Μου έγραψε η αναγνώστρια Μαρία Θ.:
Άρη καλησπέρα!
Το προηγούμενο Σάββατο είχα πάει με φίλες μου στη Πετρούπολη, στο γνωστό θέατρο Πέτρας για την συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα, που παρόλο που δεν παρακολουθώ την δισκογραφία του, γνωρίζω 5-6 κομμάτια του που τα έχω συνδέσει με δικές μου καλές αναμνήσεις και γενικότερα τον σέβομαι σαν καλλιτέχνη και σαν τραγουδοποιό. Το θέμα όμως για το οποίο σου γράφω δεν είναι για την συναυλία που στάθηκε σε ικανοποιητικά επίπεδα αλλά στα γεγονότα που προηγήθηκαν πριν και κατά την διάρκεια της, τα οποία προκάλεσαν στο κόσμο ένα μούδιασμα και μια αμηχανία.
Συγκεκριμένα, αφού είχαμε καθίσει στις θέσεις μας πριν την έναρξη της συναυλίας, ακούσαμε φωνές από το σημείο της εισόδου του συναυλιακού χώρου. Στην αρχή δεν καταλάβαμε τι γίνεται, νομίζαμε ότι κάποιο θέμα δημιουργήθηκε με τα εισιτήρια, αλλά τελικά είδαμε να μπαίνουν 7-8 άτομα στο χώρο κρατώντας ένα πανό. Ο κόσμος γύρω μου, έκανε υποθέσεις για το ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί με τα πανό, άλλοι λέγανε ότι είναι απλήρωτοι ηχολήπτες, άλλοι λέγανε ότι είναι διαμαρτυρόμενοι για «ηχορύπανση» κάτοικοι της Πετρούπολης και άλλοι χαριτολογώντας λέγανε ότι είναι εισβολή φανατικών φίλων τοy Βασίλη Καρρά που περίμεναν να ακούσουν το γνωστό άσμα "Πριγκηπέσα" και τότε να σηκώσουν το πανό που θα έγραφε : «Και όμως Σωκράτη, ο Βασίλης το λέει καλύτερα».
Τελικά αποδείχτηκε ότι τα άτομα αυτά είχαν κάποια σχέση με τον εκπαιδευτικό χώρο και με την ευκαιρία της συναυλίας, ήθελαν να μιλήσουν για λίγα λεπτά για το θέμα τους στον κόσμο. Ειλικρινά δεν κατάλαβα τι ακριβώς υποστήριζαν γιατί το πανό τελικά το άνοιγαν όποτε το επέτρεπε ο φωτισμός, κάποιοι γύρω χειροκρότησαν αλλά ο περισσότερος κόσμος προσπαθούσε να παρακολουθήσει την συναυλία και ήταν μάλλον αδιάφορος ή και αμήχανος από το άνοιξε-κλείσε των εκπαιδευτικών. Όσο για μένα, ομολογώ ότι επηρεάστηκα αρκετά από αυτό το συμβάν, θεώρησα ότι δεν θα ήταν και τόσο λάθος να ανεβούν αυτοί οι άνθρωποι για λίγο στη σκηνή, να μοιραστούν το πρόβλημα τους και μετά ας καθίσουν να απολαύσουν και αυτοί την συναυλία. Σιγά το κακό. Αυτό συζητούσαμε και με τις φίλες μου και μόλις τελείωσε η συναυλία και υποκλίθηκε ο Μάλαμας στο κοινό, εκτός από το χειροκρότημα ακούστηκαν και κάποια «ουου» από την μεριά των ανθρώπων με το πανό, που με πείραξε λίγο αλλά δεν έδωσα σημασία.
Το συμβάν αυτό θα το ξεχνούσα, αλλά ένας φίλος μου έστειλε τις επόμενες μέρες κάτι links από σελίδες που με έκπληξη διαπίστωσα να περιγράφεται με πολύ επικριτικό τρόπο η συμπεριφορά του καλλιτέχνη στους "αγωνιστές" γιατί δεν τους άφησε να ανεβούν στη σκηνή και να ανοίξουν το πανό τους. Και ενώ στην αρχή, όπως και την νύχτα της συναυλίας, έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς με συμπάθεια, όσο περισσότερο διάβαζα το κείμενο, τόσο πιο πολύ αγανακτούσα. Η επίκριση γινόταν χυδαία επίθεση, μεταμορφωνόταν σε μια κρεατομηχανή που διαγράφει όλη την καριέρα ετών του Μάλαμα, ενός καλλιτέχνη μάλιστα που δεν έχει δώσει ποτέ δικαίωμα και έχει μια ταπεινή, σεμνή πορεία.
[To άρθρο έχει τίτλο: "Λοιπόν , Σωκράτη Μάλαμα, έκανες το χρέος σου; Απέναντι σε ποιους όμως;" και μεταξύ των άλλων γράφει:
"Ο Μάλαμας δεν είπε τίποτε. Δεν έκανε κανένα σχόλιο. Δεν μας εξήγησε γιατί δεν μας επέτρεψε την παρέμβαση-διαμαρτυρία. ΑΙΣΧΟΣ!!!!!
Κι όχι μόνο δεν έκανε σχόλια αλλά ξεκινώντας τη συναυλία είπε στον κόσμο ότι "απ' ότι λένε ΚΑΠΟΙΟΙ!!!! η κατάσταση που ζούμε είναι απάνθρωπη!!!!!!!". Προφανώς ο ίδιος δεν τη βιώνει.
Τι λες "πουλάκι μου"; Εσύ ζεις σε άλλο πλανήτη και το μόνο που ακούς είναι τιτιβίσματα; Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου;
Δεν σας κρύβω ότι απογοητεύτηκα πάρα πολύ γιατί τον ακούω χρόνια και μου αρέσουν πολύ τα τραγούδια του, αλλά μετά από αυτό ένιωσα ένα βάρος και μια εμετική διάθεση. Στενοχωριέμαι αλλά του βάζω ένα μεγάλο Χ γιατί οι καιροί είναι χαλεποί κι άτομα που γυρίζουν την πλάτη στον αγώνα για την αξιοπρέπεια για την ίδια τη ζωή θα πρέπει να μας αφήνουν εντελώς αδιάφορους! Ακόμη περισσότερο όταν πρόκειται για καλλιτέχνες που θα έπρεπε να υψώσουν τη φωνή τους, πρώτοι αυτοί, για να υπερασπίσουν τον απλό κόσμο. Εγώ δεν θέλω να πιστέψω σε μια τέχνη που την εκπροσωπούν μια Δημουλά, μια Διβάνη κι ένας Μάλαμας.
Θεωρώ πως όλα όσα αναφέρω παραπάνω πρέπει να γίνουν γνωστά στον κόσμο και προτείνω σε όποιον συμφωνεί μαζί μου να το αναρτήσει στον τοίχο του για να ενημερωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι.
Ρούλα Τζιωρτζιώτη-Αλατζάκη
Γραμματέας Ένωσης Γονέων Πετρούπολης"]
Επιπλέον το κείμενο τον κατηγορεί ότι χρησιμοποίησε μπράβους, λες και ανήκει στο υπόκοσμο ενώ ακολουθεί ένα απίστευτο κανιβαλιστικό κείμενο μέσα από το οποίο η συγγραφέας ακυρώνει όλη την καλλιτεχνική προσφορά, μειώνει το ήθος και την προσωπικότητα του Μάλαμα, ενώ μάλιστα φτάνει στο σημείο να υπονομεύσει και την αντίληψη του για τα γεγονότα και το περιβάλλον που ζει, μόνο και μόνο επειδή κάνει αυτό που κάνει μια ζωή, δηλαδή να τραγουδάει και τόλμησε να μην σχολιάσει την παρέμβαση, το πανό και τους υποστηρικτές του.
Όταν έφτασα στο τέλος του κειμένου, είχα χάσει κάθε συμπάθεια για αυτούς τους "αγωνιστές" που προφανώς πιστεύουν στην κυνική διατύπωση ότι όποιος δεν είναι μαζί τους είναι οπωσδήποτε εναντίων τους. Σε αυτούς τους ανθρώπους που ξεσκίζουν έναν καλλιτέχνη που στην τελική δεν γουστάρει να μπερδεύει τη μουσική του και τις νότες του και τους στίχους του, με κανένα κομματικό, συνδικαλιστικό ή κυβερνητικό φορέα. Τι θα γινόταν άραγε, άμα στη συναυλία, σηκωνόταν και ο συνταξιούχος, ο ομολογιούχος, ο άνεργος, ο απλήρωτος υπάλληλος και λέγανε όλοι από 2-3 λεπτά το πρόβλημα τους με το έτσι θέλω;
Και δεν λέω ότι είναι έγκλημα, θέλω και εγώ να φωνάξουμε, να αντισταθούμε να υπάρχει αλληλεγγύη και κοινοί αγώνες. Αλλά αυτά δεν γίνονται έτσι, όχι με αυτό τον τρόπο, όχι με αυτό το λόγο και σίγουρα όχι με αυτό ύφος. Λέω όχι στην ανθρωποφαγία, όχι στην πολτοποίηση της προσωπικότητας, όχι στην βίαιη αποκαθήλωση και το τυφλό μίσος. Ναι είμαστε βαθειά χωμένοι στη λάσπη. Αλλά ρε γαμώτο, επειδή και εγώ όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες τα ζούμε όλα αυτά και είμαστε στα όρια της κατάθλιψης, μπορούμε τουλάχιστον να πάμε να ακούσουμε μερικές μελωδίες, να ξεχαστούμε έστω προσωρινά και να ταξιδέψουμε για λίγο μακριά από όλα αυτά ή συμφώνα με το κείμενο είμαι και εγώ μια από αυτούς που «γυρίζουν την πλάτη στον αγώνα για την αξιοπρέπεια για την ίδια τη ζωή»; Αμηχανία...
Μαρία Θ.
υγ.1 Φαντάζομαι ειρωνικά τη συγγραφέα του κειμένου, όταν γύρισε σπίτι της θα πήρε τα cd του Μάλαμα και αφού τα έβαλε σε μια αλάνα, και τους έβαλε φωτιά, εκείνη χόρευε πληγωμένη αλλά και εκστασιασμένη γύρω τους..και το επόμενο πρωί τι; Ποιον άλλον θα τον διέγραφε από την ζωή της γιατί δεν φτάνει την επαναστατικότητα της;
υγ.2 Τελικά όταν κάποιος «δεν έχει να φάει», γίνεται ανθρωποφάγος μαμά;
Υγ.3 «Θεωρώ πως όλα όσα αναφέρω παραπάνω πρέπει να γίνουν γνωστά στον κόσμο και προτείνω σε όποιον συμφωνεί μαζί μου να το αναρτήσει στον τοίχο του για να ενημερωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι.» ;-)
σχόλια