Κωλοβαράω στο facebook και πέφτω πάνω στο λογαριασμό της Μαλκίτα Χάγουελ, της Σεφαραδίτισσας, της Εβραίας εκ Θεσσαλονίκης. Τελευταία ανάρτηση του 2011, ένα χρόνο δηλαδή πριν φύγει, χτυπημένη κι αυτή απ' την υπέρτατη παλιοαρρώστια. Αρχικά σοκάρομαι και σκέφτομαι ότι κανονικά το facebook team θα έπρεπε να διαγράφει τους λογαριασμούς ανθρώπων που δεν είναι πια ανάμεσα μας. Κατόπιν το ξεπερνάω και εντυπωσιάζομαι που ποτέ δε μου είπε η Μαλκίτα να γίνουμε ''φίλοι'' στο facebook, παρ' όλη τη στενή παρέα μας την τελευταία τετραετία της ζωής της. Το ίδιο εκπλήσσεται και η Λένα Πλάτωνος, που υπήρξε πραγματικά κολλητή φίλη και συνεργάτιδα της. Ποτέ δεν μας είχε πει η μακαρίτισσα ότι διαχειριζόταν το πιο δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης, ένας θεός ξέρει για ποιο λόγο άραγε.
Η Μαλκίτα ήταν πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος: ταλαντούχα, μορφωμένη, φιλόζωη, ιδιότροπη, διανοούμενη και, φυσικά, με χιούμορ. Ποτέ δε μιλούσε για τον εαυτό της και για τα σπουδαία έργα της ως συνθέτρια, πιανίστρια, ραδιοφωνική παραγωγός και μουσικολόγος. Την εκτιμούσα που την ένιωθα να μην έχει ίχνος ανταγωνισμού για την πιο διάσημη, απ' αυτήν, φίλη της, τη Λένα. Κι ας ήταν συμμαθήτριες από το 1963 στο Ωδείο Αθηνών - η Μαλκίτα με τον ίδιο σεβασμό που μιλούσε για τον Μάνο Χατζιδάκι, μιλούσε πάντα και για τη Λένα, όποτε δηλαδή δεν βρίσκονταν μαζί οι δυο τους.
Έχω να θυμηθώ πολλές ιστορίες μ' αυτή τη γυναίκα που έφυγε τόσο πρόωρα και εντελώς απρόσμενα, όπως μία Μεγάλη Παρασκευή που έκλαιγε με λυγμούς και μας πρόσφερε λευκούς κρίνους για τον θάνατο του Υιού του Θεού. ''Τι συμβαίνει;'' είχα ρωτήσει όλο απορία τη Λένα, ''θα σου εξηγήσω'' μου απάντησε η συνθέτρια. Τελικά, όντως μου εξήγησε ότι κάθε θεοσεβούμενο Εβραίο η Μεγάλη Παρασκευή τον φέρνει αντιμέτωπο με τις ενοχές για το έγκλημα των προγόνων του να σταυρώσουν και να θανατώσουν τον Ιησού Χριστό. Ομολογώ ότι τέτοιον αλτρουισμό από μία θρησκεία απέναντι σε μίαν άλλη θρησκεία δεν την περίμενα.
Στη Μαλκίτα χρωστώ ένα πανέμορφο βράδυ Δεκαπενταύγουστου στο δάσος της Καισαριανής, όπου την είχαμε αράξει με τ' αυτοκίνητο, με τις πόρτες του ανοιχτές, ακούγοντας και ξανακούγοντας το ''The moon was yellow'' με τη φωνή της Ethel Ennis. Προηγουμένως, είχε περάσει για φαγητό και θύμωσε πολύ, αφού είχε αργήσει και μας βρήκε στρωμένους στο τραπέζι να τρώμε με τη Λένα.
Μουσική της παραδόξως άκουσα μεσ' στο 2012, τη χρονιά που έφυγε, σεβόμενος κατά ένα τρόπο τη θέληση της να μην υπάρχει πια η συνθέτρια Μαλκίτα, αλλά μόνο η ακτιβίστρια για τα δικαιώματα ζώων και ανθρώπων αδυνάτων. Ένα ηλεκτρονικό έργο της και μάλιστα του 1970, εξαιρετικά δυσεύρετο σήμερα, με είχε εντυπωσιάσει τρομερά.
Τέλος, δε θα ξεχάσω την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2011, πάντα στο σπίτι της Λένας Πλάτωνος. Εγώ είχα φτάσει καθυστερημένος και το κλίμα ήταν βαρύ, αφού η μητέρα μου βρισκόταν στην Εντατική του Ωνασείου μετά από εγχείρηση bypass και τα πνευμόνια της δεν ''έπαιρναν μπρος''. Κατά τις 23.50, ένα δεκάλεπτο πριν αλλάξει ο χρόνος, μου τηλεφώνησε φίλος μέσα από το Ωνάσειο για να μου πει πως επιτέλους έβγαλαν τον αναπνευστήρα απ' τη μητέρα μου και πως τη μετέφεραν σε κανονικό δωμάτιο. Η Μαλκίτα ήταν η πρώτη που σχεδόν τινάχτηκε απ' το κάθισμα της και άρχισε το χειροκρότημα, παρασύροντας και τους άλλους. Έπειτα η Λένα κάθισε στο πιάνο και έπαιξε τη ''Ρόζα - Ροζαλία'', αφιερώνοντας την στη μάνα μου που τα κατάφερε. Καημένη Μαλκίτα...Ποιος να τό'ξερε εκείνο το βράδυ πως θα ζούσε η μάνα μου, μεγάλη γυναίκα, και θά'φευγε εκείνη ένα χρόνο αργότερα, σαν το προβατάκι στη σφαγή από την παραδοσιακή εβραϊκή μπαλάντα ''Donna - Donna'' που τραγούδησαν στα 60s η Joan Baez και ο Donovan.
Ξέραμε τους τελευταίους μήνες ότι έδινε άνιση μάχη με τον καρκίνο. Κι όταν μου τηλεφώνησε το πρωί της 10ης Μαρτίου του 2012 η Λένα Πλάτωνος για να μου πει μεσ' στο κλάμα ''Χάσαμε τη Μαλκίτα'', με πιάσαν και μένα τα κλάματα σα μωρό παιδί. Εκείνη τη μέρα η Λένα έγραψε στο ημερολόγιο της: ''Την αγαπούσα, την αγαπώ και θα την αγαπώ πάντα σα να μην έφυγε από κοντά μου''.
Κι εγώ θα την αγαπώ. Και μπορεί να μην κλάψω, αλλά σίγουρα θα χαμογελάσω όποτε ξανακούσω τη φωνούλα της να λέει ''Τρίτο Πρόγραμμα'' από κείνες τις παλιές ραδιοφωνικές εκπομπές εποχής Χατζιδάκι πού'χω στο αρχείο μου. Την κυνηγούσε τη Μαλκίτα αυτό το ''Τρίτο Πρόγραμμα'', μα ήταν και τόσο χαρακτηριστικό! Όπως τότε που τη σύστησα στον Δημήτρη Παπαϊωάννου και σαν ένιωσα ότι μάλλον δεν του έλεγε κάτι το όνομα της, πρόσθεσα αυθόρμητα ''Η φωνή που έλεγε Τρίτο Πρόγραμμα''! ''Καλά, βρε'' γύρισε και μού'πε με το δίκιο της ''τόσα πράγματα έχω κάνει, μ' αυτό βρήκες να με συστήσεις στον άνθρωπο;'' ''Μήπως μας αφήνεις να μάθουμε και τι άλλα έχεις κάνει; Δε λες πάλι καλά που κι αυτό το ανακαλύψαμε;'' της απάντησα. Εκείνη γέλασε και μπήκαμε στο Παλλάς για τη συναυλία που θα ξεκινούσε.
Στο βίντεο του post, το τραγούδι ''Ντρέπομαι'' σε μουσική - στίχους Λένας Πλάτωνος με τη Σαβίνα Γιαννάτου από το άλμπουμ ''Αναπνοές'' (1996) της Πλάτωνος, στο οποίο η Μαλκίτα Χάγουελ (1948 - 2012) έπαιξε πιάνο και συνθεσάιζερ.
Στην κύρια εικόνα του post, η Λένα Πλάτωνος με τη Μαλκίτα Χάγουελ φωτογραφημένες από μένα στα καμαρίνια του ΚΥΤΤΑΡΟ CLUB (21 Μαΐου 2009, σαν σήμερα, Αγίου Κων/νου & Ελένης, ονομαστική εορτή της Λένας Πλάτωνος).
σχόλια