Έχω διάρροια τρεις μέρες τώρα, δεν είναι ιός, ανασφάλεια είναι μαζί με θυμό για το 'μέχρι πού θα φτάσουν', για την αδιαφορία της αστυνομίας: έτσι διαχειρίζεται αυτός ο δεύτερος εγκέφαλος, που είναι το γαστρεντερικό μου, τα γεγονότα. Ο φόνος του Killah P με πείραξε. Με πείραξαν και οι σαπωνοποιήσεις μεταναστών που υποψιαζόμουνα - κι επιβεβαιώθηκαν. Ξεκινάω θεραπεία, μια φορά την εβδομάδα αντιφασιστική συνέλευση. Μου λένε πιάνει.
Έγινε κάτι αισιόδοξο όμως. Χθες που κυνηγιόμασταν με τους ένστολους Χρυσαυγίτες, οι κάτοικοι μάς άνοιγαν τα σπίτια τους, να κρυφτούμε. Μαζευτήκαμε διάφοροι στο Πολυτεχνείο μετά το Κερατσίνι και όλοι, όλοι μοιραζόμασταν την ίδια εμπειρία.
Υπήρχαν και οι γείτονες που κοίταγαν το τεράστιο σώμα της πορείας σα χαζοί. Ή, και με μίσος. Αλλά όλοι λέγαμε την ίδια ιστορία. Ότι οι γείτονες μάς άνοιξαν. Ότι κρυφτήκαμε σε κάποιο σπίτι. Αφού η καταστολή ήταν εντελώς τυφλή και ακατάσχετη. Ο κόσμος κάτι είδε δηλαδή - το 'Λαέ σκοτώνουν τα παιδιά σου', μάλλον.
Ο Killah P έλεγε ότι, «ο λαός μας έχει Αμερικανοποιηθεί τόσο πολύ που χάσαμε το δρόμο μας.» Πάντως δεν είμαστε ακόμα Λονδίνο. Εδώ υπάρχει αλληλεγγύη. Είναι βασικό. Θυμάμαι την εξέγερση στα προάστια του Λονδίνου που έδινε πολλούς νεκρούς σε ελάχιστες ώρες. Και σε περιορισμένα μπάχαλα - για τα εδώ δεδομένα. Η ροπή μας είναι προς τα εκεί - αλλά δεν είμαστε ακόμα εκεί! Εδώ ο κόσμος έχει ζωντανές μνήμες - από εμφύλιο και χούντα. Νιώθει. Και, δυστυχώς, το σήμερα είναι πολύ ζωντανό. Το σήμερα, και χωρίς τα ειδικά γυαλιά, είναι θρη ντι στο Κερατσίνι∙ και κει που πετάνε τους μαχαιρωμένους πρόσφυγες∙ και κει που σφάζουν αντίφα μουσικούς∙ σκέτους έλληνες. Ίσως τώρα καταλάβουν αυτοί που τους ψήφισαν ότι μια μέρα θα σφάξουν και τον γιο τους, τον μουσικό. Ή, τον γκέι. Κι ας είναι, αρκετοί νεοναζί, καταπιεσμένοι κρυφογκέι. Ίσως καταλάβει και ο πολύ μακρινός μου ξάδερφος που είναι φίλος των νεοναζί στο φέισμπουκ - και τους διώξει από φίλους. Χθες πάντως έσβησα όλους τους κοινούς μας «φίλους» στο φέις.
Δεν ξέρω αν η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αλλά είναι καλός μπούσουλας. Η δική μας πλευρά τσιμεντώνεται πάντως. Αν δεν υπήρχαν τα μήντια που τους αβαντάρουν στο βωμό της θεαματικότητας, ο ναζισμός θα ήταν πιο ευανάγνωστος.
Στον αντίποδα των πουλημένων δημοσιογράφων, πάντως, κάποιοι ακόμα προσπαθούν. Η ταινία 'Ruins' περιγράφει ένα βασικό πρόβλημα, αυτό της ανάθεσης: ο κόσμος παρακολουθεί. Δε συμμετέχει. Και περιμένει. Η περίθαλψη στα σπίτια είναι όμως μια έμμεση συμμετοχή. Και επιλογή στρατοπέδου είναι. Όλοι αυτοί περίμεναν να σκοτωθεί ο γείτονάς τους. Να συλλάβει μια γυναίκα μόνη της τον δολοφόνο του Φύσσα καθώς οι υπόλοιποι μπάτσοι κοιτούσαν. Να ξεκινήσουμε εμείς, σαράντα χιλιόμετρα από τη δική μας γειτονιά, ενώ έτρωγαν ήσυχοι, στην τηλεόραση, τα μακαρόνια ναπολιτέν τους. Αλλά την κρίσιμη στιγμή διάλεξαν. Δεν το λέω απάθεια αυτό. Το λέω ανάθεση. Το λέω, «Κάποιος άλλος να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Και βλέπουμε.» Σκέψου όμως, αν βγούμε απ΄ την ανάθεση και περάσουμε στην πράξη τι έχει να γίνει. Η σκέψη αυτή με κάνει και χαμογελάω. (το κείμενο έχει επηρεαστεί από μια κουβέντα μου με τον compressivehumans)
σχόλια