Μπορεί να είναι η ηλικία, μπορεί να είναι το ότι έφαγα το trash με το κουτάλι (ηδονικά) για πολλά πολλά χρόνια όταν μεγάλωνα που πλέον αδιαφορώ.
Είναι όμως κι η εποχή. Ενώ παλιότερα, προ κρίσης, οποιαδήποτε τρασιά μπορούσε να με ιντριγκάρει, τώρα πια η πρόκληση για την πρόκληση (ή το trash για το trash) δεν με πιάνει. Κλισέ συνταγές, σλόγκαν, λέξεις κλειδιά: όλα μου φαίνονται ξεπερασμένα, ξεκάθαρα διαφημιστικά, χωρίς έντασh ή οποιοδήποτε στοιχείο αυθεντικότητας.
Όταν άνοιξα το λινκ του νέου βίντεοκλίπ της Πέπης Τσεσμελή (που μου έστειλε ο Σταύρος) ήλπιζα πραγματικά σε ένα θαύμα. Στο να με εξιτάρει το κουτσομπολιό και η αστεία πλευρά των πραγμάτων. Αντ' αυτού έφαγα στη μάπα το επαναλαμβανόμενο "i feel so lucky, i like souvlaki", και κατάλαβα ότι η υπομονή μου για προμελετημένη ξεφτίλα έχει μειωθεί.
Να το:
Πίστευα στο / και αγαπούσα το / λεγόμενο trash. Θεωρούσα ότι έπρεπε να το κρύψω μεγαλώνοντας, ή όσο με ακολουθούσαν στα social media της Ζωής άτομα σοβαρά. Μετά όμως κατάλαβα ότι και τα πιο σοβαρά άτομα έχουν τις εξευτελιστικές αδυναμίες τους - κι αυτό είναι που τα κάνει σοβαρά.
Ακόμα το αγαπώ το trash, όταν είναι γνήσιο, χωρίς την αγωνία της εμπορικότητας.
Δυστυχώς ξενερώνω, κυρίως όταν βλέπω ότι η Πέπη Τσεσμελή συνεργάζεται με τον Αλέξανδρο Γεωργιάδη, που υποψιάζομαι ότι είναι ο ίδιος Αλέξανδρος Γεωργιάδης, ο τρίτος αδερφός του Άδωνι, με τον οποίον τσακώθηκε πριν λίγο καιρό, πιθανότατα για διαφημιστικούς λόγους...
Και λίγο μετά όλοι έγραφαν πως "διέρρευσε γυμνό βίντεό τους που ντροπιάζει τον Μπουμπούκο":
Έγραψα πολλά για ένα ανούσιο θέμα (και δεν είναι η πρώτη φορά) ενώ ήθελα στην πραγματικότητα να πω μόνο αυτό:
Μακάρι να μπορούσαμε να γελάσουμε ακόμη και σήμερα με το trash, ή να χαρούμε με αυτό. Μακάρι να ζούσαμε στις εποχές που τα χειρότερα προβλήματά μας ήταν οι κουτσομπολίστικες εκπομπές και τα λάθος πρότυπά τους, οι Τατιάνες και οι Λαμπίρηδες, οι trash γελοιότητες.
Σήμερα, δυστυχώς, από εκείνες τις εποχές έχει μείνει μόνο ο απόήχος μιας ύβρις, της οποίας η τιμωρία κόβει κάθε χαμόγελο.
Το μόνο που μου προξένησε το I Like Souvlaki είναι μελαγχολία.
Και, ας το πω κι αυτό, μεγάλη πείνα και όρεξη για γύρους και σουβλάκια...
σχόλια