Ο Θάνος Μικρούτσικος είναι εξαιρετικά γεναιόδωρος απέναντι στους καλλιτέχνες, όχι μόνο μ'αυτούς με τους οποίους συνεργάζεται, αλλά και με όσους συναντιέται. Λόγου χάριν, είναι ίσως ο μοναδικός συνθέτης εγνωσμένου κύρους που δε θα διστάσει να προλογίσει τον δίσκο ενός νεαρού συναδέλφου του, αν δεν του επιμεληθεί και την παραγωγή κιόλας. Προς τιμήν του και του βγάζω το καπέλο!
Αυτή του η πληθωρικότητα και η γενναιοδωρία, όμως, μάλλον δεν δικαιολογεί τον στόμφο του να παρουσιάζει τους τραγουδιστές του - εν προκειμένω τον Γιάννη Κότσιρα και τη Ρίτα Αντωνοπούλου - ως οι σημαντικότεροι ή οι πιο ολοκληρωμένοι ερμηνευτές της γενιάς τους και μάλιστα προτού ξεκινήσει η παράσταση. Δηλαδή, ισχύει αυτό που λένε Άσε να το πούμε εμείς μετά το τέλος και θά'μαστε και οι πρώτοι που θα τους χειροκροτήσουμε.
Η οποία παράσταση χθες βράδυ άρχισε με τον Μικρούτσικο στο πιάνο και full band να παίζουν τις Μικρές νοθείες, προκαλώντας τη δυναμική εμφάνιση του Κότσιρα με την αντίστοιχη δυναμική ερμηνεία του.
Σωστά ο Μικρούτσικος επαίνεσε την ερμηνεία του Κότσιρα στο Τροπάριο για φονιάδες Είσαι η Πρέβεζα, τα Γιάννενα και το Κιλκίς από την καλοκαιρινή τους συναυλία στο Ηρώδειο, αφού το κομμάτι ακούστηκε σε μία ολόφρεσκια νέα ανάγνωση, που, κατά υποκειμενική εκτίμηση, αποδεσμεύτηκε από το προηγούμενο μεταπολιτευτικό background του.
Ταιριαστό με τη φωνή του Κότσιρα και το τραγούδι Στου αιώνα την παράγκα - πάντα σύμφωνα με τον Θάνο Μικρούτσικο, ο αείμνηστος Δημήτρης Μητροπάνος τού'χε προτείνει να το δοκιμάσει και με τον Κότσιρα που βρισκόταν τότε στο ξεκίνημα του.
Και στο σημείο αυτό, αφού εξάρω τη δεινότητα όλων των μελών της μπάντας, από τον έμπειρο πνευστό και συνθέτη επίσης Θύμιο Παπαδόπουλο μέχρι τον εξίσου έμπειρο Άκη Κατσουπάκη στα πλήκτρα, θα πω ότι ο ήχος ήταν υπερβολικά τσιτωμένος κυρίως σε ότι αφορούσε τις φωνές των ερμηνευτών.
Θεωρώ λίγο οξύμωρο η παράσταση να ονομάζεται Λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται..., μια παράσταση δηλαδή για τους αδύναμους του κόσμου αυτού, τους πένιτες και τους ανέστιους, και οι τραγουδιστές να βγαίνουν υπεράνθρωποι, Νιτσεϊκοί. Δε χρειάζεται τόση ένταση, πιστεύω, σε τραγούδια τόσο κοσμαγάπητα μέσα στα χρόνια.
Για τη Ρίτα Αντωνοπούλου μίλησε με τα θερμότερα λόγια ο συνθέτης, ενθυμούμενος την πρώτη παρουσίαση της από τον ίδιο το 2006 πάλι στον Σταυρό του Νότου.
Πρόκειται σαφώς για μια καλή ερμηνεύτρια με ολοκάθαρη άρθρωση που κάθε φορά ερμηνεύει και δεν εκτελεί απλά το τραγούδι.
Υπάρχουν ωστόσο ερμηνείες και ερμηνείες από τραγούδι σε τραγούδι και προσωπικά θα χαρακτήριζα την Αντωνοπούλου τραγουδίστρια καταλληλότερη για ένα pop ρεπερτόριο.
Σε ένα pop ρεπερτόριο, λόγου χάριν, θα μπορούσε να είναι τόσο εξωστρεφής, όσο ήταν χθες βράδυ. Να λικνίζεται και να χορεύει με τραγούδια που σηκώνουν ανάλογη σκηνική παρουσία. Γιατί, συγγνώμη, αλλά ν' ακούς το Κι ήθελε ακόμη σε ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη και να βλέπεις ταυτόχρονα την ερμηνεύτρια να το...χορεύει, δε νομίζω πως συνάδει με ότι κουβαλάει το εν λόγω τραγούδι. Λυπάμαι αν ακούγομαι συντηρητικός, αλλά αυτή την αίσθηση έχω και αυτή καταθέτω.
Όταν ο Μικρούτσικος με την Αντωνοπούλου αποχώρησαν και επί σκηνής έμεινε μόνος ο Κότσιρας να τραγουδάει τα δικά του τραγούδια, τις ερωτικές μπαλάντες ως επί το πλείστον, με τις οποίες κατέκτησε το πανελλήνιο αρχής γινομένης από το 1996, η σύγκριση με το προηγούμενο υλικό του Μικρούτσικου ήταν αναπόφευκτη.
Κι αν τώρα δεχτούμε πως οι εμφανίσεις των δύο ερμηνευτών δίπλα στον Μικρούτσικο είναι ισομερείς, παρουσιάζοντας και το δικό τους προσωπικό ρεπερτόριο, θεωρώ πως αυτό έπρεπε να έχει οργανωθεί λίγο καλύτερα, ώστε η μετάβαση να μη γίνεται απότομα - μετάβαση όχι από ένα είδος τραγουδιού σε ένα άλλο, αλλά σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Διότι, κακά τα ψέματα, η μουσική στα περισσότερα τραγούδια του Μικρούτσικου είναι εγκεφαλική, συχνά τη φέρνουν προοδευτικά ρεύματα καλοπαντρεμένα με λαϊκότροπες και jazzy φόρμες, εκεί που τα τραγούδια του Κότσιρα θα χαρακτηρίζονταν γλυκόπιοτα και αισθαντικά, αλλά μέχρι εκεί από μουσικής άποψης.
Το δεύτερο μέρος της παράστασης δεν το παρακολούθησα, καθώς υποχρεώσεις με ανάγκασαν να βρεθώ σε άλλο χώρο. Έμαθα όμως ότι βασίστηκε στη σύμπραξη του Γιάννη Κότσιρα και της Ρίτας Αντωνοπούλου με τη συμμετοχή φυσικά και τη διεύθυνση του Θάνου Μικρούτσικου. Δεν σχολιάζω, εφόσον δεν έχω καμία άποψη.
Καλύτερα να περάσετε από τον Σταυρό του Νότου κι αν είστε φαν του έντεχνου των 90s, του συνθέτη και των ερμηνευτών, σίγουρα το πρόγραμμα θα σας αποζημιώσει. Εγώ τουλάχιστον απ' αυτή τη μία ώρα που παρακολούθησα, την πολιτική ταύτιση με το σήμερα - αφού και ο τίτλος της αυτό επιδιώκει - δεν κατάφερα να την κάνω.
σχόλια