Ας αφήσουμε τα χαστούκια των νεοναζήδων κι ας ασχοληθούμε με τα φιλιά των ανθρώπων. Άλλωστε η έντυπη LIFO κυκλοφορεί με ένα από τα ωραιότερα εξώφυλλα της ever, είπα κι εγώ επομένως από την ηλεκτρονική μου σελίδα να προσθέσω ακόμη ένα φιλί, απ' αυτά τα φιλιά που θυμίζουν σπάνια εξωτικά παραδείσια πουλιά. Συγκεκριμένα, θα σας πω την ιστορία με ήρωες τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Νίκο Κούνδουρο, τότε που έσκυψε ο πρώτος και φίλησε στα χείλη τον δεύτερο.
Χρησιμοποιώ τη μαρτυρία του ίδιου του Κούνδουρου από ραδιοφωνική εκπομπή μου Στο Κόκκινο 105,5 με καλεσμένο τον Πάπα του ελληνικού κινηματογράφου, στις 17 Ιουνίου του 2007. Κρατώ αυτούσια τη ροή του λόγου του, χωρίς καμία συντακτική παρέμβαση εκ μέρους μου:
''Μακρονήσι, Εμφύλιος, η αγριάδα έχει απλωθεί παντού...Στο Μακρονήσι φέρνουνε πολιτικούς πρόσφυγες. Στην παραλία ήτανε παραταγμένοι οι Αλφαμίτες, όλοι ξέρουμε τι είναι Αλφαμίτες, οπλισμένοι με βαριά ραβδιά, τα ραβδιά από τα τσεκούρια χωρίς το τσεκούρι. Βγαίναν από το καΐκι με το φόβο τους οι εξόριστοι από την Ικαριά, από τη Γυάρο, απ' τα άλλα μαρτύρια που είχαν στήσει ένα λαό ανυποψίαστο μπορώ να πω τώρα. Σαν αθώα πρόβατα βγαίναν για να εισπράξουν τα ουρλιαχτά, την αγριάδα και τα φοβερά παλούκια να ανεβοκατεβαίνουν στις πλάτες, στους ώμους, στα χέρια, στα πόδια...
Μεσ' στο μαρτύριο εγώ παθαίνω αιμόπτυση. Πάω να μιλήσω, βγαίνουνε κιλά από αίμα. Με σηκώνουν οι σύντροφοι, με κουβαλάνε και με χώνουν σε μια τρύπα εκεί μέσα, ένα είδος σπηλιάς. Η αιμόπτυση συνεχιζότανε, έβγαζα, έβγαζα, έβγαζα, πήγαινα να μιλήσω, τίποτα, τελικά με πιάνουν στα χέρια, με βάζουν πάνω σε μια σπασμένη πόρτα, σ' ένα πρόχειρο νοσοκομείο που υπήρχε εκεί πέρα μ' ένα μπαουλάκι φάρμακα...Το αίμα εξακολουθούσε να βγαίνει, έπεσα κάτω σε αφασία, δε συνήλθα ποτέ ή μάλλον δε συνήλθα τότε.
Συνήλθα πάνω σ' ένα καΐκι που με μετέφερε στην Αθήνα στο νοσοκομείο. Δεν ξέρω τι έγινε, ακόμα το σόι μου, ο Μάνος Χατζιδάκις μπροστάρης στη φωνή, στη διαμαρτυρία, πέτυχαν να κουβαληθώ σ' ένα φυσιολογικό νοσοκομείο και το πρώτο πράγμα που είδα όταν άνοιξα τα μάτια μου, ούτε ξέρω, δυο μέρες έπειτα, τρεις μέρες, πέντε μέρες, ήταν το κεφάλι του Μάνου, ήρεμο, στωικό, αρχαγγελικό μπορώ να πω. Ήταν από πάνω μου με μια ζέστη σα να ήταν κάτι άλλο, όχι μια ματιά ανθρώπου. Και τότε έγινε το θαύμα!
Ο Χατζιδάκις, ο ομοφυλόφιλος, ο απόκληρος κάποιας κοινωνίας, νομίζοντας πως θα πέθαινα και δεν θα με ξανάβλεπε, έσκυψε και με φίλησε στο στόμα. Το λέω τώρα πάλι και σκέφτομαι ''Πρέπει να το πω - Δεν πρέπει να το πω;''...Το πρώτο και τελευταίο σημάδι του ομοφυλόφιλου Χατζιδάκι πάνω στη δικιά μου παρουσία δίπλα του, χρόνια και χρόνια παρουσίας. Ε, το θυμήθηκα τώρα για να πω ότι οι σχέσεις με τον Μάνο φτάσαν μια ώρα σε κάποια άκρα άγνωστα για μένανε - εγώ μέσα στον ηρωικό χαρακτήρα που διαμόρφωνα, έτσι ήθελα και έτσι μου άρεσε, εγώ μεγάλωνα με τον Καραϊσκάκη, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τους ήρωες της Επανάστασης, ο Μάνος με τις μουσικές του...
Ποτέ δεν μ' έχει ξαναφιλήσει άντρας! Και για να ελαττώσω τη συγκίνηση, θα πω κάτι άλλο: Χρόνια έπειτα, στη Ρωσία, ήμουν στη Μόσχα με κάποια ταινία που πήρε βραβείο. Αφού αναγγέλθηκε το βραβείο και πέσαν χειροκροτήματα κι όλα τα σχετικά, με πλησίασε ένας Ρώσος και με φίλησε τρεις φορές στο στόμα. Αυτό για τους Σοβιετικούς δεν είναι τίποτα! Για μένα ήταν ένα ρίγος, ένα πάγωμα, δεν ήξερα τι να κάνω...Να τραβηχτώ, να μην τραβηχτώ, να μείνω, να φύγω, να κρυφτώ; (γέλια) Αυτά ήταν! Τα τέσσερα φιλιά της ζωής μου! Από άντρα!''
Στο βίντεο του post, Ο Δημήτρης Ψαριανός, η Φλέρυ Νταντωνάκη και χορωδιακό σύνολο υπό τη διεύθυνση της Έλλης Νικολαΐδη αποδίδουν το απόσπασμα από το ''Άσμα Ασμάτων'' του Σολομώντος ''Κραταιά ως θάνατος αγάπη'' από τον ''Μεγάλο Ερωτικό'' (1972) του Μάνου Χατζιδάκι.
