Όταν κάθομαι στο κομπιούτερ είτε δουλειά ή διασκέδαση (τα όρια της διασκέδασης και της δουλειάς είναι πολύ ασαφή για μένα, πρέπει να πω) μπορώ να μπλοκάρω όλο τον έξω κόσμο.
Ανθρώπους που μου μιλάνε, τα γατάκια μου που νιαουρίζουν, το κομπρεσέρ της διπλανής οικοδομής.
Τα πάντα. Ξέρω ότι συμβαίνουν, τα ακούω ή τα βλέπω, απλώς δεν δίνω καμία σημασία. Σα συννεφάκια περνούν από γύρω μου, και σιγά σιγά διαλύονται.
Με ξεπερνάει ίσως μόνο αυτή η κοπέλα σε ένα ίντερνετ καφέ (θενκς Βασίλη) που ατάραχη συνέχισε να είναι στο ίντερνετ αναγνωρίζοντας μεν τις εξωτερικές συνθήκες αλλά αγνοώντας τες μεγαλοπρεπώς.
σχόλια