Ομολογώ ότι εξεπλάγην μπαίνοντας στο Badminton Loft Stage, τον καινούργιο χώρο του θεατρικού συγκροτήματος. Είναι που έχω ταυτίσει τον χώρο με σούπερ θεάματα - βιογραφίες, με φανταχτερά σκηνικά και πολυμελείς θιάσους και με πολυάριθμες θέσεις για το εξίσου πολυάριθμο κοινό. Στην περίπτωση, όμως, της παράστασης Ο Αλέκος βγήκε απ' τον Παράδεισο, της βιογραφίας δηλαδή του Αλέκου Σακελλάριου, δε συνέβη τίποτα από τα παραπάνω. Και, ενδεχομένως, καλύτερα!
Έναν αιώνα από τη γέννηση του πολυσχιδούς λαϊκού καλλιτέχνη (τεράστια η προσφορά του μπαρμπα-Αλέκου, όπως τον έλεγαν, σε σινεμά, θέατρο, χρονογράφημα και τραγούδι), η δίωρη παράσταση που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Μαλισσόβας τιμάει τη μνήμη του μέσα από τη σκηνική οικονομία, τη λιτότητα, φυσικά το τραγούδι και το χορό, κυρίως όμως την έμπνευση.
Δεν είναι εύκολο, καθόλου θα έλεγα, να στήσεις τα έργα και τις ημέρες ενός ανθρώπου σαν τον Σακελλάριο πάνω σε ένα βάθρο στο κέντρο μιας μικρής σκηνής, με ένα κουιντέτο μουσικών, αλλά και δύο μόνο ηθοποιούς: Τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη στον ομώνυμο ρόλο και τη Χριστίνα Αλεξανιάν στο ρόλο όλων των γυναικών που πέρασαν από τη ζωή του Σακελλάριου. Κι όταν λέμε όλων, δεν εννοούμε τις ερωτικές - αισθηματικές σχέσεις του (γνωστός γυναικάς υπήρξε ο μακαρίτης), αλλά βασικά τις ηθοποιούς - ηρωίδες των κινηματογραφικών ταινιών του!
Έτσι, ενώ ο Μπουρδούμης προσπάθησε και κατάφερε να χρωματίσει τον χαρακτήρα του Σακελλάριου σε διάφορες φάσεις του προσωπικού και επαγγελματικού βίου του, πότε χιουμοριστικές και πότε δραματικές, η Αλεξανιάν φανέρωσε ένα μεγάλο υποκριτικό ταλέντο σαν Σμαρούλα Γιούλη, Γεωργία Βασιλειάδου στην Καφετζού, Βουγιουκλάκη στο Ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο, αλλά και στα Χτυποκάρδια στα θρανία στη γνωστή ελληνοτουρκική βερσιόν του φιλμ, Σπεράντζα Βρανά, ακόμη και ως Βασίλης Λογοθετίδης στη σκηνή με τον Τζιτζιφρίγκο, το καναρίνι, από το Οι Γερμανοί ξανάρχονται! Μου έλειψαν παρ' όλα αυτά κάποιες αναφορές στη Νίκη Λινάρδου, γνωστή ως Μπέμπη Κούλα, που υπήρξε σύζυγος του Σακελλάριου επί μία δεκαετία και δευτεραγωνίστρια σε πολλές ταινίες του! Είναι εκείνη, για την οποία όταν η Βουγιουκλάκη παρατήρησε να της έχει κάνει περισσότερα κοντινά στο Ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο, απαίτησε απ' τον Φίνο να ξαναγυριστεί ολόκληρη σκηνή!
Οριακές στιγμές από παλιές λαϊκές κινηματογραφικές ταινίες που έθρεψαν γενιές και γενιές θεατών σ' αυτόν τον τόπο και που δικαιώνουν απόλυτα αυτό που διαβάζει κανείς μεσ' στο πρόγραμμα της παράστασης: 100 χρόνια μνήμης...100 χρόνια από μια Ελλάδα που χάσαμε...
Αρχικά η παράσταση σε ξαφνιάζει. Εισπράττεις τόση πληροφορία για τους προγόνους του Σακελλάριου, τα άγνωστα συγγενικά του πρόσωπα, ώστε πρέπει νά'σαι απόλυτα συγκεντρωμένος σε ότι ακούγεται από τον Μπουρδούμη. Όσο όμως προχωράει και περνάμε από τον νεαρό δημοσιογράφο στον επιτυχημένο θεατρικό συγγραφέα, σεναριογράφο και σκηνοθέτη, αρχίζουν οι παραθέσεις με τα πολύ γνωστά αποσπάσματα από τα έργα του με αποτέλεσμα ο βίος του να παρεμβαίνει ως ένθετος μέσα ακριβώς σ' αυτά τα έργα. Τα πράγματα, έτσι, γίνονται πιο βατά σε δραματουργικό επίπεδο και πετυχαίνεται μια δεξιοτεχνική από σκηνοθετικής άποψης εναλλαγή της χαρμολύπης και του πικρόγλυκου.
Φαντάζομαι ότι ο Μελισσόβας θα έγραψε τα κείμενα του βασισμένος σε βιογραφία του Σακελλάριου και μαρτυρίες της τελευταίας συζύγου και χήρας του. Μου άρεσε η εμμονή του στην επαγγελματική και φιλική σχέση του Σακελλάριου με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο (δεν άφησαν και λίγα έργα οι δυο τους), όπως μου άρεσε επίσης και το κλείσιμο του με το Βαλς των Χαμένων Ονείρων από τα Χαμένα Όνειρα που χορεύουν επί σκηνής ο Μπουρδούμης με την Αλεξανιάν - με συγκίνησε, το εξέλαβα και σαν ένα φόρο τιμής στην Αντιγόνη Βαλάκου που χάσαμε πρόσφατα.
Γιατί η μουσική είναι το δεύτερο στοιχείο, το οποίο διέπει ολόκληρη τη ραχοκοκαλιά της παράστασης: Από τις επιτυχίες του Σακελλάριου στο λεγόμενο ρετρό σήμερα τραγούδι (από το Τραμ το τελευταίο, το Άσε τον παλιόκοσμο να λέει και άλλα που τα άκουγες κι έλεγες ''Μα κι αυτό του Σακελλάριου είναι;'') μέχρι τις θρυλικές συνεργασίες του με τον Μάνο Χατζιδάκι στα τραγούδια που αποκήρυξε ο δεύτερος (Το γκρίζο γατί, Πές μου μια λέξη, Έχω ένα μυστικό, Ο γλάρος κ.λπ.) Προσωπικά, πάντως, θα ήθελα να ακουγόταν και το Μάρω, Μάρω μια φορά ειν'τα νειάτα που είχε λογοκριθεί από τη μεταξική δικτατορία κι έτσι η παράσταση, έστω και μέσω ενός τραγουδιού του Σακελλάριου, θα μπορούσε ν' αποκτήσει πολιτικό χαρακτήρα.
Διότι δεν παρακάμπτουμε το γεγονός πως καλός και χρυσός ο Σακελλάριος σ' αυτά που έκανε, συντηρητικός και στενόμυαλος όμως όταν κατακεραύνωνε τον πρωτοεμφανιζόμενο Μίκη Θεοδωράκη για τους στίχους του στο Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ ή όταν έβαζε την εξίσου συντηρητική Ρένα Βλαχοπούλου να ξεφτιλίζει κανονικά το χίπικο κίνημα στη Θεία μου τη χίπισσα. Αυτοί ήταν και οι λόγοι, βαθιά πολιτικοί και όχι τόσο αισθητικοί, που κατά αυστηρή υποκειμενική εκτίμηση τον οδήγησαν σε κόντρα με τον αναβαθμισμένο καλλιτεχνικά, ειδικά μετά τον ερχομό του από τις ΗΠΑ, Μάνο Χατζιδάκι.
Εξαιρετική η ορχήστρα με έναν ζωντανό θρύλο επί σκηνής, τον Νίκο Λαβράνο στα ντραμς, και εντυπωσιακός ως ερμηνευτής ο Μπουρδούμης με το τάλαντο ενός άρτιου βαρύτονου τραγουδιστή.
Εν κατακλείδι, ο Μαλισσόβας έστησε μια πολύ καλή και μάλλον εναλλακτική παράσταση για τον Σακελλάριο. Αυτή ακριβώς η εναλλακτικότητα είναι που κάνει τη δουλειά του εξαιρετικά καλόγουστη, την απαλλάσσει από αισθητική...δεξιούκλας και θεατροποιεί απόλυτα έναν 100% κινηματογραφικό ανθρώπινο βίο. Να πάτε να τη δείτε, θα μάθετε πολλά για τον μπαρμπα-Αλέκο, θα συγκινηθείτε και θα γελάσετε.
Εγώ πάντως μια ζωή γελούσα και ας κλείσω έτσι το post με τις ακόλουθες δύο ιστορίες: Η μία ήθελε τον Σακελλάριο που είχε πάντα την τάση να ερωτεύεται και να παντρεύεται πολύ μικρότερες του γυναίκες, να δέχεται βιτριολικά σχόλια φίλων του: Μα καλά, δε σε νοιάζει μη σε απατήσει η γυναίκα σου με κάποιον συνομήλικο της; Καλύτερα αρνάκι του γάλακτος μαζί με άλλους παρά γίδα βραστή και μόνος σου ήταν η αποστομωτική απάντηση του! Η άλλη ιστορία πάλι τον ήθελε διασωληνωμένο στο νοσοκομείο στα τελευταία του. Τον επισκέφτηκε η Αλίκη Βουγιουκλάκη και, θέλοντας να του δώσει κουράγιο, του είπε: Βλέπω, Αλέκο, σας ταΐζουν καλά εδώ μέσα. Ε, κάτσε τότε να σου κάνουμε το τραπέζι...βρήκε τη δύναμη και της απάντησε το θηρίο!
* Η παράσταση Ο Αλέκος βγήκε απ' τον Παράδεισο παίζεται κάθε Τρίτη στο Badminton Loft Stage στις 9 το βράδυ με εισιτήριο 15 ευρώ (κανονικό) και 10 ευρώ (φοιτητών και ανέργων).
