Τον Γιώργο Ρωμανό τον γνώρισα προ 10ετίας περίπου για μία συνέντευξη που θα έμπαινε στο περιοδικό ''ΗΧΟΣ''. Βρεθήκαμε, πιάσαμε την κουβέντα, η ώρα ή μάλλον οι ώρες περνούσαν, μα το κασετοφωνάκι δεν άνοιγε. Μετάνιωσε και δεν ήθελε να μιλήσει, όχι για το παρελθόν, αλλά γενικά, δημοσίως. Προθυμοποιήθηκε, θυμάμαι, να με μεταφέρει ως το σπίτι μου, στην άλλη μεριά της Αθήνας, όπου δέκα λεπτά αφότου μπήκαμε στο αυτοκίνητο, μου έδωσε το πράσινο φως: ''Και τώρα άνοιξε το κασετόφωνο να την κάνουμε τη συνέντευξη''.
Και μου είπε πολλά! Για το πως τον πήρε ο Μάνος Χατζιδάκις από την Παιδική Χορωδία των Ανακτόρων και του έδωσε την πρώτη εκτέλεση μαζί με τον Βασίλη Ριζιώτη στ' ''Αστέρι του βοριά'' από το soundtrack του ''America - America'' (1963) του Ελία Καζάν, για τις ''Μπαλλάντες'' (1965), το ντεμπούτο άλμπουμ του σε ηλικία 18 ετών, που διηύθυνε ο Χατζιδάκις, για τη ''Μυθολογία'' και τον ''Καπετάν - Μιχάλη'' (1966), για τα ψυχεδελικά ''Δυο μικρά γαλάζια άλογα'' (1970), για τη φυγή στη Γαλλία και το συλλεκτικό αριστουργηματικό ''Dans le grenier'' (1974), για την επιστροφή στα ελληνικά μουσικά δρώμενα αρκετά χρόνια μετά και τη συνεργασία με τον συχωρεμένο Βλάσση Μπονάτσο, καθώς επίσης και για μία τελευταία συνάντηση που ξαναείχε με τον Χατζιδάκι αρχές του 1990 στο ''Πάρτι'' στο Παγκράτι, αν τα λέω καλά.
Λίγα χρόνια μετά τη συνέντευξη που μου έδωσε τελικά, τον βρήκα πάλι Στο Κόκκινο 105,5 να έχει εκπομπή ακριβώς μετά από τη δική μου: 20.00 - 22.00 εγώ, 22.00 - 00.00 ο Ρωμανός. Εννοείται πως έπαιζε ότι πιο προοδευτικό υπήρχε κυρίως από το χώρο της rock μουσικής, εξ ου και συχνά αργούσα να φύγω από τον σταθμό μόνο και μόνο για να τον ακούσω και να ''κλέψω'' κάνα ψαγμένο κομμάτι!
Και σαν καμιά φορά τού'λεγα ότι θα οργανώσω τραπέζι προς τιμήν του, με απέφευγε λέγοντας ότι'μαι παλαβός και ότι θά'ρθει και θα βρει να τον περιμένουν στο σπίτι μου οι...Idols! Τι γέλια που κάναμε! Δοθείσης ευκαιρίας, μια και σίγουρα θα διαβάσει το post, τον ενημερώνω πως τον έχω...καπαρώσει για ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ με θέμα την αθόρυβη μεν, τεράστια δε, πορεία του στο ελληνικό και στο διεθνές τραγούδι!
Τεράστιο intro έκανα και στο post βέβαια, διότι το θέμα μου δεν είναι ακριβώς ο καλλιτέχνης και άνθρωπος Γιώργος Ρωμανός, αλλά ένα δικό του τραγούδι από τις ''Μπαλάντες'', όπου μάλλον ο Μάνος Χατζιδάκις εμφανίζεται για πρώτη φορά στη δισκογραφία ως στιχουργός - παρακαλώ να με διορθώσει όποιος γνωρίζει προγενέστερη ηχογράφηση του ''στιχουργού'' Χατζιδάκι.
Σπανίως ο Χατζιδάκις έντυνε με στίχους του μουσικές άλλων συνθετών, εξαιρουμένου ολόκληρου του άλμπουμ ''Παιδί της Γης'' (1977) του Νότη Μαυρουδή, όπου εκεί δεν έδωσε άδεια μόνο να μελοποιηθούν κάποια ποιήματα του, αλλά συμμετείχε και ως ερμηνευτής δίπλα στην Αρλέτα και στον Ηλία Λιούγκο!
Οι ''Μπαλλάντες'' - κρατώ τα δύο λάμδα του εξώφυλλου - βγήκαν, λοιπόν, το 1965 και τη διεύθυνση της όλης παραγωγής τους είχε ο Χατζιδάκις, ο οποίος στο ένθετο σημείωμα έπλεκε το εγκώμιο του έφηβου πρωτοεμφανιζόμενου τραγουδοποιού:
Ο Ρωμανός είναι τραγουδιστής - συνθέτης και ποτέ απ' ότι γνωρίζω δεν είχαμε στον τόπο μας ανάλογη περίπτωση στο επίπεδο του, μια και στη Γαλλία ήδη με τον Brassens, τον Ferre και τον Brel, στην Ιταλία μερικές φορές με τον Montugno και στην Αμερική με τους διάφορους λαϊκούς τραγουδιστές, το είδος αυτό των μουσικών τροβαδούρων έχει φθάσει σε ύψη, που πολλές φορές μας θυμίζουν τις μεγάλες στιγμές των λαϊκών τραγουδιστών της Αναγεννήσεως.
Και λίγο παρακάτω:
Με τον Ρωμανό έχω τη γνώμη πως η ελληνική νεολαία αποκτά την πιο αληθινή της φωνή.
Οι ''Μπαλλάντες'' ήταν 12 στο σύνολο τους, μία σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, όπου για να παρθεί η άδεια από τον ποιητή μεσολάβησε ο Χατζιδάκις, πέντε σε στίχους του Περικλή Θαλασσινού, άλλες πέντε σε στίχους του δημιουργού και μία, η ''Πνιγμένη κόρη'' σε στίχους Χατζιδάκι, όπως είπαμε.
Τη μουσική εκτέλεση είχε αναλάβει η Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών, που ο Χατζιδάκις είχε ιδρύσει το 1963 στην Αθήνα με τους σταθερούς συνεργάτες του, Δημήτρη Φάμπα και Γεράσιμο Μηλιαρέση στις κιθάρες, Ανδρέα Ροδουσάκη στο μπάσο, Νικόλαο Γκίνο στα πνευστά, Δημήτρη Βράσκο στο βιολί και Δημήτρη Μούτση - ο μετέπειτα γνωστός συνθέτης Δήμος Μούτσης - στη φυσαρμόνικα.
Ακούστε πως ξεκινάει η ''Πνιγμένη κόρη'' με τη φυσαρμόνικα του Μούτση πριν ''ξετυλιχθεί'' η κλασική χατζιδακική ενορχήστρωση, η οποία κάνει το τραγούδι, όσο και όλο το δίσκο μάλλον, να απέχει πολύ από αντίστοιχες απόπειρες μπαλάντας του Νέου Κύματος.
Πραγματική παρέλαση από πρωτοφανέρωτες στιγμές νεανικής ευαισθησίας, πάλι συμφώνως με τον Μάνο Χατζιδάκι, που μας δημιουργούν την εντύπωση πως εκφράζουν δικά μας νεανικά βιώματα.
Λεπτομέρεια: Όταν ο Μάνος Χατζιδάκις έκανε την παραγωγή του Γιώργου Ρωμανού και έλεγε τα παραπάνω λόγια ήταν ακριβώς 40 ετών και ο Ρωμανός 18. Τρομερή αντίληψη περί νεανικότητας από έναν άνθρωπο που παρέμεινε νέος μέχρι το βιολογικό του τέλος.
Λεπτομέρεια δεύτερη: Εντυπωσιακό το ότι στο εξώφυλλο του δίσκου δεν φαινόταν καν ο παραγωγός - ενορχηστρωτής κλπ. Μάνος Χατζιδάκις, ήδη βραβευμένος με το Όσκαρ, που θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν τον καλύτερο ''κράχτη''. Προφανώς ο Χατζιδάκις ήθελε να τον ''πάνε'' μόνα τους τα τραγούδια τον δημιουργό τους και όχι το δικό του, εγνωσμένου κύρους, όνομα.
