[ Από την Άλκηστη Γεωργίου ]
Οι Designers United, η σχεδιαστική ομάδα που ίδρυσαν το 2005 ο Δημήτρης Κολιαδήμας και ο Δημήτρης Παπάζογλου στην Θεσσαλονίκη, έχουν κερδίσει επάξια τον τίτλο ενός από τα πιο επιτυχημένα σχεδιαστικά και δημιουργικά δίδυμα της χώρας.
Δουλεύοντας ακατάπαυστα τα τελευταία οχτώ χρόνια, οι Designers United έχουν αναμφίβολα αφήσει το στίγμα τους στο graphic design και την οπτική επικοινωνία, μετρώντας πάμπολλες διακρίσεις:
Πρωτιές κάθε χρόνο στα Ελληνικά Βραβεία Γραφιστικής και Εικονογράφησης (ΕΒΓΕ), και περισσότερα από 40 συνολικά βραβεία, επαίνους και διακρίσεις τόσο σε ελληνικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Έχουν επιμεληθεί το στήσιμο πολλών ελληνικών εντύπων, έχουν συνεργαστεί με τους σημαντικότερους πολιτιστικούς φορείς της χώρας ( Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Τελλόγλειο Ίδρυμα, Φεστιβάλ Κινηματογράφου..), με μεγάλα επιχειρηματικά ονόματα της Ελλάδας και του εξωτερικού (Adidas, Volvo κ.α..) ενώ από..'τα χέρια' τους γεννήθηκε και το έμβλημα τεσσάρων διοργανώσεων του Final Four Euroleague Basketball ( Αθήνα, Βερολίνο, Παρίσι, Λονδίνο)
Ήταν καιρός να μιλήσουμε μαζί τους!
Πώς ξεκίνησαν όλα;
Δ.Κ: Με αισιοδοξία, αφοσίωση και συνεργασία. Όπως συνεχίζει να είναι η καθημερινότητα μας και σήμερα.
Δ.Π: Όπως ξεκινούν όλα τα ωραία πράγματα στη ζωή. Εντελώς τυχαία, ανύποπτα, εκεί που δεν το περιμένεις, με κριτήριο κυρίως το ένστικτο. Τα υπόλοιπα ήρθαν στην πορεία.
Σχεδιάζατε, ζωγραφίζατε από παιδιά;
Δ.Κ: ( Ο Δημήτρης Κολιαδήμας μας απαντά με την παρακάτω εικόνα)
Δ.Π: Η ζωγραφική ήταν μία από τις βασικές μου ασχολίες, σχεδόν η κύρια. Είναι η ηλικία εκείνη που το κάθε παιδί φανερώνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την κλίση του ή τα ενδιαφέροντα του. Έτσι συχνά πυκνά ακουγόταν από συγγενείς και οικογενειακούς φίλους η φράση «αυτό το παιδί θα γίνει μια μέρα ζωγράφος» απογοητεύοντας κυρίως τον πατέρα μου Γιώργο, που αντίθετα με όλους τους υπολοίπους, με φανταζόταν μια μέρα πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Εκτός από την δουλειά, ή έστω πριν καταπιαστείτε με τα επαγγελματικά, εκφραζόσασταν με κάποιο τρόπο δημιουργικά; Ζωγραφική, σχέδιο, ή οτιδήποτε σχετικό;
Δ.Κ: Το σπίτι όπου μεγάλωσα είναι γεμάτο με λάδια, ακρυλικά, μολύβια, τέμπερες, σπρέι, σινική μελάνη, χάρακες, τρίγωνα και χαρτιά. No playstation, no video. H τηλεόραση δεν άνοιγε εύκολα. Τα γόνατά μου άνοιγαν όμως από το παιχνίδι έξω. Κάθε Παρασκευή ζωγραφική και τα περισσότερα βιβλία μουτζουρωμένα. Lego. Πολλά Lego. Όλα τα παιχνίδια μου χαλασμένα. Δεν έχει μείνει τίποτα. Ήθελα να δω "τι έχουν μέσα". Μοντελισμός και αγώνες, 4 τροχοί και αργότερα Symbol. 'Έτσι ήταν.
Δ.Π: Η ζωγραφική και το σχέδιο αποτελούσαν σύνδρομο και ταυτόχρονα καταφύγιο ακόμα και μετά τα χρόνια της εφηβείας. Κάθε φορά που θεωρούσα ότι τα αφήνω, αυτά φούντωναν κάπου αλλού, μέσα από άλλες μορφές όπως για παράδειγμα το graffiti με το οποίο ασχολήθηκα για πάρα πολλά χρόνια. Το σχέδιο κινδύνευε πάντα από τις άλλες δύο αγαπημένες μου ασχολίες που ήταν το ποδόσφαιρο και η μουσική, με τις οποίες επίσης ασχολούμαι από μικρό παιδί. Σήμερα και σε επίπεδο έξω-εργασιακής ασχολίας, η μουσική είναι αυτή που κλέβει στον μεγαλύτερο βαθμό τον λίγο ελεύθερο, καθαρά προσωπικό μου χρόνο αφού ο σχεδιασμός με την μορφή του graphic design είναι σταθερό κομμάτι της καθημερινότητάς μου.
Σε ποια site ξοδεύετε τον περισσότερο χρόνο σας on line;
Δ.Κ: Η οθόνη είναι ένα όριο που τελευταία επιχειρώ να ξεπεράσω.
Δ.Π: Το internet πέρα από πολύ χρήσιμο εργαλείο αποτελεί το καθημερινό μας παράθυρο στον κόσμο. Ο χρόνος που περνάμε σε αυτό κατανέμεται κυρίως μεταξύ σελίδων που είτε μας παρέχουν πληροφορίες αναγκαίες σχετικά με κάποια έρευνα πάνω σε ένα project, είτε μεταξύ άλλων ιστοτόπων γενικότερου ενδιαφέροντος, δίνοντάς μας ερεθίσματα για νέες ιδέες και τρόπους σκέψεις.
Ποια είναι τα αγαπημένα σας μέρη στην Θεσσαλονίκη;
Δ.Κ: Εκεί που η αυθεντικότητα είναι εμφανής και έχει διάρκεια. Σε κάθε πόλη.
Δ.Π: Το αεροδρόμιο της πόλης, κυρίως τα ξημερώματα.
Δουλειά Vs Έμπνευση-έκφραση: Πόσο εύκολο είναι να συμφιλιωθεί ένας graphic designer με το γεγονός ότι ενδέχεται να πρέπει να «υποκύπτει» αισθητικά στις απαιτήσεις ενός πελάτη;
Είναι κάτι που συμβαίνει συχνά; Κάτι που το συνηθίζεις με τα χρόνια, όπως όλα τα πράγματα, ή κάτι που δεν.. «χωνεύεται» με τίποτα όσος καιρός κι αν περάσει;
Δ.Κ: Προτιμώ να μετατρέπω τον πελάτη σε συνεργάτη. Και μέσα από αυτή τη σχέση να οδηγούμαστε σε αποτελέσματα που εκφράζουν και εξυπηρετούν το παραγόμενο έργο.
Δ.Π: Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως το design αποτελεί πρωτίστως εργαλείο επικοινωνίας και όχι καλλιτεχνική έκφραση του σχεδιαστή ή του πελάτη.
Ως εκ τούτου προσπαθούμε να δημιουργούμε την κατάλληλη οπτική γλώσσα που μπορεί να λειτουργεί σύμφωνα με την ανάγκη που μας έχει ζητηθεί.
Ο πελάτης δεν αποτελεί ξένο σώμα κατά την διαδικασία του σχεδιασμού. Προσπαθούμε να είμαστε σε συχνή επαφή μαζί του ώστε μέσα από αυτή τη συνέργεια να αυξάνεται η αποτελεσματικότητα και η αισθητική αρτιότητα του τελικού σχεδιαστικού προϊόντος.
Επιπλέον όσον αφορά στο θέμα της έμπνευσης, θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν είναι ουσιαστικά τίποτε περισσότερο από μια καμουφλαρισμένη εμπειρία.
Όσο πιο πολύ εργάζεσαι τόσο περισσότερη εμπειρία αποκτάς στο να λύνεις ευκολότερα και με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα οποιοδήποτε σχεδιαστικό πρόβλημα.
Μπορεί το καλαίσθητο να είναι αντικειμενικό τελικά; Δεν είναι καθαρά προσωπική υπόθεση;
D.U: Οι έννοιες αυτές έχουν συζητηθεί ήδη τόσο πολύ κυρίως γιατί είναι πολύπλοκες.
Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες, θεωρητικοί και φιλόσοφοι έχουν ασχοληθεί και έχουν γράψει περί του ωραίου ή περί του καλού υπό την ηθική του έννοια.
Ο ορισμός του καλαίσθητου το παρουσιάζει ως αξία γι' αυτό και δεν μετριέται αλλά εκτιμάται.
Ψάχνουμε δηλαδή να εντοπίσουμε τις ποιότητές του και να τις εκτιμήσουμε ως τέτοιες. Είναι παρακινδυνευμένο να προσδώσουμε καθολικότητα στην έννοια αυτή.
Το κάλος είναι μια εκτίμηση που επηρεάζεται από τις ευαισθησίες, την παιδεία και τον συναισθηματικό κόσμο του καθένα από εμάς.
Η κρίση είναι υποκειμενική όμως η γνώση είναι αντικειμενική.
Ο δέκτης του αισθητικού γεγονότος οφείλει και αυτός να είναι ενεργητικός και αυτό απαιτεί γνώση και κόπο.
Δεν είμαι ειδική , αλλά νομίζω – βλέπω - πως κλίνετε κάπως προς τον μινιμαλισμό στις δουλειές σας.
Είχα πάντα μία απορία: Γιατί συμβαίνει συχνά να δεχόμαστε σαν κανόνα ότι το μίνιμαλ είναι σχεδόν πάντα συνυφασμένο με την κομψότητα και με την άρτια αισθητική, ενώ κάτι πιο μαξιμαλιστικό, έντονο, ή πληθωρικό μπορεί εύκολα να θεωρηθεί κιτς;
Και τελικά τι απ' τα δύο είναι πιο εύκολο πρακτικά, για έναν γραφίστα;
Δ.Κ: Η πρόοδος ενός έργου και η τάση για διαρκή αφαίρεση στοιχείων είναι μια δύσκολη και μεθοδική διαδικασία. Μας γοητεύει.
Η απλότητα και η αρτιότητα είναι στοιχεία που θέλουμε να χαρακτηρίζουν τη δουλειά μας.
Είναι επιθυμητά χωρίς όμως να οδηγούμαστε στον μανιερισμό και δεν αποτελούν συνθήκη που περιορίζει τον πειραματισμό και την έκφραση των ανθρώπων της ομάδας μας.
Δ.Π: Ίσως γιατί πολύ απλά "Less is More".
Καλό είναι βέβαια να μην εξισώνουμε απροβλημάτιστα και ακραία τα είδη της σύνθεσης με όρους όπως εύκολο ή δύσκολο. Πρακτικά μεταξύ των δύο που αναφέρετε δεν τίθεται θέμα δυσκολίας, ως εκ τούτου αυτό δεν σημαίνει ότι οτιδήποτε είναι αφαιρετικό λειτουργεί ή και το αντίθετο.
Παρ' όλα αυτά η απλότητα και η καθαρή γραμμή στο σχεδιασμό (αν έτσι ορίζουμε το "μίνιμαλ" ως ύφος) απαιτούν πειθαρχημένη διαδικασία και σκέψη.
Η αφαιρετική σύνθεση είναι δυσκολότερη από την πολύπλοκη υπό την έννοια πως χρειάζεται σκληρή δουλειά για να καθαρίσεις την πολύπλοκη σκέψη και να την κάνεις απλή.
Μια σύνθεση ή ένα σχεδιαστικό έργο είναι ολοκληρωμένο όταν δεν χρειάζεται να αφαιρέσεις τίποτα και τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που ίσως θα έπρεπε να αναζητάμε περισσότερο είναι η αρμονία σε συνδυασμό με την λειτουργικότητα.
Τι σας εξοργίζει αισθητικά στην πόλη μας;
Δ.Κ: Με συναρπάζει να ασχολούμαι με την αισθητική όχι σαν αυτοτέλεια αλλά σαν προέκταση και αποτύπωση ιδεών. Η μετάφραση του τελευταίου γίνεται είτε αντικείμενο είτε πράξη.
Είμαι αισιόδοξος ότι οι αισθήσεις μας λειτουργούν και η αναζήτηση του ωραίου θα μας αλλάξει ευχάριστα. Δεν βρίσκω αισθητικά ωραίο να εξοργίζομαι.
Δ.Π: Έχω συμφιλιωθεί με τα περισσότερα πράγματα που θεωρούσα ότι με ενοχλούσαν στην Θεσσαλονίκη, προσπαθώντας πλέον να δω το πως πραγματικά είναι αυτή η πόλη και όχι το πως θα ήθελα εγώ να είναι.
Ο αστικός ιστός παίρνει το χρώμα και τον χαρακτήρα του από τους ανθρώπους που τον κατοικούν και όχι αποκλειστικά από τα κτήρια, τους υπαίθριους χώρους ή τα μουσεία.
Ανθρωποκεντρικά μιλώντας λοιπόν, η Θεσσαλονίκη όπως είναι και όχι η Θεσσαλονίκη αλλιώς εξακολουθεί να είναι ένα ανεξερεύνητο πεδίο για τον περισσότερο κόσμο που κατοικεί εδώ, ένα πολύχρωμο χαλί από άποψη κοινωνικών διαφορετικοτήτων.
Οι περισσότεροι συνηθίζουν να κινούνται και να συχνάζουν σε πολύ συγκεκριμένες περιοχές, να συναναστρέφονται με τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους καθημερινά, κάτι που πολύ εύκολα μπορεί να προκαλέσει ανία.
Αν υπάρχει όμως κάτι που θα μπορούσα να πω πως με ενοχλεί σήμερα είναι η άνευ προηγουμένου έξαρση της φυλής των ποδηλατών οι οποίοι βαυκαλιζόμενοι τη σύγχρονη πόλη χωρίς αυτοκίνητο κινούνται όπου και όπως θέλουν χωρίς να τηρούν τους στοιχειώδεις κανόνες οδικής κυκλοφορίας και χωρίς να σέβονται τους υπολοίπους, πολλές φορές ακόμα και τα «κακά» αυτοκίνητα.
Ποια είναι τα αγαπημένα σας αντικείμενα;
Δ.Κ: Οτιδήποτε μπορεί να έχει συναισθηματικές προεκτάσεις.
Δ.Π: Με τυχαία σειρά θα έλεγα πως είναι: Οι 4 ηλεκτρικές κιθάρες μου (για καθαρά συναισθηματικούς λόγους δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια περισσότερο από τις άλλες). Το μαύρο δερμάτινο τζάκετ που φοράω τα τελευταία 14 χρόνια. Η μεσαίου φορμάτ φωτογραφική μου μηχανή Hasselblad 501CM. Tα δύο ασημένια βραχιόλια στο δεξί μου χέρι.
Πώς προκύπτουν συνήθως οι συνεργασίες με μεγάλα brands του εξωτερικού; Ποια είναι δηλαδή η διαδικασία που ακολουθείται; Τους βρίσκετε (στέλνετε προτάσεις κτλ); Σας βρίσκουν;
Δ.Κ: Η αλήθεια είναι πως για εμάς το εξωτερικό αποτελεί μια νέα αγορά όπου προσπαθούμε να ενταχθούμε.
Η επιβράβευση μας από διεθνείς φορείς, η συμμετοχή μας σε εκδόσεις παγκόσμιας κυκλοφορίας αλλά και η υπάρχουσα δυναμική μας που προκύπτει από τα έργα που έχουμε υλοποιήσει και τους συνεργάτες μας, δημιουργούν μια συνθήκη τέτοια που μας βοηθά να συμμετέχουμε ανταγωνιστικά στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά.
Προσπαθούμε να κλείνουμε με επιτυχία τον κύκλο κάθε συνεργασίας ώστε να προχωράμε με σταθερά βήματα στην επόμενη.
Το κέρδος μας είναι η γνώση που αποκτούμε με αφορμή τις συνεργασίες μας.
Δ.Π: Δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη φόρμουλα για να την περιγράψουμε ακριβώς.
Είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε για πρώτη φορά το 2007 με την Euroleague Basketaball και από τότε προσπαθούμε να αναπτύσσουμε ένα ισχυρό δίκτυο συνεργατών στο εξωτερικό.
Η αγορά του εξωτερικού αποτελεί ισχυρό κίνητρο και προς αυτήν την κατεύθυνση εστιάζουμε κυρίως την προσοχή μας κάνοντας όποια ενέργεια κρίνεται σκόπιμη.
Σε κάθε περίπτωση προσπαθούμε κυρίως να κρατάμε σε υψηλά επίπεδα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της δουλειάς μας ώστε να μπορούμε να είμαστε ανταγωνιστικοί στην παγκόσμια αγορά και ταυτόχρονα φροντίζουμε για την ποιότητα του συνόλου των διαδικασιών και των υπηρεσιών που απαιτούνται για την εξυπηρέτηση πελατών μεγάλου βεληνεκούς.
Έχω την εντύπωση πως την τελευταία δεκαετία το graphic design απέκτησε τρομερό hype στην Ελλάδα. Όπως ακριβώς είχε συμβεί και παλαιότερα με τους νέους αρχιτέκτονες, οι γραφίστες έγιναν κάτι σαν... οι νέοι «σταρ»!
Εννοώ πως σχεδιαστές και γραφίστες που έστηναν περιοδικά, μαγαζιά, λογότυπα, υπήρχαν από πάντα, αλλά κανείς σχεδόν - εκτός προφανώς από τους ανθρώπους του χώρου – δεν έδειχνε να νοιάζεται και πολύ να μάθει ή, ένα παραπάνω, να γνωρίζει ήδη το ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, πώς τους λένε κτλ...
Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό; Πώς εξηγείται κατά την γνώμη σας;
D.U: Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί δυναμικές οι οποίες προέρχονται από την καλύτερη οργάνωση του κλάδου σε επαγγελματικό επίπεδο, πολύ δουλειά και προσπάθεια έχει καταβληθεί προκειμένου σήμερα να μιλάμε για hype.
Δεν είναι τυχαίο ότι αν και η χώρα μας σχετικά πρόσφατα συνειδητοποίησε τον πλούτο των σχεδιαστών που διαθέτει, η ποιότητα της δουλειάς τους είναι τέτοια που δεν άργησε να εξάγεται και να αναμετράται με επαγγελματίες χωρών του εξωτερικού με μεγαλύτερη ιστορία στον τομέα αυτο.
Σημαντικοί θεσμοί γραφιστικών βραβείων αλλά και η ύπαρξη περιοδικών με αποκλειστικά ανάλογη θεματολογία προώθησαν το αντικείμενο στο ευρύ κοινό δημιουργώντας το πλαίσιο μέσα στο οποίο η δουλειά των δημιουργών αναδείχθηκε και επικοινωνήθηκε σε μερίδα του κοινού που μέχρι πρότινος δεν ήταν σε επαφή με αυτό.
Ο κόσμος ανταποκρίθηκε και αυτό συνέβαλε στην περαιτέρω προβολή του κλάδου και από άλλα μέσα.
Υπάρχουν όμως ακόμη πολλές διαδικασίες που πρέπει να αυτοματοποιηθούν για να μπορέσουμε να μιλήσουμε με ασφάλεια για την ανάπτυξη. Το σημαντικότερο είναι να οργανωθεί ακόμα καλύτερα το εκπαιδευτικό σύστημα.
Ταλέντο. Τύχη (περιστάσεις). Σκληρή δουλειά. Επικοινωνία και προώθηση του εαυτού και της δουλειάς κάποιου.
Τι από τα παραπάνω παίζει τον σημαντικότερο ρόλο για να πετύχει κάποιος;
Θα μπορούσατε να τα βάλετε σε σειρά αναλόγως με την σημασία που πιστεύετε ότι έχουνε, αν βέβαια τα αποδέχεστε όλα σαν κύρια συστατικά αυτού που λέμε επιτυχία...
Δ.Κ: Σκληρή δουλειά, αδιάκοπη επιμόρφωση, και επιμονή στο όνειρο.
Δ.Π: Όλα όσα αναφέρετε αποτελούν βασικούς παράγοντες για αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι θα αποκαλούσαν «συστατικά επιτυχίας».
Παρ' όλα αυτά, προσωπικά δεν ξέρω πως μπορεί να ορίσει κάποιος την επιτυχία. Είναι μία λέξη που αποφεύγω συνειδητά να χρησιμοποιώ και πολύ φοβάμαι πως όταν θα αναγκαστώ να την χρησιμοποιήσω τότε θα έχω φτάσει ως άνθρωπος και ως δημιουργός σε ένα τέλμα· σε ένα σημείο που δεν θα μπορώ να πάω παρακάτω, που δεν θα έχω τίποτα καινούργιο να πω και τότε ίσως η αξιοζήλευτη εξευγενισμένη στιγμιαία επιτυχία μετατραπεί αυτόματα σε μια παταγώδη αποτυχία άνευ προηγουμένου.
Μου αρέσει να αφήνω πάντα μία μικρή υπόσχεση για κάτι καλύτερο, κυρίως στον εαυτό μου, ώστε να έχω κίνητρο να πηγαίνω παρακάτω.
Μπορώ μόνο να αναγνωρίσω την επιτυχία σε ένα μικρό τετελεσμένο βήμα το οποίο όμως αποτελεί υποσύνολο από κάτι μεγαλύτερο, αόριστο ακόμα, βήμα που μετατρέπεται σε πολύτιμη εμπειρία για να μου επιτρέπει να συνεχίζω να προσπαθώ με ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
Μέχρι τότε ακόμα ψάχνω και προσπαθώ με μοναδικά εφόδια την υπομονή, την επιμονή αλλά πάνω απ' όλα το δικαίωμα στο λάθος.
Και το να αξιοποιείς ένα λάθος μετατρέποντάς το σε θετική εμπειρία για την συνέχεια ίσως είναι η πιο ουσιαστική μορφή επιτυχίας.
Πάνω σε τι απολαμβάνετε να δουλεύετε περισσότερο; Περιοδικά; Συσκευασίες; Λογότυπα; Σίγουρα μου διαφεύγει κάτι, οπότε προσθέστε ελεύθερα!
D.U: Δεν έχουμε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση. Κάθε είδος εργασίας έχει το δικό του ενδιαφέρον και αποτελεί κάθε φορά μια ξεχωριστή πρόκληση ακόμη κι αν έχουμε ξανασχεδιάσει κάτι αντίστοιχο.
Άλλωστε η ανάγκη για design μεταλλάσσεται ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς.
Για παράδειγμα τα περιοδικά υπήρξαν για πολλά χρόνια ένας χώρος με τον οποίο είχαμε μία πολύ έντονη σχέση μέσα από την καλλιτεχνική διεύθυνση και την επιμέλεια σχεδιασμού πολλών μεγάλων τίτλων όπως το Cool, το Soul, τo "Έψιλον" και το "WE" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, το free press "Pepper", και πολλά ακόμη.
Με την εξέλιξη του internet αλλά και την ταυτόχρονη κρίση στον τύπο ο χώρος των περιοδικών έχει συρρικνωθεί αρκετά δίνοντας την θέση του πλέον σε ψηφιακές πλατφόρμες ενημέρωσης που αφενός διατηρούν πολλά από τα χαρακτηριστικά των hard copy εντύπων, αφετέρου δημιουργούν νέα πεδία μελέτης και έρευνας για τους σχεδιαστές.
Τι θέλατε να γίνετε μικροί όταν θα μεγαλώνατε;
Δ.Κ: Πιλότος.
Δ.Π: Μικρός είχα το μυαλό μου κυρίως στο παιχνίδι και σε όλα τα δημιουργικά πράγματα που γέμιζαν ευχάριστα τον χρόνο μου.
Δεν θυμάμαι ποτέ να με απασχόλησε τόσο έντονα μία τέτοια σκέψη πόσο μάλλον για ένα τόσο μακρινό, όπως φάνταζε εκείνη την στιγμή, μέλλον.
Στην πορεία όλα βρήκαν τον δρόμο τους. Σήμερα δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν αυτό που κάνω το διάλεξα εγώ ή αυτό διάλεξε εμένα.
Αν μη τι άλλο αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι να προσπαθώ να κάνω αυτό το αβέβαιο ταξίδι συναρπαστικό.
σχόλια