Ένα ζεστό απόγευμα στο μπαλκόνι μου με παγωμένο φραπέ και ένα μεταλλικό τασάκι που κάθε μία ώρα θέλει άδειασμα. Από τα ηχεία μου ξεχύνεται η σπαρακτική φωνή της μυθικής Asmahan στο Ya Habibi Taala (Έλα αγάπη μου), που προνόησε να μας κληροδοτήσει ο Νίκος Τριβουλίδης επί των ημερών του στον Σείριο.
Μια κοπέλα με βαρύ, για την εποχή μας, ρουχισμό περνάει από κάτω και κάνει να δει από πού έρχεται η μουσική. Μου έρχεται και μένα στο νου η Σαβίνα Γιαννάτου. Τι ωραίο το σπίτι σου, μου είχε πει, δε θα νιώθεις καθόλου μοναξιά σ’ αυτή τη γειτονιά! Τι ανάγκη έχεις εσύ; της είχα απαντήσει τότε, βγαίνεις στη βεράντα, ρίχνεις ένα λιβανέζικο ή ένα μαροκινό άσμα κι έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου! Μου φαίνεται πως και οι δύο δίκιο είχαμε.
Ενώ, λοιπόν, η Asmahan είχε πάψει να τραγουδάει κι εγώ έσκυψα από τα κάγκελα για να δω καλύτερα τι μέρος του λόγου ήταν αυτή που εντυπωσιάστηκε από τις μουσικές προτιμήσεις μου, κατάλαβα πως επρόκειτο για οικονομική μετανάστρια εξ Αραβίας, πιθανότατα Αιγυπτίας, που την έλκυσε η φωνή της αδικοχαμένης Λιβανέζας ντίβας.
Παρατηρούσα γι’ αρκετά λεπτά το κορίτσι όχι μόνο να μη φεύγει, αλλά να θέλει να μπει μέσα στην πολυκατοικία με τον ίδιο τρόπο που συναντιούνται ανυπόμονα δυο εραστές στα κρυφά ή μια ξενιτεμένη κόρη με τους γονείς της μετά από πολύ καιρό. Δεν άντεξα, κατέβηκα κάτω και της άνοιξα. Απροσδιορίστου ηλικίας, σίγουρα πάντως το πολύ 20 ετών! Φορούσε ένα μακρύ ολόσωμο φόρεμα, μισό μπλε, μισό βυσσινί, ενώ ένα μαύρο μαντίλι σκέπαζε σχεδόν ολόκληρο το πρόσωπο της. Μου χαμογέλασε με συστολή. Με ακολούθησε στο ασανσέρ και μέχρι ν’ ανέβουμε στο διαμέρισμα μου, δεν είπαμε κουβέντα, ούτε ματιά ανταλλάξαμε.
Προτίμησε να μου μιλήσει με ένα μεθυστικό άρωμα που έβγαινε από τους πόρους του δέρματος της, το οποίο ελάχιστη σχέση είχε με τη βαριά μυρωδιά μπαχαρικών που συνήθως αποπνέουν τα σώματα των ομοεθνών της, σαν τύχει και κανένας απ’ αυτούς περάσει από δίπλα σου. Την οδήγησα στη βεράντα και της πρόσφερα με νοήματα καρέκλα. Ενώ έδειξε πολύ άνετη με το που μπήκε στο ξένο σπίτι, δίχως περίεργα βλέμματα δεξιά κι αριστερά, μόλις βγήκαμε έξω, στη θέα των ανθρώπων στα απέναντι μπαλκόνια, ξαναμπήκε μέσα με τρόμο. Θα σκάσουμε, της έκανα, έχει πολύ ζέστη μέσα, μα ανάθεμα κι αν κατάλαβε λέξη. Της έφερα κόκα – κόλα zero απ’ το ψυγείο, κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. Σωστή! της ξαναείπα, αν και μάλλον στον εαυτό μου μίλαγα ακόμη μια φορά. Μετά της πρόσφερα ένα πιάτο φαΐ – τι ανόητος! – κάτι που την έκανε να γνέψει αρνητικά και πάλι, πιο έντονα κι από την κόκα – κόλα.
Εκείνη καθισμένη στον καναπέ κι εγώ απέναντι της σε μια καρέκλα να καπνίζω και να παρατηρώ το χαμηλωμένο βλέμμα της. Μου έδειξε το cd – player και τότε την πρόσεξα να δίνει νόημα σ’ αυτή την αναπάντεχη επίσκεψη της. Έβαλα ξανά το τραγούδι της Asmahan, τελευταίο στο track list του cd. Σύντομα άρχισε να χαμογελάει απ’ την κορφή ως τα νύχια! Είδες τι ακούμε εμείς οι Ελληναράδες; της φώναξα χοντροκομμένα, μάγκικα θα έλεγα, περισσότερο για να της δώσω ένα σήμα δικό της, οικείο της. Δεν πιστεύω ότι έπιασε λέξη πάλι, εμένα όμως ο νους μου πήγε στους γονείς μου στη Γερμανία της δεκαετίας του 1960. Τότε που εκστασιασμένοι άκουγαν το Ααααα του Στέλιου Καζαντζίδη και οι Γερμανοί αναρωτιόνταν πως τους αρέσει τόσο πολύ κάποιος που τραγουδάει σα να έχει κοιλόπονο! Άντε να εξηγούσες στα ψυχρά βορειοευρωπαϊκά όντα μιαν άλλη εικόνα που μου είχε εμπιστευθεί σαν όνειρο του ο λαϊκός συνθέτης και οργανοπαίχτης Τάκης Σούκας. Είχε πάει, λέει, κάποτε στην Επίδαυρο σε μια παράσταση αρχαίου δράματος που έπαιζε η κόρη του κι αυτός, αντί να κόπτεται για τις υποκριτικές επιδόσεις του παιδιού του, σκεφτόταν τι ωραία που θα ήταν να στεκόταν στο κέντρο της σκηνής ο Καζαντζίδης με την ίδια κραυγή υπαρξιακού άλγους, που κάπου μακριά από τον τόπο του θεωρείτο…πονόκοιλος!
Όταν τελείωσε και πάλι το τραγούδι της Asmahan, δυστυχώς η μοναδική ηχογράφηση της που έχω σπίτι μου, είδα την επισκέπτρια μου να συννεφιάζει και να χαμηλώνει ξανά τα γελαστά μάτια της. Με έπιασε ένα πρωτοφανές άγχος να την επαναφέρω στην προηγούμενη κατάσταση, λες κι είχα απέναντι μου ένα άβουλο πλάσμα που από τη στιγμή που μπήκε στον χώρο μου θα πρέπει και μονίμως να χαμογελάει. Άρχισα να ψάχνω νευρικά τα cd, το πάτωμα γέμισε εν ριπή οφθαλμού με πολλά απ’ αυτά, ώσπου ξετρύπωσα ένα live άλμπουμ της μεγάλης Om Kalthoum. Να, κοίτα! της έκανα όλο χαρά και τότε αυτή γέλασε με την ψυχή της. Το έβαλα να παίζει, δύο tracks εικοσάλεπτα όλο κι όλο από τη σύμπραξη της Kalthoum με μια κλασική αιγυπτιακή ορχήστρα.
Ποτέ μου δεν έμαθα τι ακριβώς περιέχει το cd αυτό, αφού το είχα φέρει από την Τυνησία προ αμνημονεύτων χρόνων και μου ήταν αδύνατο να αποκρυπτογραφήσω τα αραβικά credits – κατά τον ίδιο τρόπο που η κοπέλα αυτή πιθανώς να μη μπορούσε επίσης να αποκρυπτογραφήσει τη δική μου συμπεριφορά απέναντι της. Ακούγαμε το cd της Om Kalthoum, εκείνη σκυφτή στον καναπέ και προσηλωμένη, εγώ πάντα απέναντι της σιωπηλός και μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι. Όταν τελείωσε κι αυτή η ακρόαση, σηκώθηκε και μου έδειξε πως θέλει να φύγει με μια ελαφριά δυσφορία. Μου θύμισε κάτι γατάκια που καμιά φορά τα παίρνουμε σπίτι, τους δίνουμε γάλα και τα φροντίζουμε για λίγη ώρα, ώσπου να πάνε πάλι μόνα τους στην πόρτα, υπενθυμίζοντας μας ενστικτωδώς πως δε γεννήθηκαν για να ζουν μέσα σε τέσσερις τοίχους. Έτσι και η δική μου απρόσμενη επισκέπτρια που μπορεί να ήταν από την Αίγυπτο, από τον Λίβανο ή από το Μαρόκο.
Δε θα το μάθω ποτέ, ούτε νομίζω πως θα την ξαναδώ. Αυτή την αίσθηση μου άφησε τουλάχιστον. Κι ας ένιωσα πως θέλω να την παντρευτώ με πολιτικό, αραβικό ή και ελληνορθόδοξο γάμο, να γεράσουμε μαζί, δίχως αγάπες και λουλούδια, παρά μόνο να την ακούω για τα επόμενα 50 χρόνια να μου λέει τον πόνο της και τον καημό της σε γλώσσα ακαταλαβίστικη κι εγώ να της προσφέρω φαΐ και κόκα – κόλα κι αυτή να μου τα γυρίζει πίσω, αδυνατώντας να διακόψει τη θλιβερή παραληρητική εξιστόρηση της.
Βγαίνοντας πάλι στο μπαλκόνι, μόνος μου, χωρίς την παρουσία της πλέον, κοίταξα προς τον νυχτερινό ουρανό κι είδα ζωγραφισμένο το πρόσωπο της με μάτια – χοάνες που από μέσα τους μπορούσε ο καθένας να διακηρύξει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η φωνή της Om Kalthoum από τα ενδότερα μου, έγινε ξαφνικά ξυράφι που έσκισε στα δύο αυτά τα μάτια – χοάνες και τα σκόρπισε σε μικρά συννεφάκια περιπλανώμενα κάτω από το φεγγαρόφωτο.
Δεν περίμενα ποτέ ότι μια καλοκαιρινή βραδιά θα με επισκέπτονταν ένα άγνωστο κορίτσι και η μεγαλύτερη φωνή του αραβικού κόσμου, ενώ στην παρέα θα έμπαινε και ο Ανδαλουσιανός Σκύλος του Bunuel. Ακάλεστοι όλοι τους, μα συνάμα και τόσο ευπρόσδεκτοι, τόσο χρήσιμοι, τόσο παρηγορητικοί…
