ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άλλη μια μέρα πέρασε. Άλλη μία ψηφίδα στο ψηφιδωτό της ζωής. Πολλές φορές αναρωτήθηκα που πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν...μα κανείς δεν έχει μια απλή απάντηση να δώσει. Γι' αυτό και έρχεται η θρησκεία να δώσει τη δική της ερμηνεία, έπειτα, η επιστήμη και μετά ο συναισθηματικός κόσμος του κάθε ατόμου. Από ένα σημείο και μετά ο νους δεν μπορεί να εξηγήσει τα μυστήρια του σύμπαντος και τότε έρχεται η φαντασία και τα συναισθήματα για να γεμίσουν το κενό. Χτίζουμε ναούς, βγάζουμε πύρινους λόγους, διατηρούμε τα ήθη και τα έθιμά μας, ταξιδεύουμε σε κάθε γωνιά της Γης. Μα φανταστείτε εμάς σαν μια μικρή γυάλα που επιπλέει σε μία απέραντη θάλασσα, το διάστημα. Φανταστείτε επίσης ένα τεράστιο άτομο: άνθρωπος, Θεός ή οτιδήποτε άλλο να μας παρατηρεί από εκεί ψηλά, να καθορίζει τη μοίρα μας, να μας βοηθάει και να μας ανακουφίζει σε κάθε δυσκολία. Σαν ένα κουκλοθέατρο, μόνο που εμείς είμαστε οι μαριονέτες. Δεν είναι λοιπόν περίεργο? Ο καθένας πιστεύει ότι η δική του πραγματικότητα είναι η μοναδική. Ότι ότι απασχολεί τον ίδιο απασχολεί και εκατομμύρια κόσμο ταυτόχρονα ανά τον πλανήτη. Φυσικά και δεν είναι καθόλου έτσι. Είμαστε τόσο πολλά διαφορετικά άτομα και με τόσα ξεχωριστά γνωρίσματα το καθένα που μου φαίνεται σχεδόν απίστευτο ότι συνυπάρχουμε κατά μια έννοια όλοι μαζί στον πλανήτη. Αυτή τη στιγμή που γράφω ποιος μπορεί να φανταστεί τι συμβαίνει σε μια άλλη χώρα. Κάποιος μπορεί να πάει στο σουπερμάρκετ, στο σινεμά, να βγάλει βόλτα το σκύλο του, να διαβάζει ένα βιβλίο, να κάνει έρωτα, να νιώθει όπως και εγώ. Μα αυτό δεν μπορώ να το ξέρω γιατί δε θα συναντηθούμε ποτέ. Θα ζούμε στον ίδιο πλανήτη μα δε θα τύχει να βρεθούμε, ούτε να συναντηθούν οι ματιές μας. Απλά θα υπάρχει σε μια γωνιά της Γης και εγώ σε μια άλλη. Θα ακολουθεί ο καθένας διαφορετικούς δρόμους, θα έρχεται αντιμέτωπος με διαφορετικά ερεθίσματα και θα αποκτήσει εμπειρίες που είτε του χρησιμέψουν είτε όχι. Αν όλα πάνε καλά θα μεγαλώσει,θα σπουδάσει, θα κάνει τη δική του οικογένεια και ύστερα θα πεθάνει. Αυτά σε ένα φυσιολογικό πλαίσιο. Τι γίνεται όμως όταν πρόκειται για τις αδικίες της ζωής? Για εκείνους που από τη γέννησή τους παλεύουν να επιβιώσουν, που δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με άλλους. Πάρτε για παράδειγμα αυτό το μετανάστη που βλέπω κάθε μέρα όταν σταματάει το αμάξι σε ένα συγκεκριμένο μέρος, να προσπαθεί να πουλήσει κάτι στους οδηγούς. Να ξέρει ότι θα ξυπνήσει και θα πρέπει να κάνει το ίδιο κάθε μέρα για να βγάλει λίγα λεφτά να φάει. Ποια πολυτέλεια έχει αυτός? Έχει χρόνο να σκεφτεί και κάτι άλλο εκτός από την επιβίωσή του και την πατρίδα του? Γιατί ας μην γελιόμαστε θα έχει αφήσει πίσω του πολλά. Λιγοστά υπάρχοντα, πρόσωπα αγαπημένα, αναμνήσεις, μπορεί και παιδικά χρόνια χαρούμενα. Μεγάλωσε όμως και αναγκάστηκε να πάει σε μία ξένη χώρα που ίσως δεν είναι ο παράδεισος αλλά είναι πολύ καλύτερα από το να ξυπνάς κάθε μέρα με το φόβο της βόμβας που μπορεί να πέσει πάνω σου ανά πάσα στιγμή. Αυτός δε στεναχωριέται? Δε φοβάται? Δεν απελπίζεται? Κάθε μέρα περνούν από μπροστά του εκατοντάδες αυτοκίνητα με ανθρώπους μέσα τους που έχουν οπωσδήποτε πολλά περισσότερα από όσα θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Και εκείνος εκπλήσσεται γιατί βλέπει τη γκρίνια και το θυμό χαραγμένα στα πρόσωπα των οδηγών και των οικογενειών τους, Και θέλει να φωνάξει, να τους ταρακουνήσει, Να τους πει πως θα έπρεπε να είναι τα πιο χαρούμενα άτομα στον κόσμο που έχουν όλα όσα παλεύει αυτός να χτίσει μια ζωή. Εκείνοι όμως στέκουν αμίλητοι ή γκρινιάζοντας ή αρχίζοντας καυγά, περιμένοντας το φανάρι να γίνει από κόκκινο πράσινο. Και ποτέ τους δε φαντάστηκαν ότι δε θα είναι πιο νέοι από εκείνο το λεπτό, ποτέ τους πιο καλά από εκείνη τη στιγμή που είναι στο αμάξι τους με την οικογένειά τους ή και χωρίς. Τα αμάξια προχωρούν και φεύγουν και ο μετανάστης στέκεται και τα κοιτάει. Κάποιοι κόσμοι συναντήθηκαν και μετά χάθηκαν. Άλλη μία μέρα πέρασε...