Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου τοποθετείται σε δύο επίπεδα δράσης στο ερώτημα που βρίσκεται στο μυαλό κάθε Έλληνα δημοκράτη μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα: το πρώτο αφορά το κράτος και συνοψίζεται στο μήνυμα που φαίνεται πλέον να ελήφθη για τα καλά: η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση και οι συντεταγμένες πολιτείες τις οργανώσεις αυτές τις εξαρθρώνουν με τους συνταγματικά ενδεδειγμένους τρόπους. Το δεύτερο αφορά την πολιτική τάξη και ειδικά την κυβέρνηση: στη δίνη της ελληνικής κρίσης, της φτωχοποίησης και της αποσάθρωσης των θεσμών, η αντιμεταναστευτική ατζέντα και ρητορεία τροφοδοτούν το ναζισμό νομιμοποιώντας στην κοινωνία τη ρατσιστική βία αλλά και κάθε βία. Στο όνομα της ασφάλειας διαλύει την ασφάλεια.
Ι. ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ: Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ (ΑΡΘΡΟ 187 ΠΚ) ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΡΘΡΩΘΕΙ.
Μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου εξέδωσε δελτίο τύπου με τίτλο: Δεν είναι απλώς ο δράστης Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή είναι ο δράστης. (http://www.hlhr.gr/index.php?MDL=pages&SiteID=948). Λέγοντας αυτό, θέλαμε ακριβώς να δείξουμε ότι πέραν της εξατομικευμένης ποινικής ευθύνης για την ανθρωποκτονία υπάρχει ζήτημα εγκληματικής οργάνωσης, κατά τις οικείες διατάξεις του ΠΚ και ιδιαζόντως απεχθών κινήτρων, κάτι το οποίο η Ένωσή μας έχει υποστηρίξει εδώ και καιρό, πολύ πιο πριν από τη δολοφονία του Π. Φύσσα, με αφορμή την δολοφονία του Πακιστανού Sahtzat Loqman (http://www.hlhr.gr/index.php?MDL=pages&SiteID=233).
Στην Ευρώπη υπάρχουν και, κατά κόρον, έχουν υπάρξει κόμματα που λειτουργούν μεν νόμιμα, αλλά είτε συμπαθούν είτε συνεργούν με οργανώσεις παράνομες, τις οποίες η εκάστοτε έννομη τάξη χαρακτηρίζει «εγκληματικές» ή «τρομοκρατικές». H Χρυσή Αυγή είναι μια περίπτωση που σπάει αυτόν τον κανόνα των σχέσεων «πυρήνα-βραχίονα» της ευρωπαϊκής πολιτικής ιστορίας. Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής πυρήνας και βραχίονας ταυτίζονται. Δηλαδή, η εγκληματική οργάνωση είναι το κόμμα. Και αντιστρόφως, το κόμμα είναι μια εγκληματική οργάνωση, καθώς τα μέλη του επιδίδονται ιεραρχικά και συντεταγμένα σε πράξεις παράνομες.
Η ιδιάζουσα αυτή κατάσταση αποδίδεται σε μια σειρά λόγους. Πρώτον, στην Ελλάδα, λόγω του νωπού ιστορικού παρελθόντος πολιτειακών εκτροπών, υπάρχει μια γενικευμένη πολιτική κουλτούρα δυσανεξίας στην απαγόρευση της λειτουργίας πολιτικών κομμάτων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα κόμμα που σίγουρα θα είχε κηρυχτεί παράνομο στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, εδώ να εξασφαλίζει το προνόμιο της νόμιμης λειτουργίας. Δεύτερον, μείζονα τμήματα των πολιτειακών θεσμών που είναι επιφορτισμένα με τη διασφάλιση της δημόσιας τάξης δεν διώκουν τα μέλη της Χρυσής Αυγής, ακόμη κι όταν αυτά προκλητικά εγκληματούν, επειδή εκφράζονται και τα ίδια μέσα από τον ακροδεξιό λόγο και πράξεις. Αναφερόμαστε στην Ελληνική Αστυνομία και την Δικαιοσύνη. Ειδικώς η τελευταία, ενώ γενικώς, σπεύδει να διώκει και να καταδικάζει με χαρακτηριστική ευκολία, ειδικώς, δείχνει ως σήμερα πολιτειακά ανυπόφορη ανοχή. Ο τρίτος λόγος στον οποίο αποδίδεται αυτή η ελληνικής κοπής ιδιαιτερότητα του «κόμματος-εγκληματικής οργάνωσης» είναι η πολιτική αξία χρήσης που έχει η Χρυσή Αυγή στο πλαίσιο της γνωστής θεωρίας των «δύο άκρων» στην οποία όμως δεν θα αναφερθούμε.
Τι θα έκανε ένα κράτος αν δεν αντιμετώπιζε την ιδιαιτερότητα του «κόμματος-εγκληματικής οργάνωσης», αλλά δύο ξεχωριστές δομές; Αν είχαμε δηλαδή, έναν τρομοκρατικό πυρήνα εκτός νόμου και ένα νόμιμο κόμμα. Σε αυτήν την περίπτωση το ενδιαφέρον των διωκτικών αρχών μιας συντεταγμένης πολιτείας κινείται πρωτίστως στην εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης και ενίοτε, επικουρικά πάντως, στην απαγόρευση του κόμματος-βραχίονα.
1. Το ερώτημα «τι κάνουμε με τη Χρυσή Αυγή» κακώς τέθηκε κυρίως με όρους διάλυσης πολιτικού κόμματος. Τίθεται, σήμερα, πρωτίστως με όρους εξάρθρωσης της εγκληματικής οργάνωσης, με τον αυτονόητο σεβασμό στις συνταγματικές εγγυήσεις που προβλέπουν δικαιώματα στους κατηγορούμενους, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Πώς εξαρθρώνεται μια τέτοια οργάνωση το γνωρίζουν καλά η ελληνική αστυνομία και η ελληνική δικαιοσύνη. Πολύ περισσότερο που η συγκεκριμένη δρούσε ως σήμερα ανενόχλητη στο φως της ημέρας.
Με βάση αυτή τη διάκριση, το να τεθεί το κόμμα εκτός νόμου είναι αποπροσανατολιστικό, όχι απλώς γιατί ένα κόμμα μπορεί να επανέλθει με διαφορετική ονομασία και ως εκ τούτου διαρκώς να βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, αλλά και γιατί η θέση κομμάτων εκτός νόμου είναι δημοκρατικά ολισθηρή. Συνεπώς, ο πιο ασφαλής δρόμος για μια συντεταγμένη πολιτεία και σε κάθε περίπτωση ο πιο ασφαλής δρόμος για την Ελλάδα σήμερα είναι να επικεντρωθεί ο δικαστικός μηχανισμός στις επιμέρους εγκληματικές δράσεις που τελούνται από τα μέλη αυτής της οργάνωσης επειδή είναι μέλη της.
Αυτό γίνεται με την εφαρμογή του υπάρχοντος νομοθετικού πλαισίου: δηλαδή τόσο με τις γενικές διατάξεις που αφορούν τη συμμετοχική δράση σε μια εγκληματική πράξη (αυτουργός, ηθικός αυτουργός, άμεσος ή απλός συνεργός) όσο και με τη διάταξη περί εγκληματικής οργάνωσης. Είναι σαφές, και η ίδια η Χ.Α. είναι περήφανη γι’ αυτό, ότι πρόκειται για μια οργάνωση η οποία γενικά και σε όλες τις εκφάνσεις της –νόμιμες και μη– λειτουργεί συντεταγμένα, προσχεδιασμένα, με απόλυτη πειθαρχία και ιεραρχικά. Ουδείς ενεργεί αυτοβούλως, αυθορμήτως ή κατά μόνας. Αυτή είναι η δομή και ο τρόπος δράσης της.
Είναι επίσης σαφές, από τις επιμέρους υποθέσεις που έχουν φθάσει στη Δικαιοσύνη ή έχουν καταγραφεί για παράδειγμα από το Δίκτυο Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας, ότι αυτή η δομή, λειτουργία και τρόπος δράσης αντανακλάται πλήρως και στις επιμέρους εγκληματικές της δράσεις. Για παράδειγμα, για να επιτελεστεί η δολοφονία του Π. Φύσσα, ενεργοποιήθηκε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων ο οποίος εμφανίστηκε πανέτοιμος για εγκληματική δράση, ο δε αυτουργός της δολοφονίας κλήθηκε ειδικά από το σπίτι του όπου έβλεπε ποδόσφαιρο!
Αυτός λοιπόν ο συντονισμός και η ετοιμότητα, οι σχέσεις εντολέων και εντολοδόχων για την παραγωγή εγκληματικών πράξεων, φανερώνουν έναν μηχανισμό συγκροτημένο και δομημένο που απολύτως εμπίπτει στην έννοια της εγκληματικής οργάνωσης και βεβαίως όσοι επιστρατεύτηκαν και επιστράτευσαν έχουν έκαστος ένα συμμετοχικό ρόλο με βάση τους κανόνες συμμετοχικής δράσης που περιγράψαμε παραπάνω. Αυτό το modus operandi το συναντά κανείς σε πλείστες εγκληματικές δράσεις μελών της Χ.Α.
σχόλια