Παρ' ό,τι δεν φημίζομαι -καθόλου- για τις γνώσεις μου στα αθλητικά ή την κουλτούρα των sneakers (ή ίσως και ακριβώς γι' αυτό) βρέθηκα στην Αμερική καλεσμένος στη επίσημη παρουσίαση των νέων καινοτομιών της Nike.
Μπορεί στο μυαλό μου το εγχείρημα να έμοιαζε τόσο σουρεαλιστικό όσο αυτό του Hunter S. Thompson όταν πήγαινε να καλύψει οτιδήποτε πήγαινε να καλύψει στην άλλη άκρη του κόσμου, όμως τελικά υπάρχουν πράγματα να αφηγηθώ, χωρίς να καταφύγω στην παραισθησιογόνα gonzo δημοσιογραφία – παρ' ό,τι είχα προετοιμαστεί επαρκώς για αυτήν.
Το πούλμαν άφησε τους δημοσιογράφους απ' όλο τον κόσμο στο campus της Nike γύρω στις 9.30 το πρωί και η Σοφία, υπεύθυνη επικοινωνίας της Νike και μία απ' τους δύο Έλληνες εκεί, πέρα από εμένα -ο άλλος ήταν ο ιδιοφυής Freddos-, μου εξήγησε εν συντομία όσα δεν ήξερα, δηλαδή τα πάντα.
Η Nike ξεκίνησε απ' την πόλη που βρισκόμαστε τώρα, απ' το Πόρτλαντ του Όρεγκον, με τον Bill Bowerman, που έχει τρομερά ενδιαφέρουσα ιστορία.
Μας βάζουν λοιπόν στην αίθουσα Tiger Woods και καθώς περιμένουμε την εισαγωγική παρουσίαση προσπαθώ να συνηθίσω την αλλαγή ώρας. Εδώ πρέπει να πω ότι η διαφορά ώρας μου πρόσθεσε μία ακόμη ζωή. Σαν σε ηλεκτρονικό παιχνίδι, οι καρδούλες μου έγιναν ξαφνικά δύο: ζούσα στο τώρα στην Αμερική, αλλά ταυτόχρονα, καθώς κοιμόμουν, ξυπνούσε ο Γ. και αναλάμβανε το σάιτ, κι ήταν σαν η μέρα να μην τελείωνε ποτέ. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς, αλλά ποτέ δεν ένιωσα τόσο ξύπνιος, ακόμα κι όταν κοιμόμουν.
Τέλος πάντων, στην παρουσίαση. Ο Freddos εντοπίζει κάποιον που φοράει Google Glass και τον κοιτάω με ζήλια, σαν χαζός. Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η δημοσιογραφία (μην αναφέρω καν την καθημερινότητά μου) αν αντί για τα απλά γυαλιά μυωπίας και αστιγματισμού που φοράω απ' τα πέντε μου φορούσα τα γυαλιά της Google που καταγράφουν τα πάντα σαν αόρατη κάμερα.
Ο CEO της Nike εδώ και δεκαετίες, ο Μαρκ Παρκερ μας καλωσορίζει και μας δείχνει όλες τις καινοτομίες που έκανε η Nike απο το 1970 μέχρι σήμερα. Κάποιες φαίνονται πολύ παλιακές, και το αναγνωρίζει και ο ίδιος, "Προχωράμε πάντα μπροστά και δεν κοιτάμε πίσω", λέει και σκέφτομαι πως και τα γυαλιά της Google κάποτε θα μοιάζουν προϊστορικά, όταν θα έχουν οι άνθρωποι του μέλλοντος ενσωματωμένες κάμερες στις κόρες των ματιών τους.
Ο Πάρκερ μας παρουσιάζει τον νέο πρόεδρο του brand της Nike, Trevor Edwards. Αυτός ανεβαίνει στη σκηνή και μας λέει για τις νέες καινοτομίες στα παπούτσια τρεξίματος που σε κάνουν να αισθάνεσαι ξυπολυτος, ενώ στις δύο μεγάλες οθόνες παίζει αυτό το βίντεο:
Η κεντρική ιδέα; Οι άνθρωποι πριν εφεύρουν τα παπούτσια, έτρεχαν ξυπόλοιτοι και ένιωθαν τη Γη. Το χώμα, την άμμο, τις πέτρες. Είμαστε φτιαγμένοι να τρέχουμε ξυπόλυτοι, όμως χάσαμε την ικανότητα με την πάροδο των χρόνων. Αν το επιχειρήσουμε τώρα, θα καταλήξουμε πληγιασμένοι – γι' αυτό και τα νέα Nike Free Flyknit και Nike Free Hyperfeel θα προστατεύουν απ' τους μικροτραυματισμούς, αλλά και θα σε κάνουν να νιώθεις ότι δεν φοράς τίποτα - δρουν σαν προέκταση του ποδιού, μας λέει.
"Δεν ξέραμε", θα πει ένας απ' τους σχεδιαστές λίγο αργότερα, "πόσα επιπλέον πράγματα μπορούμε να κάνουμε με το ανθρώπινο σώμα - και τώρα που ξέρουμε προσπαθούμε να ενισχύσουμε τη φύση" (εξου και το hashtag/slogan της ημέρας nature amplified).
Παρένθεση: Μεγαλώνοντας πρόφερα, όπως σχεδόν όλοι γύρω μου, τη μάρκα "Νάικ". Κάποτε έμαθα ότι στην πραγματικότητα προφέρεται Νάικη και βγήκε απ' την ελληνική λέξη Νικη. Ήταν όμως αργά: δεν σκόπευα να το αλλάξω. Εδώ όμως έχω ακούσει τόσες φορά τη λέξη Νάικη που πλέον την ονειρεύομαι και στον ύπνο μου - ξυπνησα το επόμενο πρωί και σκεφτόμουν τη λέξη φτιαγμένη με φωτεινά λαμπιονια.
Σαν έκπληξη, μας παρουσιάζουν στη σκηνή τον καλεσμένο αθλητή. Νίκησε στα 110μ με εμπόδια στο Λονδίνο. Τα φλας ανάβουν, οι δημοσιογράφοι τρελαίνονται. Εγω δεν ξέρω ούτε το όνομα του. (Ετσι θα ένιωθε ο Hunter S. Thompson;)
Ο αθλητής ήταν ο Aries Merritt -τον γκουγκλαρα, είναι σούπερ σταρ!- και μας ειπε πως προετοιμάζεται για τους επόμενους αγώνες στη Ρωσία. Επίσης μοιράστηκε μαζί μας τα μυστικά του, που τολμώ να πω ότι δεν πολυκατάλαβα, λόγω ασχετοσύνης.
Μετά μας πήγαν σε υποβλητικα φωτισμένα δωμάτια, με ρούχα καινούργια που σε προστατεύουν μεν αλλα νιώθεις σα να μη τα φοράς. Το πιο κουφο ήταν ότι απορροφούν τον ιδρώτα. Απο έξω σε προστατεύουν απο τη βροχή και απο μέσα σε στεγνωνουν. (Η τεχνολογία Aeroloft ρυθμίζει την θερμοκρασία ενώ η τεχνολογία Dri-Fit στεγνώνει το σώμα, απομακρύνοντας τον ιδρώτα απ' αυτό και πηγαίνοντάς το στο εξωτερικό στρώμα του ρούχου.)
Αληθινά μοντέλα (υπήρχαν και μανεκεν στα οποία τα χαιδολογηματα δίνανε και έπαιρναν) ανέβηκαν σε μια πλατφόρμα: τέσσερα ζευγάρια μας έδειξαν τα ρούχα - το πιο εντυπωσιακό για μένα ήταν το κίτρινο του τελευταίου άντρα μοντέλου.
Σε μια άλλη αίθουσα μας είπαν και βγάλαμε τα παπούτσια μας. Μπαίνοντας περάσαμε διαδοχικά έδαφος με άμμο, γρασίδι, και ξυλαράκια, για να νιώσουμε τη διαφορετική υφή.
Μετά από πολλές παρουσιάσεις σε διάφορα δωμάτια (δεν θα περιγράψω καν την περιήγηση στα εργαστήρια της Nike με τα διαδραστικά μέσα και τα μυστικά των ερευνών, αρκεί να πω ότι τα εργαστήρια άνοιξαν για πρώτη φορά για επισκέπτες) βγήκαμε για γεύμα έξω.
Στο ελληνικό ίντερνετ διάβαζα για τις διαδηλώσεις σχετικά με το νέο πολυνομοσχέδιο και καθώς πλησίαζα τον μπουφέ (που είχε της παναγιάς τα μάτια) μαζί με τους άλλους δημοσιογράφους απ' όλο τον κόσμο, είχα δυσοίωνα οράματα σταύρωσής μου αμά τη επιστροφή μου στην Ελλάδα, επειδή περνούσα καλά καθώς οι υπόλοιποι υπέφεραν.
Το σύντομο ταξίδι πάντως θα τελείωνε, οπότε έτρεξα στο χορτάρι του γηπέδου μπροστά μας και ζήτησα να δοκιμάσω τα νέα παπούτσια για τα οποία είχα ακούσει τόσα πολλά όλη μέρα.
Όταν το έβαλα κατάλαβα τι ήταν ολο αυτο το ατελείωτο μπλα μπλα των περασμένων ωρών. Το παπούτσι -μεταφορικά- ελιωσε με το που το φόρεσα, ήταν σα να φορούσα απλώς κάλτσες. Με το που το έβαλα ήθελα να πάω για τρέξιμο. (Ποιος; Εγώ.)
Και έτρεξα, και ξαναέτρεξα, και ένιωσα σαν υπερήρωας, και ξαναέτρεξα. Μετά με τράβηξα σε βίντεο να τρέχω – ήξερα ότι οι φίλοι μου στο σπίτι δεν θα το πίστευαν αν δεν το έβλεπαν, η τεμπελιά μου συνήθως είναι παροιμιώδης.
Πριν φύγουμε πήγα στην έκθεση τεχνολογιών κίνησης και έκανα όλα αυτά που περιέγραψα σε άλλο μου ποστ, που έχει τίτλο "Το Καλύτερο Πράγμα που Έκανα στις ΗΠΑ μέχρι στιγμής".
Πήγα και την επόμενη ημέρα στο καταπράσινο campus της Nike αλλά μας είπαν και μας έδειξαν πράγματα για τα οποία υπάρχει εμπάργκο (δεν μας άφησαν καν να φωτογραφήσουμε τίποτα καθ' όλη τη διάρκεια της δεύτερης επίσκεψης) οπότε δεν μπορώ να τα πω, παρ' ό,τι τρώγομαι να τα αποκαλύψω όλα με τη μία.
Το μόνο για το οποίο δεν υπάρχει δημοσιογραφικό εμπάργκο απ' την δεύτερη μέρα είναι η συνάντησή μας με έναν απ' τους ντιζάινερς της Nike, μεγάλο σε ηλικία πλέον, που ξεκίνησε ως καλλιτέχνης και έβαλε τη δική του σφραγίδα στα Nike Air.
Μας έδειξε ένα σωρό απολαυστικές, παλιές διαφημίσεις του Nike Air, μας παρουσίασε τα πρωτότυπα (ξεχαρβαλωμένα, πλέον) παπούτσια που σχεδίασε, και μετά έκανε κάτι τέλειο, το οποίο τράβηξα σε βίντεο, αλλά μετά λύπης μου έμαθα ότι δεν έπρεπε να είχα τραβήξει – μπορούσα να το περιγράψω, αλλά όχι να το δείξω σε άλλους.
Σχεδίασε ζωντανά με ένα πράγμα που έμοιαζε με ipad αλλά νομίζω ήταν λίγο μεγαλύτερο, ένα νέο ζευγάρι sneakers, βασισμένο στις παραγγελιές μας. Στις οθόνες πίσω του, βλέπαμε σιγά σιγά να δημιουργείται μια νέα, ολοκαίνουρια υπο-μάρκα της Nike, σιγά-σιγά, μετά από τις οδηγίες και τις προτάσεις μας. Τα χρώματα που ζητούσαμε έμπαιναν ζωντανά στο σκίτσο, οι καμπύλες της προτίμησής μας, τα "παράθυρα" που είναι χαρακτηριστικά των Nike Air Max, προσθέτονταν ανάλογα με τις επιθυμίες μας, και στο τέλος, η αυτοσχέδια υπογραφή του σχεδιαστή.
Η παρουσίαση των ολοκαίνουργιων αντρικών και γυναικείων Nike Air Max που θα κυκλοφορήσουν την Άνοιξη του 2014 έγινε από τους ανθρώπους που τα έφτιαξαν, οι οποίοι απάντησαν σε ερωτήσεις μας. Όπως είπα υπάρχει εμπάργκο αλλά το μόνο που θα πω είναι, και το παραδέχτηκαν κι οι ίδιοι, ότι τα γυνακεία είναι τόσο τέλεια από κάθε άποψη που τα ζητούν ήδη και οι άντρες.
Και κάτι για τη μουσική. Και τις δύο ημέρες, σε κάθε διάλλειμα, σε κάθε στιγμή αναγγελίας, σε κάθε τελείωμα δραστηριοτήτων: από τα αόρατα ηχεία της Nike ξεχυνόταν συνέχεια, ξανά και ξανά ο νέος δίσκος των Daft Punk.
Είναι γεγονός: Όσες φορές κι αν τον άκουσα δεν τον χόρτασα. Και το ίδιο μπορώ να πω με σιγουριά και για το Πόρτλαντ, αγαπητό μου ημερολόγιο...
σχόλια