ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπήκα στο μετρό για Αργυρούπολη. Ήμουν αργοπορημένη αρκετά ώστε να έχω όρεξη να παρατηρώ τους γύρω μου. Δεν άντεξα. Μερικές στάσεις μετά από τη δικιά μου επιβίβαση, μπήκε ένα ζευγάρι. Δεν τους λες και ηλικιωμένους - βαριά κουβέντα - αλλά σίγουρα φλέρταραν ανάμεσα στα τελευταία -ήντα. Ο άντρας κρατούσε με προσοχή τη γυναίκα του, η οποία για κάποιο λόγο περπατούσε με μεγάλη δυσκολία. Δε ζήτησαν από κανένα να τους δώσει τη θέση του, το μόνο που είπαν μεταξύ τους με εύλογη απορία ήταν '' Δε θα αδειάσει κάποια θέση ; ''. Ένας νεαρός που στεκόταν όρθιος απέναντι μου τους έδωσε τη '' γωνίτσα του'' εφόσον κανείς από τους έχοντες θέση δε φιλοτιμήθηκε. Όλοι στρογγυλοκάθονταν αμέριμνοι, που να σηκώνεσαι μωρέ τώρα... Ένας κύριος πετάχτηκε όρθιος, σκούντηξε τον κύριο που ακόμη κρατούσε τη σύζυγό του και του υπέδειξε τη θέση του. Ήταν σκουρόχρωμος, ήταν αλλοδαπός, ούτε Έλληνας, ούτε πατριώτης. Ταλαιπωρημένος και αυτός, καλοντυμένος όμως, στάθηκε όρθιος και έδωσε τη θέση του σ' εμάς τους πατριώτες. Ήθελα να του χαμογελάσω, από μέσα μου ούρλιαξα ένα μπράβο, τον καμάρωνα. Όχι γιατί έκανε το αυτονόητο, αλλά γιατί υπέδειξε σ' 'ολους εμάς το αυτονόητο, μας έβαλε τα γυαλιά, καλά μας έκανε. Σκέφτηκα '' τον είδατε όλοι; είδατε τί έκανε; '', πρέπει να τον κοιτούσα στοργικά μέχρι να κατέβω.. Πέρα από αναίσθητους θα μας πέρασε και για περίεργους, εμάς τους πατριώτες. Στην επιστροφή μου από την Αργυρούπολη, πάλι στο μετρό (μεγάλο σχολείο το μετρό τελικά, εκεί θα έπρεπε να γίνονται οι σχολικοί περίπατοι) και ενώ έβγαινα στον προορισμό μου, βλέπω στην αντιπέρα όχθη ένα νεαρό βουτηγμένο στα τατουάζ - βασικά είδα μερικά τατουάζ και έναν νεαρό μαζί τους- με πολλά σκουλαρίκια στα φρύδια, στη μύτη, στ' αυτιά, παντού. Περίεργο χτένισμα, μέχρι και το μουστάκι του έφερνε στου Dali κομμάτι (στο λίγο πιο κοντό του). Κάτι κρατούσε, σακίδιο ήταν; Ούτε που θυμάμαι. Θυμάμαι ότι τρόμαξα τόσο πολύ βραδιάτικα, όχι γιατί αποτελούσε κάτι πρωτοφανές αλλά γιατί μια τέτοια εμφάνιση στο μυαλό μου συνδυάζεται με μια ακραία προβληματική διαταραγμένη συμπεριφορά. Προκατάληψη μεγάλη, το ξέρω. Άρχισε να έρχεται προς το μέρος μου, καθώς εγώ στόχευα στη σκάλα. Είχα σκεφτεί ήδη το '' Όχι , ευχαριστώ '' που θα του έλεγα σε ό,τι και να μου έλεγε, λίγα ψιλά δε θα ζητούσε; Τελικώς σταματάει δίπλα μου, λίγο πριν τον προσπεράσω και μου ζητάει ευγενικά το εισιτήριο μου, αρχίζω και ψάχνω τις τσέπες μου αμήχανα, το βρίσκω και του το δίνω με καμάρι, με στυλ '' εγώ τώρα κάνω μια καλή πράξη '' (μην κοιτάτε τί λέει το εισιτήριο για αυτούς που παραχωρούν ή δέχονται επικυρωμένο εισιτήριο, υπερβολές είναι). Πάω να φύγω γρήγορα, συντηρητική και εγώ, λες και θα με έτρωγε το παιδί! Και μου φωνάζει ο ... θα το πω... και μου φωνάζει ο γλυκούλης '' Είσαι φανταστική ! ''. Εγώ περίμενα ένα '' παρακαλώ '' και είχα προλάβει ήδη να πω το '' τίποτα'' μου... αλλά με είπε φανταστική! Φανταστικός ήταν αυτός. Α! Και ο κυριούλης που παραχώρησε τη θέση του πριν. Φανταστικοί είμαστε όλοι μας ... και παρεξηγημένοι! Καλυψώ