ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξεκινάς τη ζωή σου με τόσα πρέπει, με τόσα όνειρα, με τόσα σχέδια. Κλείνεις τα 18, πηγαίνεις στο πανεπιστήμιο γνωρίζεις έναν μ%*@&α, σε πληγώνει πολύ, κλείνεις την καρδιά σου και ξεχνάς τι θα πει έρωτας. Πας στη σχολή, μετά αρχίζεις να βαριέσαι, έρχεται η εξεταστική και βαριέσαι να διαβάσεις. Ανακαλύπτεις πόσο κόπο θέλουν τα όνειρα σου για να γίνουν πραγματικότητα, πόσο κόπο θέλουν όλα στη ζωή: οι σχέσεις, η κοινωνική ζωή, οι σπουδές, η καριέρα, η υγεία σου. Και κάπου εκεί χάνεσαι, πελαγώνεις, ανακαλύπτεις πως δεν είσαι πλέον παιδί, αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι θα πει "ευθύνες", κάπου εκεί ξαναπληγώνεσαι αλλά τώρα από φίλο -και αυτό πονάει πολύ περισσότερο από το να πληγωθείς από γκόμενο- και τότε σε χάνεις εντελώς. Σε ψάχνεις αλλά δε σε βρίσκεις. Το λες σε μεγαλύτερους και σου λένε θα το πάθεις πολλές φορές, απελπίζεσαι και χάνεσαι περισσότερο. Ο φόβος σε βρίσκει ευάλωτο και βρίσκει την ευκαιρία να χτυπήσει. Έρχονται βράδια που παίρνεις απανωτές βαθιές αναπνοές για να ζαλιστείς και να κοιμηθείς γιατί δεν αντέχεις άλλο τις σκέψεις στο κεφάλι σου. Σε βασανίζουν. Που και που έχεις αναλαμπές της παλιάς σου ζωής και από εκεί αντλείς κουράγιο. Χάνεις τη δίψα για ζωή και η λίγη λογική που σου έχει απομείνει παλεύει να σε συνεφέρει. Χτυπάς αλύπητα τον εαυτό σου για όλα τα λάθη που έκανε, πεπεισμένη πως έχεις καταστρέψει τη ζωή σου μια για πάντα. Η σχέση που δεν έπρεπε να διατηρήσεις, τις πράξεις που δεν έπρεπε να συγχωρήσεις, το διάβασμα που έπρεπε να ρίξεις αλλά δεν έριξες, στη σχολή που έπρεπε να μπεις αλλά δε μπήκες.Έχεις πλέον επίσημα πιάσει πάτο. Δεν έχει πιο κάτω να πας και το ξέρεις. Στις αναλαμπές λογικής προσπαθείς να αρχίσεις να χτίσεις μια σκάλα που σιγά σιγά θα σε ξαναφέρει στην επιφάνεια. Ένα ένα σκαλί, με υπομονή κι επιμονή. Έχεις αλλάξει και το βλέπουν κι οι άλλοι. Αυτό που δε βλέπουν είναι ο καθημερινός σου αγώνας να ξεπεράσεις αυτή την τρέλα που κυρίευσε το μυαλό σου, τρέλα που κανείς δε σου δικαιολογεί, σε κατακρίνουν, ακόμα και σου φωνάζουν...είσαι στα καλύτερα σου χρόνια λέει. Πόσο εύκολο είναι να κατακρίνεις,ε; Αυτά βίωσα εγώ τους προηγούμενους μήνες και τα περισσότερα από αυτά ήταν εσωτερικά γιατί πολλοί με κατέκριναν -ακόμα και οι γονείς μου- και δε μου συγχωρούσαν το ότι σε μια στιγμή στη ζωή μου που προδόθηκα και πολλά άλλαξαν τελείως εγώ κατέρρευσα. Ο πατέρας μου -που πάντα μ αγαπούσε και μου 'δωσε όλα τα καλά του κόσμου εκτός από στοργή- γύρισε και μου πε μ ευχαρίστηση πως δεν είμαι τόσο δυνατή όσο ήθελα να δείχνω και πως φταίω που είμαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου, αυτό που δε ξέρεις μπαμπά είναι πως εσύ είσαι ο λόγος που είμαι τόσο αυστηρή μαζί μου γιατί ήσουν εσύ πάντα τόσο αυστηρός μαζί μου. Ο καθένας βιώνει την ενηλικίωση του αλλιώς, εγώ τη βίωσα στα 21, έπιασα πάτο και σηκώθηκα πιο δυνατή και αποφασισμένη να ζήσω τη ζωή μου χωρίς δικαιολογίες, κάνοντας λάθη, βιώνοντας όλα τα συναισθήματα και κυρίως βάζοντας πάνω απ'όλα την ψυχική μου ισορροπία. Με συγχώρεσα...επιτέλους κατάφερα και με συγχώρεσα