Από τον Αντώνη Μποσκοίτη
Ανέκαθεν κρατούσα σημειώσεις πάνω στους δίσκους που αγόραζα με ημερομηνία αγοράς τους και τα ονόματα όλων όσοι ήταν μαζί μου εκείνη τη μέρα. Βγάζω από τον φάκελλο του, το βινύλιο του Bob Dylan με τίτλο ένα από τα τραγούδια του, The times they are-a-changin', και διαβάζω στο λευκό χαρτί: Εξάρχεια 22.06.93, Αντώνης - Ελένη - Κατερίνα - Πάνος, μια μέρα πριν τη συναυλία του Bob Dylan στον Λυκαβηττό!
Πιτσιρικάδες είμαστε με όλη τη μουσική rock παιδεία μας να ξεκινάει από τον Dylan και να καταλήγει στους Γερμανούς Eloy. Και πάλι όχι πολύ ψαγμένοι, αγνοούμε λόγου χάριν το Blonde On Blonde ή το Highway 61 Revisited κι έχουμε κολλήσει στο One more cup of coffee από το Desire. Μάλιστα, ελλείψει χρημάτων προτιμούμε φθηνιάρικες κόπιες από εταιρείες - μαϊμούδες, σαν την Duchesse Records, η οποία παίρνει ολόκληρα μυθικά άλμπουμ καλλιτεχνών και τα κυκλοφορεί με άλλο εξώφυλλο και τίτλο ή, ακόμη χειρότερα, φτιάχνει δικές της ότι νά'ναι συλλογές.
Είναι 23 Ιουνίου του 1993 κι από νωρίς η παρέα ετοιμάζεται να ανέβει το λόφο του Λυκαβηττού με τέτοια χαρά λες και θα βγαίναμε μετά με τον Bob Dylan για φαγητό τουλάχιστον. Εγώ μάλιστα, που τό΄χω λίγο το θέατρο στο αίμα μου, τους έχω ψήσει να ντυθούμε κάπως εκκεντρικά, χίπηδες με άλλα λόγια, ώστε να είμαστε ταιριαστοί με το event.
Φοράω χρωματιστό σαλβάρι, σανδάλια, ταγάρι made in Acropolis, μισό κιλό χαϊμαλιά. Η Χαρά δίπλα μου ένα διχτυωτό σάλι της μάνας της που ξεκινάει απ' το λαιμό της και καταλήγει στα πόδια της κι από μέσα σχεδόν ημίγυμνη. Σαν όνειρο τη θυμάμαι να σταματάει σε κάποια φάση καθώς ανηφορίζαμε στο Λυκαβηττό και να μου λέει: Είσαι σίγουρος πως δεν θα μας πάρουν για καρνάβαλους;
Το θέατρο κατάμεστο! Απίστευτο να σκέφτομαι τώρα ότι οι μεγαλύτεροι ηλικιακά θεατές ήταν πενηντάρηδες και εμάς μας φαίνονταν πουρόκερς που ήρθαν να θαυμάσουν το είδωλο μιας ολόκληρης γενιάς!
Δεν μας χαλάει που τη συναυλία θα ανοίξουν οι αδερφοί Κατσιμίχα. Λατρεύαμε άλλωστε τον Φάνη τους από τα Ζεστά Ποτά ως το κατ'εξοχήν πρεζάκικο ελληνικό άσμα. Μία αφελής περίοδο της ζωής μας όπου όλα έπρεπε να περάσουν από το φίλτρο του καταραμένου και του πεισιθάνατου rock καλλιτέχνη. Ακούγαμε δηλαδή Cream και Άσιμο, Neil Young και Σιδηρόπουλο, ενώ αγαπημένο βιβλίο των χρόνων εκείνων υπήρξε το Κριστιάνε 13 πόρνη και τοξικομανής.
Βγαίνουν οι Κατσιμιχαίοι, λένε τον Φάνη, ο κόσμος μάλλον χλιαρός. Όλοι περιμένουν τον Θεό! Σε μια στιγμή οι δίδυμοι φορτσάρουν κι ο ένας εκ των δύο αρχίζει να τραγουδά: Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια...Γίνεται το σώσε! Μαλλιάδες χορεύουν όρθιοι μπροστά στη σκηνή ζεϊμπέκικο! Εμείς σπαζόμαστε λίγο μην έχοντας συλλάβει ακόμη το μεγαλείο του εν λόγω τραγουδιού του Ξυδάκη και του Ρασούλη: Μα καλά, ήρθαμε να δούμε τον Dylan και μας την πέσανε οι λαϊκοί;
Ύστερα από κάνα μισάωρο, οι Κατσιμιχαίοι αποχωρούν και βγαίνει ο Θεός! Μετρίου αναστήματος με σγουρά πυκνά μαλλιά, καουμπόικο παντελόνι και μπότες. Κρατάει κιθάρα και συνοδεύεται από φουλ μπάντα.
Έχουμε σηκωθεί όρθιοι και τον αποθεώνουμε πριν ανοίξει το στόμα του κι αρχίσει να τραγουδάει μ' αυτή τη φωνή λες κι έχει μανταλάκι στη μύτη! Δεν λέει κουβέντα. Σε κανέναν. Ούτε καν στα αγγλικά, πόσω μάλλον στα ελληνικά, έστω ένα σπαστό Γεια σου Greece, βρε αδερφέ. Ο Θεός εκείνη τη μέρα δεν έχει κέφια, φαίνεται.
Έπειτα αρχίζει να μας παίρνει μονότερμα! Όλα τα τραγούδια μαζί χωρίς σταματημό σαν ένα τεράστιο ποτ - πουρί. Δεν ξέρουμε κανένα σχεδόν. Ξεχωρίζουμε το Mr. Tambourine man, που τό'χουμε μάθει πρόσφατα από την εκτέλεση του συγκροτήματος The Byrds. Σήμερα, βέβαια, που γνωρίζω πολύ καλύτερα την εργογραφία του Αμερικανού τραγουδοποιού, μπορώ να λέω ότι έπαιξε μεταξύ άλλων τα σιγουράκια Like a Rolling Stone, Blowin' in the wind, Positively 4th street κ.α.
Ναι, αλλά το One more cup of coffee; Η πρώτη μισή ώρα είχε περάσει, αλλά τίποτα. Ο Dylan το χαβά του. Προσωπικά είχα εκνευριστεί κιόλας που μας είχε γυρίσει την πλάτη και έπαιζε μπροστά στον ντράμερ του σα να τού'κανε καντάδα παρουσία αμέτρητων θεατών. Το One more cup of coffee, ρε! ακούστηκε μία οργισμένη αντρική φωνή! Κι όσο η ώρα περνούσε και ο Dylan μόνο αυτό δεν τραγουδούσε, ξανακούστηκε η ίδια φωνή: Πες το, ρε μαλάκα!
Τι κάφροι αυτοί οι Έλληνες! Λίγο να μην τους κάνεις τα χατήρια, σ'αρχίζουν στα μπινελίκια! Μα νά'χεις μπροστά σου κοτζάμ Bob Dylan, έναν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του 20ου αι., και να τον φωνάζεις Μαλάκα;
Ξαφνικά με έπιασε μια αγωνία μην έφτανε η λέξη αυτή στ' αυτιά του και σηκωνόταν κι έφευγε. Αλλά ο Θεός εκεί, τ' είχες Γιάννη 'μ - τ' είχα πάντα, πλάτη στο κοινό με τη μπάντα να ροκάρει και την χαρακτηριστικότατη φωνή του να αποδίδει τα τραγούδια του.
Φυσικά δεν έφταιγε ο σημαντικός τραγουδοποιός αν οι πιτσιρικάδες που πλήρωσαν για να τον ακούσουν ήξεραν μόνο δυο - τρεις μπαλάντες του από τα ροκάδικα μπαράκια. Εκ των υστέρων και με την απόσταση 20 ετών, βρίσκω πολύ υγιής εκείνη την αντίδραση του (άσε που μπορεί να μην τό'χε καν στο πρόγραμμα το One more cup of coffee). Σαν τον Χατζιδάκι, μου διηγιόταν κάποτε η Φαραντούρη, που όταν του ζητούσαν Χάρτινο το φεγγαράκι στις συναυλίες, ''έριχνε'' τις στριφνές Διφωνίες και έμεναν οι λίγοι και καλοί ακροατές της μουσικής του.
Τον Bob Dylan δεν τον ξανάδα ποτέ επί ελληνικού εδάφους. Ξανάρθε σχετικά πρόσφατα, αλλά δεν πήγα. Ούτε φέτος πήγα, παρ' όλο που εξακολουθώ να μαζεύω βινύλια και CD του, από παλιά bootleg μέχρι τις καινούργιες δουλειές του. Εννοείται πως τον εκτιμώ απεριόριστα κι η φωνή του με τα μανταλάκια στη μύτη, που έλεγα πριν, ασκεί πάνω μου μια γοητεία όμοια μ' αυτή των ρεμπετών του 1930 και του συμπατριώτη μέντορα του, Woody Guthrie.
Στην πορεία των 20 ετών από εκείνη τη συναυλία στο Λυκαβηττό κυκλοφόρησαν πολλοί αστικοί ντυλανικοί μύθοι: ότι χρηματοδοτεί μεγάλη βιομηχανία παραγωγής όπλων, αυτός, ο εκφραστής του αντιπολεμικού κινήματος, ή ότι τα πήρε χοντρά για να διαφημίσει μάρκα τζιν παντελονιών. Ειδικά για το δεύτερο, καλά ξηγήθηκε.
Είναι 24 Ιουνίου του 2014, 21 χρόνια και μία μέρα μετά από την εμφάνιση του στο Λυκαβηττό και μία μόλις μέρα από την επανεμφάνιση του στο Terra Vibe της Μαλακάσας! Αν πήγε κάποιος στη χθεσινή συναυλία του Dylan, λοιπόν, τον παρακαλώ να αφήσει σχόλιο, απαντώντας σε μία απορία: Το είπε ή δεν το είπε πάλι το One more cup of coffee;
σχόλια