ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι πλεον 30 χρονων,ολοκληρος αντρας,και ζω ακομη με τους δικους μου.Νιωθω πολυ υποτιμητικα.Δεν το αντεχω αλλοΜπορω και νιωθω εντονα την επιθυμια να ζησω μονος μου ,ανεξαρτητος εντελως απο τους δικους μου.Ειναι καλοι ανθρωποι,υπεροχη η σπιταρωνα ,αλλα αυτο δεν εχει να κανει δεν τους αντεχω.Μπορω και να μαγειρεψω στην αναγκη(το μισο)και να συντηρησω τον εαυτο μου και το σπιτι μονος,χωρις να εχω αναγκη τη "μαμα".Μισο καθε φροντιδα της κ δεν ειμαι απο τη παστα που δεν μπορουν χωρις τα γεμιστα της.(Εχω ηδη ζηση μονος μου ενα διαστημα στο εξωτερικο).Σπιτια εχουμε,αλλα ειναι δικα τους,και δεν θελω καμια βοηθεια αφου τα νοικιαζουν ηδη.(Το θεμα ειναι να το καταλαβαιναν απο μονοι τους.)Αλλα κυριως θελω να κανω κατι χωρις να στηριζομε και να κρεμομε απο τα αρχιδια κανενος.(ολα αυτα καποια στιγμη κοπανιουντε-ειδικα σε μας)Δουλευω αλλα παιρνω μονο 400-600,πως να φυγω το μπελα μου,και που να παω να ζησω με το νοικι τα κοινοχροιστα και τα λοιπα εξοδα το μηνα.ψαχνω να βρω δευτερη δουλεια εδω και μηνες κατι και τιποτα.Παω να τρελαθω.Δεν ξερω τι αλλο να κανω.Υπαρχει καποιος αλλος που συμπασχει ή ειμαι ο μοναδικος που περναω αυτο?το χει επιχειρηση?