________________
1.
Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το ωραιότερο πράγμα όταν ζεις στο εξωτερικό και ποιο το χειρότερο;
Το χειρότερο είναι το εντελώς προφανές, ότι σου λείπουν οι δικοί σου άνθρωποι. Το καλύτερο είναι το εντελώς προφανές, ότι αν είσαι πρόθυμος, σου ανοίγει το μυαλό.
________________
2.
μπορείς να ξε-ερωτευτείς ετσι ξαφνικά από την μια μέρα στην άλλη;
Δε νομίζω. Αυτό που μπορεί να γίνει όμως είναι μια μέρα να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις προ πολλού ξε-ερωτευτεί.
________________
3.
Αγαπητή Ά μπα,
Συγγνώμη για την ηλίθια ερώτηση : η "αναζήτηση " στο LIFO που βρίσκεται ; Στραβή είμαι ή απλά δεν υπάρχει ; Κάθε φορά που θέλω να ψάξω για κάτι στο LIFO πηγαίνω στη google ! Ευχαριστώ.
Νομίζω ότι κατά τη διάρκεια των αλλαγών είχε εξαφανιστεί για λίγο, τώρα είναι εδώ:
________________
4.
Η εικόνα που φαίνεται να έχει εντυπωθεί στον περισσότερο κόσμο για τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας είναι αυτή μιας κοινότητας (μεγαλο)αστών εμπόρων, επιχειρηματιών και διανοουμένων, ίσως και για να δημιουργηθεί μια αντίστιξη με την μετέπειτά τους προσφυγική μοίρα. Όμως, γιατί εμένα αυτό μού φαίνεται λίγο ύποπτο; Μα είναι δυνατόν να ήταν όλοι (μεγαλο)αστοί; Μικροαστοί, χωρικοί κλπ δεν υπήρχαν; Και όλοι αψεγάδιαστοι; Περίεργο δεν είναι;
Οι Έλλην Χριστιανοί Ορθόδοξοι (που πολλοί από αυτούς έγιναν συν τω χρόνω Έλληνες, όσοι δεν ήταν ήδη δηλαδή ) που αναγκαστικά ήρθαν με την ανταλλαγή στην Ελλάδα νοσταλγούσαν την παλιά τους ζωή και θρηνούσαν τον τόπο, που άφησαν. Άραγε οι Τουρκ Μουσουλμάνοι (που πολλοί από αυτούς έγιναν συν τω χρόνω Τούρκοι, όσοι δεν ήταν ήδη δηλαδή) που έφυγαν από την Ελλάδα θρηνούσαν για την αναγκαστική μετακίνησή τους;
Εάν αυτός ο θρήνος διαπερνάει τον πολιτισμό μας, άραγε διαπερνάει αντίστοιχος θρήνος και την Τουρκία;
Α, πολύ μου αρέσουν τα ταμπού θέματα, αλλά βρε παιδί μου έτσι όπως το ρωτάς υποψιάζομαι ότι ξέρεις τις απαντήσεις. Να τι λέει σχετικά το βιβλίο ιστορίας της Γ' Λυκείου:
«Οι πρόσφυγες δεν αποτελούσαν ένα ενιαίο σύνολο. Ανάμεσά τους υπήρχαν διαφορές κοινωνικής προέλευσης, πολιτιστικής παράδοσης, διαλέκτου, ακόμα και γλώσσας (περίπου 100.000 πρόσφυγες ήταν τουρκόφωνοι). Όσοι εύποροι κάτοικοι της Μικράς Ασίας ή της Ανατολικής Θράκης κατόρθωσαν να φέρουν στην Ελλάδα μεγάλο μέρος από την περιουσία τους, σχεδόν αμέσως ενσωματώθηκαν στο νέο τόπο εγκατάστασής τους και αναμείχθηκαν με τους γηγενείς. Για τη μεγάλη όμως μάζα των προσφύγων, παρά την ταχεία αποκατάστασή τους, η αφομοίωση ήταν μία διαδικασία που κινήθηκε με πολύ πιο αργούς ρυθμούς.»
Απόσπασμα από το βιβλίο «Tο τραύμα και οι πολιτικές της Μνήμης». Ενδεικτικές όψεις των συμβολικών πολέμων για την Ιστορία και τη Μνήμη, Γιώργος Κόκκινος – Βλάσης Αγτζίδης – Έλλη Λεμονίδου, εκδ. Ταξιδευτής, Αθήνα.
«Ο αρχικός εκνευρισμός που ένοιωσαν οι ντόπιοι για τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής πήρε σύντομα τη μορφή εχθρότητας. Η ρατσιστική συμπεριφορά κατά των προσφύγων θα αποτελέσει γενικευμένη κοινωνική συμπεριφορά, τόσο των ελλαδιτών Ελλήνων, όσο και των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων που κατοικούσαν τότε στην Ελλάδα. Δεν θα υπάρξουν σημαντικές εκδηλώσεις κοινωνικής αλληλεγγύης. «Η βρισιά ΄΄τουρκόσπορος΄΄ μαζί με σωρό ανάλογες βρισιές, όπως ΄΄σκατοουγλούδες΄΄, ΄΄παληοαούτηδες΄΄ κ.λπ. ήταν στην ημερήσια διάταξη, από ανώτερα και κατώτερα κυβερνητικά όργανα...» Το συναίσθημα αυτό περιγράφεται από τον Π. Κανελλόπουλο: «Μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, που από το 1915 είχε διχασθεί δεν αντίκρυσε τους πρόσφυγες με συμπάθεια, όταν τα αδυσώπητα κύματα της ιστορίας τους έριξαν πάνω στους βράχους της Ελλάδας. Δεν υπήρξε συμπάθεια, δεν υπήρξε απάθεια, υπήρξε αντιπάθεια.». Για τους ίδιους τους πρόσφυγες, η επαφή με τους γηγενείς υπήρξε ένα τραυματικό πολιτισμικό σοκ.»
Απόσπασμα από το περ. Περ. ΙΔΙΟΦΩΝΟ, τ. 7,Ηράκλειο 200 ,σ. 1-7, «Η μνήμη που πληγώνει. Μαρτυρίες μικρασιατών προσφύγων», Λένα Τζεδάκη- Αποστολάκη
«Το 1922, η χρονολογία που σημάδεψε τόσο τη νεότερη ελληνική όσο και την τουρκική ιστορία, είναι ένα σημείο τομής αλλά και ένα ορόσημο για τις δυο πλευρές. Για την Ελλάδα, είναι η χρονιά που ηττήθηκε σε ένα οδυνηρό πόλεμο, με συνέπειες τον ξεριζωμό του μικρασιατικού ελληνισμού και την ολοκληρωτική καταστροφή των οικισμών του στο χώρο της μικρασιατικής χερσονήσου. Για την Τουρκία, είναι η χρονιά που κέρδισε ένα πόλεμο και ελευθέρωσε οριστικά ένα τμήμα του εθνικού εδάφους της από την ενοχλητική και επικίνδυνη παρουσία αλλόδοξων και αλλοεθνών υπηκόων της. ΄Ετσι, και για τους δυο λαούς το 1922 έχει αποκτήσει ένα χαρακτήρα συμβόλου. Για τους Τούρκους οποιαδήποτε αναφορά στο '22 σημαίνει ανεξαρτησία, υπερηφάνεια, χαρά. Ορίζει τη μετάβαση από την Οθωμανική αυτοκρατορία στην σύγχρονη Τουρκική Δημοκρατία. Για τους ΄Ελληνες, η ίδια αναφορά σημαίνει καταστροφή, πόνο, δάκρυα, ξεριζωμό, οικονομική καχεξία, παρατεταμένη πολιτική αστάθεια και την κυοφορία της δικτατορίας του 1936. Ανεξάρτητα όμως από σηματοδοτήσεις και συναισθήματα, το '22 συνιστά ένα ουσιώδες στοιχείο της εθνικής ταυτότητας των δύο λαών.»
________________
5.
Αγαπητή Αμπα, θα ήθελα τη γνώμη σου. Έχω το εξής πρόβλημα με το σύντροφό μου : είμαστε 5 μήνες μαζί και συνειδητοποίησα ότι από κάποιο σημείο και μετά ξοδεύω πολλά χρήματα. Είμαστε και οι δύο φοιτητές, και η οικονομική μας κατάσταση είναι πάνω κάτω η ίδια. Εκείνος μένει με τους γονείς του, συνεπώς βρισκόμαστε στο σπίτι μου, όπου μένω μόνη, 2-3 φορές την εβδομάδα. Καταναλώνει ό,τι έχω στο ψυγείο μου, χωρίς να συνεισφέρει, εκτός από πραγματικά ελάχιστες περιπτώσεις, που φέρνει κάτι λίγο. Με ρωτάει αν με πειράζει να φάει μία το ένα και μία το άλλο, αλλά, όταν είναι 12 η ώρα το βράδυ και ο άλλος πεινάει, δε μπορώ να πω όχι. Επίσης, ποτέ δεν προσφέρεται να συνεισφέρει ή να φροντίσει για την αντισύλληψη. Ακόμη, μερικές φορές, όταν αγοράζει κάτι, μου ζητάει ένα-δύο ευρώ, λέγοντας ότι δεν έχει ψιλά, και μετά ξεχνάει να τα επιστρέψει. Άλλες φορές μου λέει "Νιώθω άσχημα γιατί έρχομαι εδώ και σου αδειάζω το ψυγείο.", εγώ του απαντάω ότι μια ιδέα είναι να το γεμίζει πού και πού για να μη νιώθει άσχημα, λέει ναι, αλλά δεν το έχει κάνει ποτέ. Ακόμη, μερικές φορές, όταν πρέπει να πληρώσουμε κάτι, μου λέει "Πλήρωσε εσύ και θα στα δώσω μετά όλα." -δλδ και το δικό μου μερίδιο- και τελικά δε μου δίνει τίποτα. Ακόμη, δεν έχει ποτέ μονάδες στο κινητό του, μου κάνει πάντα αναπάντητες και τον καλώ εγώ. Και κάτι άλλο, μερικές φορές όταν έρχεται μου αναφέρει ότι είχαν στο σπίτι κάποιο γλυκό ή ότι μαγείρεψε κάτι ωραίο, αλλά ποτέ δεν έχει κάνει κίνηση να μου φέρει ένα κομμάτι να δοκιμάσω κι εγώ. Πρέπει να αναφέρω ότι μερικές φορές όταν βγαίνουμε με κερνάει ένα κρασί πχ, το ίδιο όμως κάνω κι εγώ, λιγότερες φορές από εκείνον. Ακόμη, μετακινούμαστε ορισμένες φορές με μεταφορικό μέσο της οικογένειάς του και δε μου ζητάει το μερίδιο μου της βενζίνης. Με έχει φιλοξενήσει μόλις 2-3 φορές που έλειπαν οι γονείς του, αλλά το πρωινό ήταν φτωχό και από γεύματα ή φτιάχναμε κάτι πρόχειρο ή παραγγέλναμε και πλήρωνε ο καθένας το δικό του. Αυτές είναι όλες κι όλες οι οικονομικές συνεισφορές του. Δεν ήταν έτσι από την αρχή της σχέσης, τότε με κερνούσε αρκετά και τα έξοδα ήταν μάλλον ίσα και για τους δύο, επίσης δεν τον φιλοξενούσα συχνά. Δεν κατάλαβα πότε άλλαξε, μέχρι που είδα ότι ξοδεύω πολλά χρήματα και αναρωτήθηκα πού τα ξοδεύω. Συχνά λέει ότι έχει λίγα χρήματα ή ότι ξέμεινε και παραπονιέται ότι οι γονείς του δεν του δίνουν αρκετά, αλλά βγαίνει αρκετά συχνά και αγοράζει και άχρηστα πράγματα. Έχεις κάποια πρόταση για την αντιμετώπιση του προβλήματος; Κατά τα άλλα η σχέση είναι ικανοποιητική, αλλά το πρόβλημα αυτό μου χαλάει πολύ τη διάθεση. Σε ευχαριστώ.
Τα έφτιαξες με τσιγκούνη. Έλα, τώρα, ας χρησιμοποιήσουμε τη λέξη που υπάρχει για να περιγράψει αυτόν τον άνθρωπο, είναι εντυπωσιακό το ότι έγραψες 447 λέξεις χωρίς να γράψεις τη λέξη που τις περικλείει όλες. Αυτό έχεις στα χέρια σου και πέντε μήνες δεν είναι αρκετοί για να πεις αν η σχέση είναι «ικανοποιητική», αν και αυτή η λέξη έτσι κι αλλιώς δεν με κάνει να σκέφτομαι ηφαίστεια και εκρήξεις συναισθημάτων. Ναι, έχω μια πολύ καλή πρόταση για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Μην τα φτιάχνεις με τσιγκούνηδες.
________________
6.
Γεια σου Α μπα,
Το θεματάκι μου έχει να κάνει με το σεξουαλικό πρόγραμμα των από κάτω. Ναι οκ, δεν είμαι στο διπλανό δωμάτιο αλλά οι ηχητικές παρεμβάσεις είναι πολλές και έντονες (φωνές, βογγητά πολλών ντεσιμπελ, κρεβάτια να χτυπάνε ρυθμικά στους τοίχους).
Να φανταστείς όποτε άκουγα από γνωστή μου για αντίστοιχο περιστατικό, σκεφτόμουν " ε, καλά, σιγά μωρέ και τι έγινε, εσύ δε θα έχεις ακουστεί ποτέ λες;" Να τώρα όμως που ενώ τις πρώτες φορές έλεγα "ρε μπράβο τους", μας ρίχνουν και καμιά 15αριά χρόνια καθότι εμεις τριαντάρηδες (όχι ότι αυτό έχει και καμια σημασία), τώρα όμως και από τότε που μετακόμισαν έχει αρχίσει το θέμα να με εκνευρίζει κάπως.
Πάω να κοιμηθώ, κατά τις 12:30 με παίρνει ο ύπνος, ξεκινάει η δραστηριότητα, ξυπνάω. Σκέφτομαι α, δεν πειράζει αύριο θα κοιμηθώ μέχρι τις 9, μωρέ μπα, 8:00 ξεκινάει η δραστηριότητα. Το να ξυπνάς από αυτούς τους ήχους τελικά κατέληξε να γίνει εκνευριστικό και θεματάκι. Κατά βάθος εντυπωσιάζομαι από το πως θεωρούν ότι βρίσκονται μόνοι τους στη μέση του πουθενά. Γιατί και ωτασπίδες δοκίμασα, αλλά μπα, οι ωτασπίδες κόβουν τους υπόλοιπους ήχους και απομονώνουν αυτούς. Χειρότερα δηλαδή.
Αφού σκέφτομαι τη στιγμή που θα πέσουμε για πρώτη φορά τετ-α-τετ να αναφωνήσω " Α, ώστε εσείς είστε, να σας γνωρίσουμε και στη φάτσα γιατί από φωνή έχουμε ακούσει μπόλικη και μας έχετε ξυπνήσει επίσης μπόλικες φορές!". Αλλά αυτό φυσικά θα γινόταν σε έναν άλλο κόσμο. Μάλλον προβληματάκι χωρίς λύση ε; Αλλά να, ετσι, θα απολάβανα να σε διαβάζω να σχολιάζεις.
Ηχογράφησε τους και μετά χώσε το CD κάτω από την πόρτα τους με ετικέτα «μας πρήξατε».
________________
7.
Α μπα μου ,τι σαμπουάν χρησιμοποιείς ;
Αυτό:
________________
8.
Χρόνια ολόκληρα προσπαθούσα να μάθω την αλήθεια για το ποιοι είναι πραγματικά οι γονείς μου. Είμαι πολύ κοντά. Να μάθω ή όχι;
Μόνο αν δεν έχεις στόχο τον επαναπροσδιορισμό σου.
________________
9.
Αγαπητή Λένα, είναι πολύ βασανιστικό το συναίσθημα να είσαι με έναν άνθρωπο που να σου έχει ξυπνήσει ανάγκες, τρυφερότητα και αγάπη και να κωλώνεις να του πεις, παράτα τα όλα και ας ζήσουμε μαζί... Εκείνη, με δύο διαζύγια και ένα παιδί στην εφηβεία μάλλον δεν θέλει άλλες δεσμεύσεις, μόνο να περνάει καλά και εγώ άπειρος σε πρακτικά θέματα συγκατοίκησης, δίχως δουλειά αλλά επιθυμώντας μόνο να είμαι στην αγκαλιά της ... Τί γνώμη έχεις;
Ότι είσαι εντελώς ανώριμος. Δηλαδή τι προτείνεις να παρατήσει; Το παρελθόν της ή το παιδί της; Εγώ σου λέω ότι θέλει δεσμεύσεις, αλλά μάλλον έχει καταλάβει ότι με σένα δεν υπάρχει μέλλον. Κοίτα μήπως προλαβαίνεις να μεγαλώσεις και εκτός από παιδί της, γίνεις και σύντροφός της.
(Τι διάολο εννοείς με το «άπειρος σε πρακτικά θέματα συγκατοίκησης», δεν μπορώ να καταλάβω. Δεν ξέρεις πώς αλλάζουν το ρολό της τουαλέτας; Δεν ξέρεις πού πληρώνουν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ; Δεν έχεις καταλάβει με ποιον τρόπο γεμίζει το ψυγείο; Για ρώτα τη μαμά σου.)
________________
10.
Γεια σου Ά,μπα μου καλή!! Μπαίνω αμέσως στο θέμα. Πριν 3 χρόνια ήμουν σε μια απαίσια δουλειά, το μόνο θετικό της οποίας ήταν ότι συνεργαζόμουν με μία καταπληκτική κοπέλα η οποία και με βοηθούσε πολύ σε πρακτικά θέματα της δουλειάς και με στήριζε στις φρικάουες που έτρωγα. Από αυτή τη δουλειά φύγαμε και οι δύο κ από τότε μια φορά το μήνα πίνουμε έναν καφέ με πολύ χαλαρή και φιλική διάθεση. Εδώ και λίγο καιρό όμως χωρίς ΚΑΝΕΝΑ (προφανή έστω) λόγο, η κοπέλα αυτή με έχει μπλοκάρει στο fb, δεν απαντάει σε τηλέφωνα και σε ένα mail που της έστειλα σε φάση τι συμβαίνει δε μου απάντησε ποτέ! Κι εγώ έχω καταστεναχωρηθεί. Ας μου πει τουλάχιστον τι την ενόχλησε. Δε μας φτάνουν οι άκυροι γκόμενοι που μας κάνουν αυτές τις καφρίλες, τώρα θα τις κάνουμε και οι γυναίκες μεταξύ μας?? Εγώ έχει νόημα να συνεχίζω να προσπαθώ να μάθω τι παίχτηκε?
Να σου πω την αλήθεια, και κρίμα μεγάλο, αλλά μάλλον όχι. Το πολύ πολύ να ακούσεις «αν δεν ξέρεις τι έκανες, ακόμη χειρότερα». Αν δεν την έχουν απαγάγει εξωγήινοι και αν δεν είναι μυστικός πράκτορας στα χέρια των εχθρών θα σου πω το πιο πιθανό σενάριο, γιατί αυτά του είδους τα εξαφανιζόλ έχουν κάτι κοινό από πίσω, που είναι τα λόγια κάποιου τρίτου. Επειδή όμως μου αρέσει να κάνω λάθος, πες μου αν κάνω λάθος.
________________
11.
Αγαπητή Α μπα, μήπως γνωρίζεις γιατί ο αφαλός μας δεν επουλώνεται εντελώς αλλά παραμένει στο σώμα μας εφ' όρου ζωής αυτό το παράξενο κοιλιακό βαθουλωματάκι;
Δεν είναι πληγή για να επουλωθεί εντελώς. Είναι το υπόλοιπο ενός σωλήνα. Επιπλέον, αν δεν τον είχαμε, δεν θα μπορούσαμε να του κάνουμε piercing.
________________
12.
επειδή ωραία τα λες άκου:
κρίσεις πανικού που ξεκίνησαν το 2006 αλλά θριάμβευσαν το 2008 και ξεκίνησα τα αντικαταθλιπτικά - και ψυχολόγους εννοείται και τα χάπια τα πήρα μετά από επίσκεψη σε ψυχίατρο- . τωρα εχουμε 2013 οκ? οχι μόνο δεν τα έχω σταματήσει αλλά παίρνω κάθε μα κάθε μέρα μισό ηρεμιστικό κάθε πρωι.
τωρα η ερώτηση: θες μήπως να μου πεις οτι δε τρέχει κάτι και οτι είναι μια απόφαση και οτι απλά έχω βολευτεί με τη φάση γιατι είναι πιο εύκολο απο το να ασχοληθώ πιο σοβαρά με την πηγή και όχι το σύμπτωμα?
οχι καλε, δεν εθελοτυφλώ, δεν ζητάω να μου που αυτά που ήδη ξέρω (και μου τα εχουν πει και οι δκοί μου άνθρωποι πολλάκις) και δεν είμαι μια βολεμένη σε εύκολες λύσεις κοτα. μη το ξαναπεις.
Ευχαριστώ
Πήγες σε ψυχίατρο, σου πρότεινε θεραπεία, πολύ καλά κάνεις και ακολουθείς τις συμβουλές του. Όποιος σου λέει ότι είναι απλά απόφαση, ότι έχεις βολευτεί με τη φάση, ότι είσαι βολεμένη σε εύκολες λύσεις και κότα, δεν ξέρει τι του γίνεται επειδή δεν έχει διαβάσει ούτε μισή γραμμή επίσημης σχετικής άποψης, επειδή δεν ξέρει πώς είναι να ζει όπως ζεις εσύ, επειδή δεν το χωράει ο νους του ότι μια ανισορροπία στα άπειρα ζουμιά του εγκεφάλου μπορεί να προκαλέσει από οράματα μέχρι τύφλωση. Επειδή, με λίγα λόγια, τον δέρνει αγραμματοσύνη.
Τα χάπια δεν είναι εύκολη λύση. Τα χάπια δεν είναι ούτε η μαγική λύση. Η λύση είσαι πάντα εσύ. Αν πιστεύεις ότι δεν βελτιώνεσαι ή, ακόμη χειρότερα, πας προς τα πίσω, μην ρωτάς τους δικούς σου ανθρώπους. Ρώτα αυτόν που έχει φάει τα χρόνια του να διαβάζει και να μαθαίνει και να έχει καθημερινή τριβή με ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα. Πας σε ψυχίατρο; Ρώτα αυτόν. Δεν πας σε ψυχίατρο; Να πας αμέσως.
σχόλια