ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συνήθιζα από μικρός να ζω έντονα, έχοντας άπειρους φίλους και παρέες,σχέσεις, δουλειά, οικογένεια. Τι άλλο φαίνεται να ήθελε κάποιος για να είναι ευτυχισμένος? Και όμως ήθελε. Δεν ένιωθα ολοκληρωμένος μέσα σε όλη αυτή τη φαινομενική ευτυχία, δεν ήθελα όλον αυτόν τον κόσμο πάνω από το κεφάλι μου, δεν ήθελα να δουλεύω στα clubs και να μεθάω, ήθελα περισσότερη στήριξη από τους δικούς μου ανθρώπους, μια κοπέλα να με αγαπάει για αυτό που πραγματικά είμαι και όχι για την μούρη μου και το σώμα μου. Ήθελα να μπορώ να φύγω από αυτή την δήθεν περιοχή που ζω.Έναν πατέρα να μην κολλάει στους βαθμούς και στην εικόνα μας ( έχω 2 αδέρφια και αυτά στη κοσμάρα τους) . Υπήρχε και υπάρχει μεγάλη αγάπη στην οικογένεια, δεν αμφισβητώ αυτό, πάντα όμως να δείχνεται με λάθος τρόπους.. Καταπιεζόμουν να μην στενοχωρήσω κάποιον, να κρατάω εγώ τις ισορροπίες μέσα στο σπίτι μιας και η μητέρα μου για κάποιο λόγο είναι ανήμπορη να επιβληθεί ακόμα και στα παιδιά της όταν είναι απαραίτητο.Ίσως τα λέω μπερδεμένα δεν ξέρω. Μετά τη Τρίτη λυκείου, έχοντας γράψει 19.588 μόρια, αποφασίζω να δηλώσω ως πρώτη επιλογή τα ΜΜΕ στην Πάντειο μιας και από παιδί, το είχα καημό. Οκ, όπως καταλαβαίνετε με πατέρα διακεκριμένο γιατρό, το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω ήταν να ακολουθήσω την νομική και να έχω την ανάλογη κοινωνική καταξίωση. Δεν το έκανα. Δεν το έκανε γιατί, ήδη σταμάτησα 8 χρόνια πρωταθλητισμό για χατίρι του και λόγω σεβασμού. Ήδη κλώτσησα ότι αγαπούσα εν ενόματι ενός ''σεβασμού'' προς τους γονείς. Τόσο τυπικά κάποια πράγματα.. Να μην είσαι ελεύθερος μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.Όπως ξαναείπα, δούλευα σε νυχτερινά μαγαζιά, και χόρευα σε κάποια, όχι επειδή δεν είχα λεφτά, αλλά επειδή δεν ήθελα να νιώθω ότι εξαρτάμαι, γιατί σε αντίθεση με τα αδέρφια μου δεν ήθελα να κάνω τον καμπόσο σε κανέναν, ούτε να το παίζω υπεράνω με ξένα λεφτά. Που και αυτά με μέτρο μας τα έδιναν. Οι γονείς μου πίστευαν πως παν μέτρον άριστον και ας είχαμε παραπάνω.. Ε εδώ δεν τους αδικώ. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι ακολούθησα λάθος δρόμους, δεν έβρισκα έτσι τον εαυτό μου. Ζητούσα την αποδοχή του κόσμου, κάνοντας πράγματα που απλά θα τους εντυπωσίαζαν , όχι επειδή το γούσταρα όπως νόμιζα. Ούτε καν. Έβλεπα ''φίλους'' και γκόμενες να με κηνυγάνε με τα σάλια να τρέχουν και νόμζα πως βρήκα το νόημα της ζωής. Εμ όχι κύριε. Αρχίδια βρήκες. Και μέσα μου το ήξερα για αυτό ποτέ δεν τα ευχαριστήθηκα όλα αυτά.Εγώ απλά ήθελα στοργικές αγκαλιές από τους δικούς μου και 2-3 καλούς και αληθινούς φίλους κοντά μου. Ο κολλητός μου. Μεγάλος τυπάς. Γνωστός σε όλο το γυναικείο φίλο, επιρρεπής στα μπλεξίματα, αλλά πολύ καλόκαρδος άνθρωπος. Και καραψωνάρα επίσης. Ώρες ώρες τεράστιο βάρος, αλλά είμαστε φίλοι από μωρά,αδύνατον να μην σηκώσω και τα δικά του βάρη. Ξανά θυσία για κάποιον. Μπλέκει στα ναρκωτικά περίπου 17,5 χρονών. Στον αγώνα μου για να τον πείσω να ξεκολλήσει, κολλάω και εγώ. Πώς έγινε αυτό ποτέ μου δεν κατάλαβα. Ή μάλλον κατάλαβα αφού γύρισα από την απεξάρτηση στην Αγγλία που αποφάσισα να επισκεφτώ ψυχολόγο. Πέρασα μέρες και νύχτες εφιαλτικές, προσπαθώντας να απαλλαγώ από τους δαίμονες, από την απελπισία, τον πόνο. Είχα στο μυαλό μου πως απογοητεύω τον κόσμο, πως κατστρέφομαι, πως έτσι όπως ήμουν δεν μπορούσα να σώσω ούτε εκείνον. Παραδόξως στα τυπικά είχα όλη την στήριξη από την οικογενειά μου. Σε φάση να μην φωνάξουν κτλ. Anyway ξεμπλέκω, γυρνάω Ελλάδα σε μία φάση αγώνα για προσαρμογή ξανά στη σχολή, χωρίς τζέρτζελα στην ζωή μου, ξενλυχτια και μαλακοπαρέες. Προσπαθώντας να συγχωρήσω τον ευατό μου και να μην νιώθω τόσο ξεφτίλας και άχρηστος.(Να τονίσω πως ένα χρόνο πριν από την εμπλοκή μου στο θέμα ήμουν με μία κοπέλα,την οποία λάτρευα,για κάτι λιγότερο από ένα χρονο, η οποία έμεινε έγκυος, έκανε έκτρωση και όλα αυτά χωρίς καν να μου το πει, έστω πληροφοριακά. Δικό μου έτσι δεν μιλάω για άλλον. Δεν ξέρω πως με σημάδεψε αυτό το γεγονός και ντε και καλά ήθελα να σας το αναφέρω.)Όσο ήμουν Λονδίνο, μίλησα κάποιες φορές με μία κοπέλα στο τηλέφωνο που είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Παρόλα αυτά λόγω της κατάστασης μου δεν μπορούσα να το συνεχίσω, είχα στο νου μου να την βρώ όταν γυρίσω. Γύρισα. Την βρήκα. Βρήκα πολλά για την ακρίβεια.Βρήκα τον παυτέρα μου άρρωστο με καρκίνο. Βρήκα την μάνα μου κουρέλι, αδυνατώντας να σταθεί σε οποιονδήποτε από μας ( ως συνήθως), βρήκα τον αδερφό μου να ασχολείται μόνο με την πολύχρονη σχέση του και την αδερφή μου πιο diva από ποτέ. Την κολλητή μου στην Πάτρα να σπουδάζει και να τραβιέται με άσχετους γκόμενους και την κοπέλα που σαςέλεγα μπλεγμένη σε ιστορία που δεν θα πιστέψει κανείς.Ένα μικρό παράδειγμα για να καταλάβετε κιόλας. Κάτι τύποι που δεν θα μάθω ποτέ, πώς και γιατί, την έπαιρναν τηλ παριστάνωντας εμένα που λείπω και με περίπλοκους τρόπους της έτρωγαν λεφτά και την έκαναν κουρέλι.Όταν μιλήσαμε για όλα αυτά, ένιωθα πως αφού ξέμπλεξα με τα ναρκωτικά ήμουν και δυνατούς και θα βοηθούσα και εκεί. ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ μου πήρα. Ούτε εκείνη κατάφερα να κάνω να νιώσει καλύτερα με όλα αυτά που της συνέβησαν και φυσικά, το άτομο που ήατν σάικο, απειλούσε και μενα κτλ κτλ. Πόσο ταινία επιστημονικής φαντασίας.Εμένα όλο αυτό με έφθειρε όλο και περισσότερο, ήταν μία χρονιά άθλια από όλες τις απόψεις. Κάναμε σχέση με την κοπελιά που φυσικά έτσι όπως ήμασταν δεν οδήγησε πουθενά. Μία τρύπα στο νερό. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να βοηθήσει εμένα να σταθώ στα πόδια μου, ούτε εγώ εκείνη.Είχα βαρεθεί, να κλαίω και να φοβάμαι για τα πάντα. Πως δεν είμαι εντάξει να στηρίξω τους δικούς μου, πως ο κολλητός μου ακόμα ήταν στα ίδια σκατά, πως εκείνη που παρόλο που είχα δεθεί μαζί της μου έκανε κακό άθελα της, πως ζητούσα ξανά τα ναρκωτικά να με σώσουν.Κρατήθηκα. Δεν το έκανα ξανά. Την άφησα και εκείνη,αφού μας άφησε ήσυχους εκέινο το ρεμάλι, παρόλο που δεν ήθελα ουσιαστικά, μα πνιγόμουν.Ξανάρχισα να πηγαίνω στη σχολή, γνώρισα 2 θαυμάσια παιδιά, είχα μία άλλη σχέση (που δεν μου έλεγε και πολλά, αλλά είχα την ηρεμία μου), είχα μία πιο ήρεμη ζωή . . Μέσα στις αποφάσεις μου ήταν να απομακρυνθώ και από τον κολλητό μου, επομένως για ένα μεγάλο διάστημα δεν είχα καμία επαφή. (Ούτως ή άλλως δούλευε στην Αμερική εκείνη την περίοδο) και παρατήρησα πως ένιωθα να έχει φύγει ένα βάρος, όσο εγωιστικό και αν ακούγεται αυτό.Ο επόμενος χρόνος, φέτος δηλαδή, με βρίσκει, χωρίς τον πατέρα μου, που τον έχασα πριν λίγους μήνες, να προσπαθώ να διευθετήσω ανεπιτυχώς όλα τα θέματα στο σπίτι, πρακτικά και μη, με τον αδερφό μου να συζεί με την κοπέλα του και την αδερφή μου να'' ζει'' εδώ με χάπια για κρίσεις πανικού, αφολυ δεν μπορεί να ξεπεράσει την απώλεια.ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ !!!!! Έχω αναλάβει ρόλο μάνας και πατέρα, ακομα και για την μάνα μου, η οποία κοντεύει να λαλήσει. Δεν αντέχω άλλο βάρος, δεν θα μπορέσω πο΄τε να ισορροπήσω?? Σταμάτησα να επισκέπτομαι τον ψυχολόγο, αφού μονίμως με πίεζε να φύγω από το σπίτι και να κοιτάξω τη ζωή μου, όμως μου φαίνεται αδύνατο να τους αφήσω πίσω. Εϊναι σκληρό ρε παιδιά με χρειάζονται. Είμαι όμως μόνο 21 χρονών και τα χάνω! Είμαι παιδί, δεν ξέρω πως να τα διαχειριστώ όλα αυτά, η καρδιά μου θα σπάσει.Έχω κλειστεί στο σπίτι, έχω αφεθεί, δεν έχω όρεξη για τίποτα και παρόλα αυτά προσπαθώ να γυμνάζομαι εδώ, να διαβάζω να ξεχνιέμαι, αλλά το κενό δεν το γεμίζει κάτι. Κουράστηκα να προσπαθώ για τα πάντα.Στον κολλητό μου ξαναμίλησα, τον έχω στην ζωή μου ( μπλεγμένο φυσικά) απλά με περισσότερο μέτρο. Κάνω ότι μπορώ να μην επηρεάζομαι όταν τον βλέπω έτσι και να τον πείσω να κάνει κάτι για εκείνον μα ο ξεροκέφαλος στον κόσμο του. Δεν υπάρχει σωτηρία, φοβάμαι μήπως είναι απλά κύκλος, δεν θέλω να ξαναπεράσω τα ιδια. Δεν θέλω και φοβάμαι για τα πάντα !!!!!! Φ-Ο-Β-Α-Μ-Α-Ι. Σχέση έχω ξανά με την κοπέλα που είπα παραπάνω και ναι την αγαπάω πάρα πολύ, αλλά νομίζω πως δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να μου συμπαρασταθεί, ενώ προσπαθεί γαμώτο.. Έχει και εκείνη τα θέματά της, έχει περάσει δύσκολες φάσεις και την καταλαβαίνω, δεν μπορώ ούτε εγώ να είμαι όσο εντάξει θα ήθελα απέναντί της. Είμαστε σε μία διαρκή προσπάθεια, αλλά με πολύ αμοιβαία αγάπη πιστεύω. Όμως όλο καυγάδες γιατί ξεσπάνε πράγματα, αυτό φέρνει γκρίνια, η γκρίνια νέυρα κτλ κτλ κτλ... Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει, αλλά για μένα είναι η πριγκιπισσά μου και ρε γαμώτο δείχνει μεγάλη υπομονή με το θέμα μου. Τα θεματά μου μάλλον. ΠΦΦΦΦ !!Παιδιά καλά δεν είμαι πάντως. Και έχω κάνει και πολλές κακές σκέψεις για μένα. Όχι τα ναρκωτικά, αλλά νιώθω ένας βάρος για όλους και όλους ένα βάρος για μένα. Δεν ξέρω τι θα γίνει.. Κουράγιο και ελπίδα.. Γιατί έρχονται και καλύτερς μέρες έτσι δεν είναι? Που θα πάει θα γυρίσει... Ευχαριστώ για τον χρόνο. Αν δεν τα έλεγα κάπου θα έσκαγα. Να είστε καλά και να προσέχετε ρε