Ποιος δεν θυμάται τον ψυχεδελικό αυτό ύμνο από τα 60s, εξ αιτίας του οποίου άνοιξαν ολόκληρες ντισκοτέκ για να κυλιούνται οι μαστουρωμένοι χίπηδες σε τόνους μαρμελάδας στην πίστα;
Τι απίστευτη σύνθεση ήταν αυτή που διαρκούσε ένα 20λεπτο σχεδόν; In - a - gadda - da - vida θα πει In the garden of live, έπιανε ολόκληρη τη δεύτερη πλευρά του δεύτερου ομότιτλου δίσκου των Iron Butterfly (αγαπημένου συγκροτήματος του Jim Morrison των Doors) και μέχρι το 1970 είχε πουλήσει τρία εκατομμύρια αντίτυπα!
Το λιώσαμε αυτό το έπος στην εφηβεία μας και θυμάμαι μάλιστα ότι είχε χρησιμοποιηθεί και σε μία ελληνική ταινία του συρμού στις αρχές του 1970. Κάποιοι το χόρευαν πάνω σ' ένα κότερο, αν τα λέω σωστά.
Το In - a - gadda - da - vida κυκλοφόρησε το 1968. Ακριβώς σαράντα χρόνια μετά, το 2008, οι Iron Butterfly εμφανίστηκαν στο κλαμπ Κύτταρο της οδού Ηπείρου, όπου εγώ κρατούσα το Γραφείο Τύπου. Ομολογώ ότι είχα νιώσει αυτό που λένε Ούτε κρύο, ούτε ζέστη στο άκουσμα του ερχομού στην Ελλάδα και πολύ δε περισσότερο, στο μαγαζί που εργαζόμουν, του συγκροτήματος.
Διότι, τι να σου παίξουν και τι να σου τραγουδήσουν οι παππούδες εν έτει 2008 που η μουσική και ο ήχος έχουν τόσο εξελιχθεί, ειδικά στο δικό τους πεδίο; Εδώ οι Doors είχαν έρθει και ξενέρωσα μέχρι αηδίας όταν ο μακαρίτης ο Manzarek άπλωσε την ελληνική σημαία επειδή είχε πάρει η Ελλάδα το Κύπελλο και μετά μου λες ψυχεδέλεια και flower power και ονείρατα ωραία, όπως θά'λεγε και ο Κώστας Βάρναλης.
Παρ' όλα αυτά, ένα σεβασμό τον είχα, αλλά και ένα φόβο. Εννοώ πως όποτε έπαιζαν μυθικά rock συγκροτήματα από το Κύτταρο, εγώ απομονωνόμουν στο γραφείο μου, στο υπόγειο δίπλα στα καμαρίνια, για να διατηρήσω την εικόνα των εικοσάρηδων μαλλιάδων και αυτόν τον ήχο που έβγαινε από τα βινύλια τους και που σίγουρα δεν θα ήταν ο ίδιος σήμερα. Έτσι, μ' αυτή τη λογική, αν και ήμουν εκεί, έχασα τις συναυλίες των Blue Cheer, των Ολλανδών Focus κ.α.
Με τους Iron Butterfly μόνο συνέβη το εξής τραγελαφικό:
Αυτοί πάνω στη σκηνή, εγώ πάλι κάτω, να μη βλέπω, να μην ακούω. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα μου και μπαίνει ο Μίμης ο Γιακουμέλλος ο ιδιοκτήτης.
Γάμησε τα, μου λέει, ο ντράμερ τους τά'φτυσε...
Πάω δίπλα στο καμαρίνι και βλέπω κόσμο πάνω από έναν κύριο που, όντως, έδειχνε αδύναμος και κάτωχρος. Ήταν ο Ron Bushy, 63 ετών το 2008, ο ίδιος άνθρωπος που χτύπαγε τα ντραμς στην ηχογράφηση του 1968! Τι έχει; Ρωτάω στα αγγλικά τους δικούς του, όποιον βρήκα εκεί τέλος πάντων.
Υπογλυκαιμία, μου απαντάνε, πάσχει από διαβήτη.
Και δεν το λέτε τόση ώρα;
Τρέχω σα σίφουνας, βγαίνω από το κλαμπ και πετάγομαι μέχρι το ψιλικατζίδικο παραπέρα. Παίρνω δύο τσουρεκάκια με γέμιση πραλίνα. Επιστρέφω, τα δίνω στον Ron Bushy, που σχεδόν είχε πέσει σε κώμα! Για την ακρίβεια, του ψιλοάνοιξα το στόμα και του έσταξα σοκολάτα, πιέζοντας το τσουρέκι. Κοίτα να δεις τι πάθαμε στα ξαφνικά...
Αυτό ήταν! Σε δύο λεπτά, όρθιος ο γερο - ντράμερ! Ακμαίος και χαμογελαστός! Μεσ' στη φούρια του, επειδή το διάλειμμα είχε ήδη καθυστερήσει αρκετά, πατάει μια πιλάλα. ανεβαίνει πάνω χωρίς να μιλήσει σε κανέναν και ξαναπαίρνει τη θέση του στα ντραμς!
Έφυγαν όλοι, τα καμαρίνια δίπλα άδειασαν κι εγώ ξανακλείστηκα στο γραφείο μου. Άρχισα να σερφάρω στο youtube και να βλέπω τον κύριο Ron Bushy εν έτει 1968, παιδί 23 ετών, να ροκάρει άγρια με τους Iron Butterfly.
Απίστευτο, σκεφτόμουν, μεγάλωσα με το In - a gadda - da - vida και τους Iron Butterfly και τώρα προσφέρω τσουρέκι στον ντράμερ τους για να μη μας πεθάνει...Πως τα φέρνει η ζωή...
Η πόρτα μου άνοιξε πάλι, ήταν ο Μίμης.
Τι έγινε, ρε συ, τι πάθαμε; σχολιάζει.
Και μετά: Δεν θά'ρθεις απάνω;
Τώρα είναι που δεν ανεβαίνω με τίποτα, του απαντάω, ήταν ανάγκη να συμβεί σε μένα αυτό;
* Το 2010 στο σχήμα των Iron Butterfly έγιναν ανακατατάξεις και τον Ron Bushy αντικατέστησε στα ντραμς ο Ray Weston. Είχε επικαλεστεί προβλήματα υγείας ο Bushy, κάτι που φανερώνει πως το περιστατικό αυτό στο Κύτταρο τότε δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Σήμερα είναι 68 ετών και του εύχομαι από δω ζωή νά'χει...
