Ας το ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής: Στο cd της May Roosevelt δεν περιέχονται μελοποιήσεις στον Ντίνο Χριστιανόπουλο, αλλά μουσικές ατμόσφαιρες για πιάνο και κυρίως theremin, που εμπνεύστηκε η νεαρή δημιουργός από τα πονήματα του ποιητή.
Το στοίχημα κερδίζεται σε ένα πρώτο επίπεδο από τη φωνή του ίδιου του Χριστιανόπουλου, ηχογραφημένη αρκετά χρόνια πριν για εκείνη τη σειρά δίσκων της Lyra, Οι ποιητές διαβάζουν ποιητές.
Έξυπνο και πιασάρικο, ας μου επιτρέψετε, εύρημα! Παίρνεις τη φωνή ενός δημοφιλούς ποιητή (ενδεικτικό της δημοφιλίας του είναι η τεράστια επισκεψιμότητα στα βιντεάκια με τις απαγγελίες του στο YouTube) και δεν την πειράζεις-αλλοιώνεις κ.λπ., απλά την «ντύνεις» με μελωδίες και ήχους.
Στο σημείο αυτό θα κάνω έναν παραλληλισμό με τα περιβόητα Transformations του Κ. Βήτα: Εκεί ο ηλεκτρονικός παραγωγός και συνθέτης δεν επένδυσε απλά τις φωνές του ίδιου του Χατζιδάκι, της Νταντωνάκη ή της Πασπαλά με δικές του μουσικές, αλλά τις έκανε ν' ακούγονται σχεδόν διαστημικές, παίζοντας ταυτόχρονα, αρκετά γόνιμα, με τον αρχικό χατζιδακικό μελωδικό πυρήνα.
Όλως τυχαίως τυχαίνει να είναι συνθέτης και ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος, όχι αποκλειστικά «λαϊκός» ή και «τσιτσανικός», όπως ενδεχομένως του αρέσει να τοποθετεί τον εαυτό του, αλλά βαθύτατα μελωδικός και μάλιστα μελαγχολικός. Δηλαδή κάποιος που είναι «λαϊκός» αμιγώς δεν μπορεί να είναι και μελωδικός ή μελαγχολικός, θα με ρωτούσε εύλογα κανείς. Κι εγώ θα του απαντούσα να ανατρέξει σε έναν παλιό κύκλο τραγουδιών του Χριστιανόπουλου που ενορχήστρωσε και έπαιξε στο πιάνο ο Γιάννης Bach Σπυρόπουλος με ερμηνεύτρια τη δωρική Αριάδνη. Ακόμη, αν δεν έτυχε να πέσουν ποτέ στα χέρια του τα τραγούδια του κύκλου Το αιώνιο παράπονο, να προμηθευτεί την πρόσφατη έκδοση Τα τραγούδια του Ντίνου Χριστιανόπουλου: Το αιώνιο παράπονο – Με τέχνη και με πάθος σε βιβλίο – cd από τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ.
Μόνο έτσι θα διαπίστωνε τη μελωδική συγγένεια μεταξύ του συνθέτη – ποιητή και της May Roosevelt. Το θεωρώ λογικό, όταν πας να χτίσεις πρωτότυπη μουσική βασισμένη στον ηχογραφημένο λόγο ενός ποιητή, ο οποίος -επαναλαμβάνω- είναι συνθέτης και ο ίδιος. Δεν μπορείς να μην επηρεαστείς, να μην εκμαιεύσεις το πιο μελωδικό του απόσταγμα προς ιδίαν χρήση. Διότι, απογυμνώνοντας από τα μπουζούκια και τη λαϊκότροπη ενορχήστρωση το πρωτογενές υλικό του Χριστιανόπουλου, συνειδητοποιεί κανείς πως τραγούδια του, σαν την Εγνατία, Τα παλιά μου ιδανικά, ακόμη και το ζεϊμπέκικο Βαρδάρι που ηχογράφησε πιο πρόσφατα ο Μανώλης Μητσιάς, τροφοδότησαν μελωδικά τα εντυπωσιακά intros των Βγάλε τη στολή σου, Όταν σε περιμένω και Απ' όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά της May Roosevelt.
Η May Roosevelt απ' την άλλη είναι μία ευφυέστατη δημιουργός, έστω και σε ρόλο... πειραχτηριού, όπως λόγου χάριν συνέβη με το Haunted, το προηγούμενο εξαιρετικό άλμπουμ της. Εκεί, αν δεν διάβαζα τα liner notes, προσωπικά θα νόμιζα πως έχει δράσει τελείως αυτόφωτα, χωρίς δηλαδή την παραμικρή συνάφεια με παραδοσιακούς ελληνικούς μουσικούς δρόμους.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην καινούργια εργασία της. Μόνο που όσοι είναι γνώστες του μουσικού έργου του Χριστιανόπουλου, ψάχνοντας το λίγο παραπάνω, μπορούν να βρουν συγγένειες. Συγγένειες μελωδικές και σε καμία περίπτωση ηχητικές, εφόσον η May Roosevelt με τη δεξιοτεχνία της στο theremin, το έκανε όργανο απαραίτητο μέσα σε μια πληθώρα δίσκων από εναλλακτικούς μουσικούς της γενιάς της.
Αφήνοντας τώρα κατά μέρος τον συνθέτη Χριστιανόπουλο, στέκομαι στη συνθέτρια May Roosevelt και δηλώνω εντυπωσιασμένος από τη δουλειά της στα ποιήματα Όλο και πιο πολύ, όπου το theremin μιμείται τη φωνή γυναίκας σοπράνο:
... Σε πήρα να μ' επισκευάσεις, επίσης φανερά επηρεασμένο από την ηλεκτρονική μουσική του Σταμάτη Σπανουδάκη για τον κινηματογραφικό Άγγελο του Κατακουζηνού:
... και στο εξόδιο Καινούργιο χιόνι πέφτει με τη μπαρόκ ατμόσφαιρα μέσω της συνομιλίας του theremin κι ενός ατονάλ πιάνου.
Εν κατακλείδι, η παντοτινή αλήθεια βρίσκεται στις απαγγελίες του ποιητή. Μέρος αυτής της αλήθειας βρίσκεται και μέσα στον ηχητικό διάκοσμο της May Roosevelt, του καινούργιου «ποιητικού φορέα» δια της μουσικής οδού. Και υπάρχει και η άλλη αλήθεια των τραγουδιών του Χριστιανόπουλου αυτοπροσώπως, που πάντα θα μου θυμίζουν τη θρησκευτική λαϊκότητα της Θεσσαλονίκης.
Εξαιρετική η έκδοση και όμορφες οι ακουαρέλες του Στέλιου Ψευτογκα με τα πρόσωπα της May Roosevelt, του Ντίνου Χριστιανόπουλου και μιας γάτας – το αγαπημένο κατοικίδιο ζώο του ποιητή. Στο ένθετο, ωστόσο, καλό θα ήταν να υπήρχαν και οι ποιητικές ενότητες, απ' τις οποίες αποσπάστηκαν οι απαγγελίες του Χριστιανόπουλου.
σχόλια