Τον συνάντησα πρώτη φορά στις 8 Ιουλίου του 2009, μία μέρα πριν τη συναυλία των αυθεντικών τραγουδιστών του Μάνου Χατζιδάκι στο θέατρο Δώρα Στράτου. Καθίσαμε οι τρεις μας, αυτός - ο Λάκης Παππάς, ο Ηλίας Λιούγκος κι εγώ. Στο προαύλιο μιας παιδικής χαράς, θυμάμαι. Μιλούσε ήρεμα, υπόφερε κι από πόνους στη μέση του. Του είπα κάτι που πίστευα απόλυτα, πώς η ερμηνεία του στο άλμπουμ με το Παραμύθι χωρίς όνομα και τον Ματωμένο γάμο είναι ανέγγιχτη από το χρόνο, τις νεοκυματικές και λοιπές ταμπέλες. Εκείνος μου αφηγήθηκε μια μικρή ιστορία, την οποία γνώριζα ήδη από το σημείωμα του Δημήτρη Λέκκα στο ένθετο της έκδοσης Μέσα απ' των άστρων τα κλαδιά - Ο Θανάσης Μωραΐτης σε έργα και τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Την παραθέτω αυτούσια:
Την παράσταση του έργου Παραμύθι χωρίς όνομα από το θίασο Νέο Θέατρο του Βασίλη Διαμαντόπουλου το 1959 συνόδευε ζωντανή μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, τραγουδισμένη από τον Θύμιο Μιχαλόπουλο και παιγμένη ζωντανά από το σαντούρι του Τάσου Διακογιώργη και την κιθάρα ενός μαθητή του Γεράσιμου Μηλιαρέση. Λίγο αργότερα, το 1961, και ενώ ο συνθέτης μάζευε ιδέες για την ιστορική επιθεώρηση Οδός Ονείρων, φίλοι πρότειναν κάποια από εκείνα τα τραγούδια, όμως ο Χατζιδάκις τα είχε...ξεχάσει. Ευτυχώς όμως τα θυμόταν ο νεαρός κιθαριστής, που δεν ήταν άλλος από τον Λάκη Παππά. Σε συνάντηση τους ο Μάνος Χατζιδάκις, όχι μόνο ξαναανακάλυψε τα τραγούδια του, αλλά τόσο ενθουσιάστηκε με το σπάνιο χρώμα της φωνής του Παππά ώστε του ζήτησε να τραγουδήσει ο ίδιος δύο απ' αυτά. Έτσι ο Κυρ - Μιχάλης και το Μανούλα μου πέρασαν στη σκηνή του Μετροπόλιταν και στο βινύλιο (1962). Σύντομα η ευδόκιμη αυτή συνεργασία ολοκληρώθηκε με την κλασική ενιαία έκδοση του Ματωμένου Γάμου και της υπόλοιπης μουσικής από το Παραμύθι χωρίς όνομα (ΕΜΙΑΛ 1965).
Αν και τα γνώριζα, λοιπόν, όλα τα παραπάνω στοιχεία, τον άφησα να μου τα αφηγηθεί έτσι ακριβώς, να τα ακούσω από τον ίδιο κι από την πράα φωνή του. Με τον Λιούγκο συνομιλούσαν για τον Μάνο με τρομερή αγάπη, αντάλλαζαν ιστορίες όλο χιούμορ από συναυλίες και ηχογραφήσεις, αφού - ως γνωστόν - πάντα στις ιστορίες με τον Χατζιδάκι επικρατεί πρώτα το χιούμορ και ύστερα ο Χατζιδάκις!
(από δεξιά: Λάκης Παππάς, Βασίλης Γισδάκης, Σπύρος Σακκάς, Ηλίας Λιούγκος, Θέατρο Δώρα Στράτου, 8 Ιουλίου 2009)
Την επόμενη, σε εκείνη τη συναυλία των ορίτζιναλ παιδιών του Μάνου, μια πρωτοβουλία του Σπύρου Σακκά υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων, ομολογώ πως ο Λάκης Παππάς ήταν ο μόνος τον οποίο φοβόμουν αναφορικά με την αντοχή του στο χρόνο. Τη σκηνή θα μοιράζονταν ο Σακκάς, ο Παππάς, ο Ευτύχιος Χατζηττοφής, ο Ηλίας Λιούγκος, ο Ευάγγελος Μπουντούνης με τη Μάρω Ραζή και οι νεότεροι Βασίλης Γισδάκης και Κατερίνα Φωτεινάκη. Ήταν και ο Γιώργος Ρωμανός να τραγουδήσει ακόμη, αλλά τελικά δεν προσήλθε.
Η συναυλία ξεκίνησε στις 9 ακριβώς υπό το φως της πανσελήνου. Ο Παππάς, που αφελώς φοβόμουν, μετέδωσε τη μεγαλύτερη συγκίνηση! Ένας 70χρονος τότε τραγουδιστής και κιθαριστής στο Κι ήταν που λέτε μια φορά, στο Νανούρισμα, στο Ο Έκτορας κι η Ανδρομάχη, στο Ήταν καμάρι της αυγής, ερμηνεύοντας χαμηλότονα, ακριβώς μέσα στο ύφος των συγκεκριμένων θεατρικών τραγουδιών. Εκείνο το βράδυ ο Παππάς δεν μας τραγούδησε απλά, προσευχήθηκε κυριολεκτικά σε ανοιχτή ακρόαση με το κοινό. Και το κοινό εισέπραξε όλο αυτό το συναίσθημα και τον ώθησε να ερμηνεύσει ακόμη δύο τραγούδια από τον Ματωμένο Γάμο και το Παραμύθι χωρίς όνομα, συνοδεία του Γιώργου Σαλβάνου στο πιάνο.
* Από σήμερα, η ψυχή του Λάκη Παππά φτεροκοπάει, αηδόνι, όπως τό'γραψε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Και το ελληνικό τραγούδι έχασε έναν βασιλιά - καλό ανθρωπάκι, πάλι όπως τό'γραψε ο Καμπανέλλης. Καλό του ταξίδι! Αξέχαστος!
σχόλια