ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παν μετρον αριστον λένε, και με τον μπαφο ετσι ειναι,μην το γελάς..Οταν ο μπαφος γινει προτεραιοτητα και συνηθεια στην ζωη καποιου, κακα τα ψεματα ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ να τον αλλαξεις ,οχι για να ταιριαξει περισσοτερο στα δικα σου στανταρντς ,αλλα για το δικο ΤΟΥ καλο και μελλον θα καταφερεις το απολυτο τιποτα, ακομα και αν οι προθεσεις σου ειναι υπερβολικα αγνές και γεματες αγάπη..2 χρόνια μαζι του και δεν σταματησα να προσπαθω να του ανοιξω τα ματια και να τον κανω χαρουμενο με οποιο τροπο σκαρφιζοταν το ερωτευμενο μου μυαλο.Ηθελα να τον κανω να δει οτι υπαρχουν και αλλοι τροποι με τους οποιους μπορουμε να ξεφυγουμε απο αυτα που μας ταλανιζουν, ηθελα να το ελλατωσει και να βρει το πραγματικο νοημα σε αλλα πραγματα..2 χρονια ημουν διπλα του, στηριγμα του, φιλη του, γκομενα του τα παντα, δεν κουραστηκα και δεν μετανιωσα αν και γευτηκα πολλα"χαστουκια" απο την δικη του συμπεριφορα προς τα εμενα..Τον αγαπησα με ολη μου την δυναμη και ολο μου το ειναι.Μια αγαπη με μια τεραστια αδυναμια μεσα και δοση προστατευτικοτητας..δεν αντεχα, βλεπετε, ουτε στην ιδεα ουτε μπορει να χαραμισει μια ζωη με αυτο το τερατωδες υποκαταστατο της ευτυχιας του...Ο Θ. ομως προτιμουσε να ζει στη δικη του πραγματικοτητα βαζοντας παρωπιδες σε οτι ελεγα και οτι εκανα απο αντιδραση..Θα μου πεις, τι καθεσαι και προσπαθεις ενω βλεπεις οτι οι προσπαθειες σου ειναι ακαρπες και 22 χρονων μαντραχαλος δεν βαζει μυαλο?.ΣΥΜΦΩΝΩ , δεν ειμαι ουτε κηδεμονας του ουτε τιποτα περα απο την κοπελα του, αλλα οταν βλεπεις οτι ο ανθρωπος σου αυτοκταστρεφεται και οδηγειται μονο στα σκατα κανεις οτι περναει απο το χερι σου για να μην τον αφησεις μονο του ...και καααπως ετσι χαθηκε η δικη μου αξιοπρεπεια ανεβάζοντας αυτοματα την δικη του αυτοπεποιθηση και εγωισμο κανοντας με το "σιγουρακι του"..κερατα τα οποια ηρθαν στο φως αργοπορημενα, μηνυματα στο φεισμπουκ με κοπελες προκλητικες και διαθεσιμες,μηνυματα στο κινητο με κανονισμενα ραντεβου..στιγμες που εγω ημουν εκει ,ψυχη και σωμα, κοιμομουν τον υπνο του δικαιου και επαναπαυομουν σε ελαχιστα δειγματα αγαπης απο την μερια του..πληγωθηκα, απογοητευητηκα αλλα δεν σκεφτηκα στιγμη να του στερησω μια δευτερη ευκαιρια προκειμενου να μου αποδειξει οτι οντως με αγαπαει...και συντομα η δευτερη ευκαιρια εγινε εξακοστητριτη και παει λεγοντας...ηταν ενας φαυλος κυκλος..δεν αντεχα στην ιδεα οτι μπορει να τον χωρισω αν και αυτο ηταν το σωστο..συμβιβαζομουν με την παροδικη ευτυχια του να τον εχω διπλα μου παρα να κοιταξω οτι πραγματικα ευτυχισμενη θα ημουν χωρις αυτον..Ισως τελικα να ηταν το δικο μου προσωπικο ναρκωτικο..Ομως ξυπνησα..Παρα το γεγονος οτι εφαγα απανωτες μαχαιριες απο εναν ανθωπο που ειχα τοσο ψηλα, δεν θα σκεφτω ποτε να τον τιμωρησω κανωντας τον να πληρωσει με το ιδιο νομισμα..μπορει να σας ακουγομαι τερμα αξιολυπητη και ισως οντως να υπηρξα αυτο το διαστημα της ζηως μου, αλλα οταν ακομα σκεφτεσαι το ατομο που αγαπας,οποιοδηποτε αγγιγμα οποιοδηποτε αλλου ισουται με εναν μικρο βιασμο..Νομιζω οτι προσπαθησα αρκετα, τουλαχιστον με αφησες να γνωρισω κρυφες πτυχες του ευαισθητου εαυτου σου και σιγουρα αρκετες καλες αναμνησεις και αυτες θα κρατησω απο σενα..Σ αγαπω και παντα θα το κανω αλλα..δεν εχω αλλη υπομονη γιατι εχασα τον εαυτο μου κανοντας τα δικα σου προβληματα δικα μου..Συγγνωμη αλλα δεν θα ειμαι αλλο εκει..