ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οσο παει, ολο και περισσοτερες φιλες μου βρισκουν αγορια! Μιλαμε, η μια μετα την αλλη, χαμος! Εχουμε καταληξει να βγαινουμε για καφε και να ακουω απανωτα αφηγησεις για ραντεβου, τηλεφωνηματα, μηνυματα κτλ. Χαιρομαι για αυτες, που μετα απο διαφορες απογοητευσεις τους, τα πραγματα προχωρανε, και, οπως φαινεται, προς το καλυτερο, οσον αφορα τα αισθηματικα τους. Ομολογω, ομως, πως, καποιες φορες, νιωθω ασχημα για μενα, νιωθω μειονεκτικα, σαν να τις ζηλευω (οχι με τον κακοπροαιρετο τροπο!) Δεν θελω να τους το δειξω αυτο, και ο τροπος που νιωθω ασχημα δεν αναιρει την αγαπη μου για αυτες, ομως με πλακωνει να βλεπω πως ολοι βρισκουν καποιον, και εγω, χωρις μια καινουργια παρουσια στη ζωη μου, καθομαι, ακουω, δινω συμβουλες, τους προτεινω που να βγουν και, που και που, κραταω και το φαναρι. Φοβαμαι πως θα τις χασω, πως, οπως αλλες φιλες μου, θα μου μιλανε ασταματητα για τα αγορια τους, και μετα να ακουω την απεχθη φραση: ''δεν πειραζει, θα βρεις!", με οικτο. Θα ηθελα κι εγω να εχω να πω κατι ρε γαμωτο. Θα ηθελα να μου λενε για τα αγορια τους οι φιλες μου και η χαρα μου για αυτες να μην ακολουθειται απο δικα μου συναισθηματα μειονεξιας και μοναξιας. Δεν μου φταινε σε τιποτα τα κοριτσια.Αυτα!