Μαζί της θα είναι ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Σαβίνα Γιαννάτου και η Έλλη Πασπαλά. Ήθελε πολύ και τη Λένα Πλάτωνος, αλλά δύσκολο να ανταπεξέλθει η Λένα μεσ' στην αγωνία της για την υγεία της Βικτώριας. Μου ζήτησε η Μαρία να επιμεληθώ τα κείμενα του προγράμματος της συναυλίας. Τεράστια πορεία! Έχει τραγουδήσει τους πάντες, την αφρόκρεμα, από Θεοδωράκη - Χατζιδάκι μέχρι Πλάτωνος - Καραΐνδρου, Livaneli και Lucio Dalla. Τι, ποιο τραγούδι να αφήσεις απ' έξω; Της προτείνω να πει οπωσδήποτε το ''Μην το ρωτάς τον ουρανό'' του Χατζιδάκι ''κολλητά'' με το ''Caruso'' του Dalla - ντουέτο με τον Νιόνιο. Της αρέσει η ιδέα, την υιοθετεί κι αμέσως βγάζει άλλα δέκα τραγούδια που έχουμε ξεχάσει, spirituals, blues και της Κάτω Ιταλίας.
Η Μαρία συμφώνησε επίσης να μου παραχωρήσει μια μεγάλη συνέντευξη γι' αυτό το blog με τη διαφορά ότι δεν θα είναι ''μια απ' τα ίδια''. Είπαμε να μείνει ως συνέντευξη αρχείου, απ' αυτές που αν τυπώνονταν, θα έμπαιναν σε βιβλιοθήκη. Ελπίζω να τα καταφέρουμε και φυσικά να βρεθεί χρόνος, κομματάκι δύσκολο, δεδομένων των υποχρεώσεων μας. Εκείνη με τις πρόβες της κι εγώ με τη συναυλία του Νίκου Ξυδάκη στο Μέγαρο Μουσικής, που προηγείται.
Σκέφτομαι πόσο η ζωή μου έχει ταυτιστεί με τους μουσικούς την τελευταία δεκαετία. Παρακολουθώ τους πάντες, ενημερώνομαι για ότι γίνεται και σαν κάποιος απ' αυτούς που με τιμάει με τη φιλία του, κάτι μου ζητήσει, αφήνω τα υπόλοιπα και δίνομαι με όλες μου τις δυνάμεις. Θυμάμαι μια φορά πριν αρκετά χρόνια που τηλεφώνησε στο σπίτι μου ο Νίκος Κυπουργός, το σήκωσε η μάνα μου, εγώ δεν ήμουν εκεί και πριν κλείσουν το τηλέφωνο, τον ρώτησε όλο αθωότητα: ''Με συγχωρείτε για την ερώτηση, αλλά ποιος ακριβώς Υπουργός είστε;'' Ακόμη το λέμε και γελάμε. Ατάκα ισάξια με την άλλη, που όταν μπήκε σε αεροπλάνο πρώτη φορά - τους πήγαιναν με τα ΚΑΠΗ στα Ιεροσόλυμα -, έπεσε η ανακοίνωση ''Λυπούμαστε, αλλά λόγω κακοκαιρίας δε θα μπορέσουμε να σας σερβίρουμε'', οπότε πετάγεται η μάνα μου: ''Γιατί; Απ' έξω θα τα φέρετε;''
Ξημερώνει Παρασκευή, 30 Αυγούστου, και το βράδυ θα πραγματοποιηθεί στην Τεχνόπολη μία ορίτζιναλ χατζιδακική συναυλία. Ορίτζιναλ λόγω του Ηλία Λιούγκου, που πάντα συγκινεί η ζεστή φωνή του στα τραγούδια του μέντορα του. Δίπλα του θα τραγουδήσουν η Καλλιόπη Βέττα και η Φωτεινή Βελεσιώτου. Της τελευταίας η συμμετοχή αποτελεί έκπληξη πραγματική, αν και υποθέτω ότι θα ερμηνεύσει τα πιο λαϊκότροπα τραγούδια του Χατζιδάκι, σαν το ''Αγάπη πού'γινες δίκοπο μαχαίρι'' και ''Ειμ' αητός χωρίς φτερά''.
Σπουδαία φωνή η Βελεσιώτου, ευτύχησε να τραγουδήσει σε πρώτη εκτέλεση τις ''Μέλισσες'' του Γιώργου Καζαντζή και της Ελένης Φωτάκη, ένα θεσπέσιο λαϊκό τραγούδι, και έκτοτε τη βλέπω πόσο προσπαθεί να ελιχθεί και να εξελιχθεί κυρίως ρεπερτοριακά.
Τέλος της άλλης εβδομάδας, μου βγήκε κι ένα ταξίδι σύντομο. Θα ανέβω στην Καβάλα με το ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου που θα προβληθεί σε ένα φεστιβάλ, διοργανωμένο από ακόμη ένα αυτοδιαχειριζόμενο στέκι. Αυτό θα γίνει το Σάββατο 8 του Σεπτέμβρη. Την επόμενη, Κυριακή, ίσως πεταχτώ Θεσσαλονίκη για έναν ελληνικό καφέ και μία συζήτηση, όπως είπαμε από τηλεφώνου, με τον κύριο Ντίνο Χριστιανόπουλο. Το cd της May Roosevelt με τη φωνή του ποιητή να κολυμπάει μέσα στο theremin της βρίσκεται μόνιμα έτοιμο προς ακρόαση, όποτε δεν ακούω τα αγαπημένα μου βινύλια.
Να, σαν αυτή τη στιγμή, καλή-ώρα, που ο πρώτος δίσκος των Steely Dan τελείωσε κι εγώ απορροφημένος από το γράψιμο και τους συνειρμούς, έχασα τα κιθαριστικά σόλα και τα λόγια από τα τραγούδια τους. Πάμε πάλι απ' την αρχή, πίσω η βελόνα, ''Do it again'' κανονικά!
