Τι στενοχώρια κι αυτή σήμερα να μου τηλεφωνήσει η Ναταλία Ρασούλη για να μου πει πως ο τραγουδοποιός Γιώργος Περαντάκος έχασε τη μάχη με τον καρκίνο!
Σιχαμένη ανίκητη αρρώστια, θραύση κάνει τελευταία!
Δεν μου τηλεφώνησε τυχαία η Ναταλία. Πριν λίγο καιρό, όταν οι δυο μας παρουσιάζαμε τις συναυλίες στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου, είχαν περάσει και ο Περαντάκος με την Ερωφίλη - το Τρίφωνο δηλαδή χωρίς τον Δημήτρη Υφαντή. Ο Γιώργος ήρθε και μας έπιασε να έβγαινε με την κιθάρα του και νά'λεγε κι αυτός ένα τραγούδι, παρ' όλο που δεν υπήρχε στο πρόγραμμα. Φυσικά δεν είχα κανένα πρόβλημα - τη γνώριζα τη δουλειά του Περαντάκου και μάλιστα είχα δημοσιεύσει κριτική για τον προσωπικό του δίσκο -, είχε πρόβλημα όμως μία σπασίκλω, μέλος αντεργκράουντ μπάντας και καλά, η οποία απείλησε πως αν της έπαιρνε άλλος τη σειρά θα αποχωρούσε. Τι να της λέω ''Μην κάνεις έτσι, ένα τραγούδι θέλει να πει ο άνθρωπος'', ανένδοτη αυτή, μέχρι που η Ναταλία φανερά εκνευρισμένη τη στρίμωξε στη γωνία και της είπε: ''Έχεις καταλάβει πως αυτό το παιδί είναι με χημειοθεραπείες και παρ' όλα αυτά ήρθε εδώ να δώσει το παρόν;'' Δεν το γνώριζα! Συγκινήθηκα και ψιλοσοκαρίστηκα! Την παράκαμψα τελείως την τύπισσα κι άρχισα να ψάχνω τον Περαντάκο μεσ' στο πλήθος των μουσικών - τραγουδιστών. Ο Γιώργος είχε όμως φύγει. Θα νόμισε προφανώς ότι δημιουργεί πρόβλημα στη ροή και προτίμησε να πάει από κάτω, μπροστά στο stage, για να παρακολουθήσει τους συναδέλφους του μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο.
Συμβαίνουν κι αυτά, πράγματα δηλαδή, για τα οποία θα ευχόσουν να γύριζε πίσω ο χρόνος και να διόρθωνες ορισμένα, φαινομενικά, ασήμαντα περιστατικά.
Μαθαίνω με θλίψη πως στις 26 Αυγούστου του 2012 ο Γιώργος Περαντάκος είχε παντρευτεί την αγαπημένη του, Ράνια, στη Χίο και πως μέχρι πρόσφατα συζητιόταν εκεί το γλέντι πού'χε γίνει. Ένα χρόνο μετά, σχεδόν την ίδια μέρα μ' αυτό το χαρμόσυνο της ζωής του event, ο Γιώργος θα άφηνε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Χίου ύστερα από σύντομη, μα σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Ήταν μόνο 45 ετών...
Η μνήμη μου μοιραία πηγαίνει αρκετά χρόνια πίσω, τότε που είχε φτάσει στα χέρια μου το cd του με τίτλο ''Το επόμενο πρωί''. Συμμετείχαν ο Παντελής Θαλασσινός και η Αναστασία Μουτσάτσου, ενώ το υλικό αποτελούταν από τραγούδια του ιδίου, του Λάμπρου Καρελά, του Ηρακλή Κοντού, του Τάσου Σαμαρτζή, του Μίλτου Δημουλή κ.α. Δικαίως μάλλον είχα ξεχωρίσει το κομμάτι ''Γλυκειά συνήθεια'' σε στίχους και μουσική του Ηρακλή Κοντού. Και λέω ''δικαίως'', καθώς ήταν το τραγούδι που έγινε και βίντεο-κλιπ στο πλαίσιο promo του δίσκου. Ακούστε το:
Είχα γράψει τότε, θυμάμαι, πως η ''Γλυκειά συνήθεια'' του Περαντάκου ήταν εμφανώς επηρεασμένη μουσικά από το τραγούδι ''Να κλαις'' του άλλου αδικοχαμένου, του Δημήτρη Λάγιου. Τώρα που το ξανακούω μαζί σας κι εγώ, νιώθω πως είναι πράγματι για να κλαις μ' αυτή τη φυσαρμόνικα στην εισαγωγή του, τους στίχους και την ερμηνεία του Γιώργου.
Ο Περαντάκος υπήρξε εξαιρετικός ερμηνευτής - προσωπικά μου θύμιζε αρκετά τον Δημήτρη Ζερβουδάκη - το σημαντικότερο είναι όμως πως όλοι οι συνάδελφοι του είχαν μια καλή κουβέντα για το άτομο του.
Τοποθετημένος πολιτικά στο ΚΚΕ, στήριζε πάντα με το τραγούδι του συναυλίες διαμαρτυρίας και κοινωνικού χαρακτήρα. Ερχόμενος από το νησί του, τη Χίο, είχε την τύχη να συνεργαστεί με συνθέτες όπως ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιάννης Σπανός, ο Πέτρος Βαγιόπουλος, ο Παντελής Θαλασσινός κ.α., αλλά και με τραγουδιστές όπως η Σωτηρία Λεονάρδου, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, η Λίτσα Διαμάντη, η Μαριώ.
Ήξερα ακόμη πως ο Περαντάκος συμμετείχε στο ανέβασμα της ''Γυναίκας της Πάτρας'' του Γιώργου Χρονά στην Πάτρα - Πολιτιστική Πρωτεύουσα, όπου ερμήνευε πρωτότυπα τραγούδια επί σκηνής.
Τελευταία, πάντως, είχε γίνει η μία από τις τρεις φωνές του σχήματος Τρίφωνο, ύστερα από την αποχώρηση του Νίκου Κουρουπάκη.
Πόσο άδικο ο θάνατος να κόβει απότομα το νήμα της ζωής νέων δημιουργικών ανθρώπων...
Γεια σου, ρε φίλε, Καλό Παράδεισο...
