Mετά από χρόνια, ειλικρινέστεροι άνθρωποι που θα έχουν έρθει μετά από εμάς, θα μας σκέφτονται με ένα χαμόγελο συγκατάβασης. Πόσο στενόμυαλοι υπήρξαμε! Πόσο φοβισμένοι! Πόσο λίγο σύμφωνοι με τις ερωτικές μας επιθυμίες. Το πιο σπαρταριστό δώρο της μικρής ζωής μας πόσο ηττοπαθώς αφήσαμε να το κατσιάσουν κράτη, Χρυσές Αυγές, υποκριτικό ιερατείο και συστήματα αγοράς. Θα γελάνε μαζί μας, όπως γελάμε εμείς σήμερα με τις καυλομαχούσες βικτωριανές παρθένες.
Αυτό όμως που αύριο θα είναι ανέκδοτο, σήμερα είναι η ζωή μας. Και δεν έχουμε άλλη. Συνεπώς, πρέπει να διεκδικήσουμε τη χαρά της και την ελευθερία της. Με τον πιο απλό τρόπο: απλώνοντας το χέρι κι αγκαλιάζοντας αυτό που αγαπάμε – ασχέτως φύλου, χρώματος, ηλικίας, εθνικότητας. Κι άσε τον παλιόκοσμο να λέει. Είμαστε όλοι σκόνη – αλλά σκόνη χρυσή. Υπάρχουμε μόνο στα μάτια εκείνου που αγαπάμε.
Πρότεινα στην Έλενα Παπαρίζου να φιληθεί με ένα άλλο κορίτσι, και μάλιστα μαύρο, στο εξώφυλλό μας, περιμένοντας ότι θα κωλώσει. Είπε αμέσως ναι. Της βγάζω το καπέλο. Προσθέτει πόντους ελευθερίας στην κοινωνία μας. Και είναι προς τιμήν όσων έχουν επιρροή να τη χρησιμοποιούν επ' αγαθώ, ενάντια στις προκαταλήψεις και τις συλλογικές παθογένειες.
Αυτοί που φιλιούνται στο υπέροχο φωτογραφικό αφιέρωμα του Πάνου Μιχαήλ είναι στρέιτ, γκέι, τρανσέξουαλ (τι σημασία έχει!). Ανάμεσά τους είναι κι ένα παιδί που τις προάλλες, εκεί που γύρναγε βράδυ σπίτι του, μια συμμοριούλα με ξυρισμένα κεφάλια το στρίμωξε και το πλάκωσε στις μπουνιές επειδή είναι «Έλληνας και αδελφή» – πράγμα ασύμβατο. Το ότι δεν φοβήθηκε δείχνει ότι η κοινωνία προώρισται να πάει μπροστά και θα πάει. Αυτό όμως δεν μειώνει το γεγονός ότι ο νεοναζισμός αμόλησε τα σκυλιά του στα σοκάκια – και κάπως πρέπει να αντιδράσουμε.
Το ελάχιστο, είναι αυτό το τεύχος. Αν και δεν είναι η πρώτη φορά. Η LifO τα τελευταία χρόνια, συνειδητά, προσπαθεί να καταπολεμήσει, όπου και όπως μπορεί, τις καταπιεστικές αγκυλώσεις, την επιθετικότητα, το bullying και τους αναχρονισμούς της κοινωνίας μας – εναντίον των μεταναστών, των γκέι, των ηλικιωμένων, των γυναικών, των μοναχικών ανθρώπων, είτε κάθε πλάσματος που γεννήθηκε αλλιώτικο. Για εμάς, η διαφορά είναι κόσμημα! Κόσμημα ενός κόσμου πολύχρωμου, μιας ζωής που ακριβώς επειδή είναι σύντομη σαν μπλόφα και διάστικτη από δυσκολίες και διαψεύσεις πρέπει να γίνεται γιορτή, βεβιασμένη έστω.
Αν μπορούσα να βγάλω ένα διάγγελμα προς το έθνος (LOL) μια μέρα σαν κι αυτή, από τα κανάλια του Μπόμπολα, του Αλαφούζου, του Ψυχάρη, την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ ακόμα, θα έλεγα δυο φράσεις μόνο: Χαλαρώστε, Ελληνίδες, Έλληνες, και φιλήστε όποιον σας βρίσκεται εύκαιρος. Αύριο, ούτε αυτός ούτε εσείς θα 'στε στα πέριξ.
Αν μείνει κάποιο ίχνος, δεν θα είναι ούτε το ίχνος του φόβου ούτε το ίχνος του μίσους.
Θα είναι το ίχνος της αγάπης.
σχόλια