02.09 Δευτέρα
Διαβάζω στο τελευταίο «Bon Appétit» ένα μεγάλο αφιέρωμα στη νέα τάση των εστιατορίων του εξωτερικού. Όλοι οι μεγάλοι σεφ δοξάζουν πια τα λαχανικά. Και τα λουλούδια. Ανακαλύπτουν παράξενες ποικιλίες, τις συνδυάζουν με άλλα υλικά, αναδεικνύουν τη σπάνια γεύση τους και προτείνουν πιάτα που όχι μόνο είναι ωραία γευστικά, αλλά έχουν διατροφική αξία και οπτικά είναι αριστουργήματα. Δεν είναι μόνο ο Ρενέ Ρετζεπί και τα παράξενα λουλούδια και λαχανικά που μαζεύει για τα πιάτα του διάσημου εστιατορίου του. Είναι πλέον μια μεγάλη τάση που προφανώς φτάνει και στις λαϊκές αγορές και στα σπίτια των καταναλωτών. Οπότε το καλό και δημοφιλές έντυπο αποφασίζει να σελιδοποιήσει αυτή την τάση και καλά κάνει. Είναι ίσως ένα από τα πιο θετικά ρεύματα στη γαστρονομία που έχω διαβάσει ποτέ.
Τι σημαίνει ακριβώς; Λιγότερο κρέας. Λιγότερα σκοτωμένα ζώα δηλαδή. Απόλαυσα τις συνταγές, τις φωτογραφίσεις που δείχνουν τα παντζάρια και τα καρότα σαν να είναι τα πιο πολύτιμα πετράδια, τις λίστες με τις πρακτικές λύσεις που πρέπει να ξέρεις αν θέλεις να μαγειρέψεις με τα λαχανικά, τις ποικιλίες που πρέπει να γνωρίζεις, ακόμα και τις μεθόδους μαγειρέματος. Λάτρεψα την ιδέα να ψήνεις στον ατμό λαχανικά, χρησιμοποιώντας άλλα υγρά εκτός από νερό: λευκό κρασί, εσπρέσο και άλλα πολλά. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Κάποια στιγμή η κατανάλωση κρέατος πρέπει να μειωθεί. Και μάλλον αυτό το ξέρουν καλά οι σοφοί σεφ και γι' αυτό κάνουν στροφή. Όσο για την Ελλάδα, τι να πει κανείς; Εδώ δεν έχουμε καταφέρει καλά καλά να ξεχωρίσουμε τις ντοματοποικιλίες μας, σιγά μην ασχοληθούμε με αυτό. Προς το παρόν, ζούμε τις δόξες των μπέργκερ, των Τ-bones και άλλων κοψιδιών. Όχι πως δεν μου αρέσουν, αλλά κάπως πιστεύω πως αν έρθει η στιγμή που θα τα βαρεθούμε, οι ορίζοντές μας θα ανοίξουν λίγο.
Ξεφυλλίζοντας αυτό το αφιέρωμα, άρχισα να φαντασιώνομαι πόσα πιάτα μπορεί κανείς να φτιάξει με τα λαχανικά. Τώρα το καλοκαίρι, αλλά και τον χειμώνα που μας έρχεται. Και μόνο να εντρυφήσεις στην τέχνη του να φτιάχνεις λαχανικά ψητά στον φούρνο ή στη σχάρα ενός μαντεμένιου τηγανιού αρκεί. Σκέφτομαι τολμηρά τραπέζια με χορτοφαγικό θέμα. Όσπρια και λαχανικά και ωραία γλυκά. Ξέρω από τώρα ποιος θα τα λατρέψει και ποιος θα ψιλο-τσινήσει.
Σε άλλα νέα, από την 1η Σεπτεμβρίου, δεν ξέρω, ίσως και να φταίει ο τρόπος που έπεφτε το φως στα κτίρια το πρωί που κατέβαινα στη δουλειά, το σπίτι με καλεί. Όπου και να βρίσκομαι, θέλω συνεχώς να γυρνάω στο σπίτι. Με τσακώνω να κοιτάω χωρίς λόγο τα ντουλάπια και να σκέφτομαι τι πρέπει να οργανωθεί, και αν ακόμα μου φαίνονται οργανωμένα, ίσως να χρειάζεται να ξηλωθούν και να ξαναγίνουν από την αρχή. Βλέπω τα απομεινάρια των παλιών τραπεζιών, κάτι υλικά που ξέμειναν από παλιά πειράματα, και σκέφτομαι πως πρέπει να αξιοποιηθούν, βιβλία μαγειρικής που κρύβουν μέσα τους χιλιάδες χαρές και ακόμα δεν έχουν γίνει χρήσιμα. Στο μπαλκόνι έπεσε καθαριότητα και πολλές προσευχές να φύγουν τα κουνούπια. Και καθόλου τηλεόραση. Εδώ και μήνες. Μεγάλη ευτυχία. Μεγάλο δώρο μέσα στην καταστροφή μας αυτό που πάμε να κάνουμε ζάπινγκ και είναι μαύρα τα κανάλια και δεν γεμίζει το μυαλό μας με ανοησίες. Ταινίες, βιβλία και φίλοι. Εδώ ακόμα και η Ντρου Μπάριμορ (όπως διαβάζω στο ίδιο περιοδικό) έχει γίνει foodie και μαγειρεύει, ακούγοντας Chet Baker, ταϋλανδέζικες συνταγές με ψαγμένα υλικά. Και μου άρεσε και αυτό που είπε πως δεν έχει τη μανία να ψωνίζει βιολογικά προϊόντα, πως παίρνει ό,τι βρει και της φαίνεται καλό κι ούτε νιώθει τύψεις. Το μόνο που τη νοιάζει είναι που έχει την οικογένειά της γύρω από ένα τραπέζι και τα παιδιά της χαμογελάνε ή κάτι τέτοιο.
Το Σάββατο, μαγειρεύοντας για πολλοστή φορά τις μελιτζάνες μου, σκεφτόμουν όλα όσα πρέπει να γίνουν μέσα σε αυτή την κουζίνα αυτό το φθινόπωρο. Πριν απ' όλα: παγωτό φιστίκι με την πάστα φιστικιού Αιγίνης που μου έδωσε η Ματούλα και λάδια με τσίλι από το παράθυρό μου. Και μετά όλα τα άλλα. Άντε, καλή αρχή. Σας φιλώ.
σχόλια