Πιάνω να γράψω για τη χτεσινή αντιφασιστική πορεία στο Κερατσίνι και το χέρι μαζί και το μυαλό μουδιάζουν, όπως ακριβώς μούδιασε και η ψυχή με την άγρια δολοφονία του 34χρονου αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (Killah P) προχθές στην Παναγή Τσαλδάρη. Τι νόημα έχει αλήθεια ένα ακόμα περισπούδαστο κείμενο, τι αξίζουν τελικά οι τόνοι μελανιού και pixels που έχουν ξοδευτεί αναλύοντας το νεοφασιστικό φαινόμενο στην Ελλάδα όταν το λόγο πια δεν έχουν τα γράμματα αλλά τα όπλα; Με πόσες λέξεις άραγε θα μπορούσα ενδεχομένως να έσωνα τη ζωή του Παύλου, με πόσες επιπλέον των εκατοντάδων, ίσως χιλιάδων μεταναστών και λοιπών «ενοχλητικών» που έχουν κακοποιηθεί, μαχαιρωθεί, δολοφονηθεί ακόμα από την άθλια αυτή συμμορία εγκληματιών που παριστάνει το εθνοσωτήριο κόμμα;
Τέλμα. Το στιλό στομώνει, το ποντίκι δεν υπακούει, το μυαλό κατεβάζει ρολά. Η οθόνη του υπολογιστή ένα τεράστιο, μαύρο, ματωμένο ερωτηματικό. Δηλαδή έφτασα σχεδόν 50 χρονών για να δω τη χώρα μου να υποχωρεί ατάκτως και ολοταχώς όχι μισό αλλά έναν αιώνα πίσω; Για να δω ένα νεοναζιστικό γκρουπούσκουλο του μηδέν κόμμα κάτι τα εκατό με το οποίο γελούσα έφηβος να κοντεύει να συστήσει ένα γκροτέσκο Δ’ Ράιχ α λα ελληνικά; Και ούτε καν διαθέτοντας έστω κάποιον νέο, «χαρισματικό» ηγέτη αλλά ένα γελοίο χουντικό απολίθωμα που καμώνεται τον Φίρερ; Πού ήταν, αλήθεια, αποθηκευμένα τόσο μίσος, τόση βία, τόση άγνοια; Πώς φτάσαμε ως εδώ σε μια χώρα που τόσο συνέβαλε στον μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο, πώς απέκτησαν ξαφνικά κοινό οι φασίστες σε εργατουπόλεις όπως ο Πειραιάς, πώς καταφέραμε να έχουμε 2013 κι όμως οι καθημερινές ειδήσεις να παραπέμπουν στη Γερμανία του 1933; Πώς γίνεται να καταγγέλλουν νοσοκομειακοί γιατροί ότι χρόνια τώρα οι δράστες «κάνουν προπόνηση» μαχαιρώνοντας μετανάστες δίχως να έχει ιδρώσει το αφτί κανενός; Πώς είναι δυνατό το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο να μην αντιλαμβάνεται ότι το φίδι που ανέχτηκε, αν δεν το επώασε κιόλας, ξέφυγε πια από κάθε έλεγχο και ήδη τυλίγεται απειλητικά γύρω από το λαιμό του;
Πώς γίνεται να υπάρχουν δημοσιογράφοι, πολιτικοί, «διανοούμενοι» αλλά και κόμματα που να ομολογούν ουσιαστικά ότι ναι, μπροστά στον «μπαμπούλα» της Αριστεράς θα προτιμούσαν σαφώς μια ελαφρώς πιο “light” ΧΑ να συγκυβερνά με τη ΝΔ προκειμένου να σωθούν(;) το Ευρώ, το Μνημόνιο και προπαντός τα διαπλεκόμενα τομάρια τους; Ρώτησαν άραγε την ίδια τη ΧΑ αν έχει διάθεση να… «συμμορφωθεί»; (ΔΕΝ έχει βέβαια, χαζή είναι;). Ως πότε ακόμα κι όταν συλλαμβάνονται φασίστες θα βγαίνουν «λάδι» (υπόθεση Σκορδέλη, γιάφκες Σπάρτης κ.λπ.), ως πότε θα ανεχόμαστε τους νέους Μελιγαλάδες; Είναι άραγε θεμιτό να συλλαμβάνονται και να ξυλοκοπούνται για πλάκα δεκάδες άτομα σε κάθε αντιφασιστική συγκέντρωση, τη στιγμή που χρειάζεται να κινητοποιηθεί ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός ώστε να καταστεί δυνατή μια στοιχειώδης έρευνα σε κάποιο ύποπτο χρυσαυγίτικο στέκι; Πώς αλήθεια να προσδοκά κανείς πολιτική λύση αποφεύγοντας τις «εμφυλιοπολεμικές κραυγές», όπως συνιστούν από σύνεση οι ψυχραιμότεροι, από σκοπιμότητα καθότι συμφέρει η θεωρία περί «εξίσωσης των άκρων» κάποιοι πονηρότεροι, όταν η Πολιτεία - και πόσο μάλλον η αστυνομία της - δεν πείθουν ούτε πως μπορούν, ούτε πως θέλουν να βάλουν το μαχαίρι στο κόκαλο; (ακόμα και μετά τα τελευταία, τόσο φορτισμένα γεγονότα εθεάθησαν πάλι «αγανακτισμένοι πολίτες» γνωστής, γνωστότατης πολιτικής απόχρωσης στις τάξεις των ΜΑΤ, ενώ αν εκείνη η αστυνομικίνα δεν συγκινούνταν κομμάτι περισσότερο από τους τρεις νταγλαράδες συναδέλφους της, ακόμα θα ψάχναμε τον δράστη του φονικού…).
Και τέλος, πόσο εύκολο είναι να το κάνει ακόμα κι αν το έχει πάρει πια απόφαση, όπως δηλώνει τώρα πανικόβλητος και υπό την πίεση της διεθνούς κατακραυγής ο πρωθυπουργός, όταν τα προηγούμενα χρόνια η ίδια Πολιτεία ουσιαστικά νομιμοποίησε, λόγω και έργω, φασίζουσες ιδεολογίες και πρακτικές; Σε ποια εποχή, σε τι τόπο, σε ποια χωροχρονική τρύπα βρισκόμαστε τελικά;
Θα μπορούσα να δοκιμάσω να απαντήσω σε πολλά από τα παραπάνω ερωτήματα, είναι όμως προτιμότερο να σκεφτεί καθένας τις δικές του ερμηνείες. Και να μη μείνει στην ομφαλοσκόπηση, ούτε τη στείρα καταγγελία, γιατί ευτυχώς υπάρχει πάντα ο δρόμος. Που ήταν χτες γεμάτος - πάνω από 30 χιλιάδες κόσμο είχε η διαδήλωση στο Κερατσίνι, νέα παιδιά στη μεγάλη τους πλειοψηφία. Τη χάρηκα πραγματικά, ανέβασε την ψυχολογία και το πείσμα πολλών από μας κι ας είχε και «παρατράγουδα» (η αλήθεια είναι ότι είδα μέχρι και γείτονες να επικροτούν σιωπηρά το σπάσιμο δύο ανταλλακτηρίων χρυσού, ενώ κι από πλευράς «ταραξιών» φάνηκε να δίνεται πολλή προσοχή στην αποφυγή επικίνδυνων πρακτικών τύπου εμπρησμοί), γιατί κατέδειξε ότι η συλλογική θέληση και δράση μπορεί να επιτύχει πολλά εκεί που η πολιτική βούληση επίμονα απουσιάζει. Όχι φυσικά, δεν άλλαξε η Ελλάδα μετά τις χτεσινές μεγάλες αντιφασιστικές πορείες στην Αθήνα και αλλού, το ίδιο προβληματική παραμένει.
Ούτε διορθώνεται εύκολα η κατάσταση δίχως αλλαγή πολιτικής και δίχως αποφασιστικές θεσμικές παρεμβάσεις. Το απέδειξε και ο περισσός ζήλος των εξαρχής προκλητικών ΜΑΤ απέναντι στους διαδηλωτές που διανθίστηκε με πλαστικές σφαίρες και στοίχισε, μεταξύ, άλλων το μάτι ενός διαδηλωτή από ευθεία βολή δακρυγόνου. Το μήνυμα, όμως, δόθηκε: ανοχή τέλος. Το «κακό σπυρί» της ΧΑ αφέθηκε να γίνει καρκίνωμα με πολλαπλές μεταστάσεις και τέτοια περιστατικά μικρό προσδόκιμο ζωής έχουν.
Από την άλλη, όσο δυνατά κι αν βρυχάται, η ΧΑ θυμίζει ολοένα περισσότερο χάρτινη τίγρη. Τέτοια εγκληματικά μορφώματα με πολιτικό μανδύα έχουν κοντινή ημερομηνία λήξης, που συνήθως σημαίνει όταν ούτε τα ίδια μπορούν πια να κουμαντάρουν το τέρας που αμόλησαν. Αλλά τα θηρία αγριεύουν περισσότερο όταν τραυματιστούν και τίποτα δεν προεξοφλεί πως δεν θα υπάρξουν και χειρότερα ως τότε. Καθένας οπότε ας αναλάβει τις ευθύνες του σε αυτή τη χώρα. Και οι νεοναζί και όσοι τους στηρίζουν, ψηφίζουν ή συγκαλύπτουν, καθώς επίσης όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι μια πινέζα τρυπάει το ίδιο από όποιο «άκρο» κι αν την πιάσεις. Δεν είναι πια ζήτημα πολιτισμού ούτε καν ζήτημα δημοκρατίας αλλά ζωής, δημιουργίας, αξιοπρέπειας. Ποτέ ξανά.
Ποτέ ξανά.
σχόλια